er gaat nog zoveel
fout in Vlaardingen
en Schiedam dat
zijn geesteskind
voorlopig nog
vooruit kan.
345 Musis
tachtig in Nederland tientallen zijn opgericht. Zij verzorgden
de productie van boeken die vervolgens werden voorzien van
het impressum van een officiële uitgeverij. Die hoefde daarna
niet veel meer te doen dan een International Standard Book
Number aan te vragen, en de promotie en de distributie te
verzorgen. Zo'n productiebedrijf zou ook een cultureel
magazine moeten kunnen maken. Het wachten was op het
goede moment.
Dat kwam dus in 1995, toen niet alleen SCHAT een
schitterende uitvoering aan Schiedam in de Tweede
Wereldoorlog wijdde, maar de stad ook uit een jarenlange
culturele lethargie leek te ontwaken. De gemeente garandeerde
de eerste twee nummers, en Hans verzamelde een groep -toen
nog louter- Schiedamse redacteuren om zich heen, van wie
journalist Kor Kegel, beeldend kunstenaar Sjef Henderickx en
de schrijver van dit portret nog steeds in de redactie zitten.
Samen formuleerden ze de doelstelling en de doelgroep. Musis
moest een blad worden voor alle Schiedammers met
belangstelling voor de stedelijke samenleving, kritisch en breed
aandacht geven aan cultureel en maatschappelijk belangrijke
gebeurtenissen, en bijdragen aan de publieke discussie.
Daarvoor was onafhankelijkheid natuurlijk een harde
voorwaarde. Zo is het ook gegaan, al duurde het langer dan
Hans had gehoopt, voordat Musis, zonder
financiële steun van de gemeente kon. Door
haar startsubsidie heeft de gemeente
Schiedam het mogelijk gemaakt dat Musis
meteen op een professioneel niveau kon
verschijnen, en door zich geleidelijk als
subsidiënt terug te trekken heeft de gemeente
ervoor gezorgd dat Musis als onafhankelijk
tijdschrift kon blijven bestaan.
In 1997 is het werkgebied van Musis
uitgebreid tot Vlaardingen. Hans vond en
vindt dat logisch. De aanleiding was dat de gemeente
Vlaardingen het weten ook zo'n blad binnen haar grenzen te
willen hebben. De beslissing om geen eigen blad op te richten,
maar van Musis een Schiedams énVlaardings blad te maken
werd echter op inhoudelijke gronden genomen. Hans en zijn
gesprekspartners wisten dat Musis ook in Vlaardingen werd
gelezen, wat moet betekenen dat veel Vlaardingers belang
stellen in wat zich cultureel in Schiedam afspeelt. Bovendien
waren zij het er over eens dat Vlaardingen en Schiedam
historisch al generaties lang een twee-eenheid zijn, zij het met
verschillende identiteiten, beide steden in algemene zin neigen
tot samenwerken, en ze vergelijkbare problemen hebben,
waardoor steeds meer sprake is van een gezamenlijke actualiteit.
Hans somt het moeiteloos op: de fusie van het Holy
Ziekenhuis en het Schieland Ziekenhuis tot één
kwaliteitsziekenhuis, gelijksoortige binnenstadsproblemen, een
vergelijkbare leegloop van de middenstand, en een gezamenlijk
belang in de A4. Met Maasluis bestaat dit soort gezamenlijkheid
niet en dus is een verdere uitbreiding van Musis in westelijke
richting onwaarschijnlijk. Niet alle lezers waren blij met de
sprong naar Vlaardingen. Ruud Poels van de Historische
Vereniging bijvoorbeeld heeft er terecht voor gewaarschuwd
dat het moeilijk zou worden het blad voor zowel
Schiedammers als Vlaardingers interessant te houden. Inmiddels
bestaat de redactie voor de helft uit Vlaardingers met
belangstelling voor en contacten in Schiedam en voor de
andere helft uit vergelijkbare Schiedammers. Ook de ruim
1200 vaste lezers zijn keurig over beide steden verdeeld.
Hans van der Sloot praat graag en veel over bewogen burgers,
maar ook over onbewogen bestuurders. Hij verafschuwt de
onzorgvuldigheid en onverschilligheid van sommige
stadsbestuurders. Zijn politiek bewuste milieu heeft hem
geleerd dat de bestuurders van de stad alleen maar op hun
fluwelen zetels zitten dankzij het vertrouwen dat zij van hun
medeburgers hebben gekregen. Dat legt een grote
verantwoordelijkheid op hun schouders, waarvoor ze terecht
goed betaald worden. Hans heeft zich daarom de afgelopen
jaren geërgerd aan het doordrammende en vaak ondoordachte
opereren van ex-wethouder Adri Reijnout die zijn persoonlijke
hobby ongehinderd kon omzetten in gemeentelijk beleid.
Sveaparken vindt hij als stedenbouwkundig concept voor
Nederland onbruikbaar en oninteressant. Nederlanders kennen
de Zweedse wooncultuur niet. De toekomstige bewoners
worden gedwongen af te zien van een tuin met privacy. Dat
werkt in Zweden, maar is in Nederland tot dusverre altijd
mislukt. Verwerpelijker vindt hij de manier waarop Reijnhout
heeft geopereerd in het project Branderspoort. De verwijtbare
fout van de (ex-)wethouder vindt hij dat deze, ondanks vele
waarschuwingen, samenwerking heeft doorgedrukt met een
projectontwikkelaar, van wie betwijfeld kon worden of hij in
staat was het project te voltooien.Vervolgens gaat zo'n bouwer
failliet en zitten de kopers van de woningen met de strop. Als
alles uiteindelijk toch nog in orde komt, is dat niet aan de
wethouder te danken, al gaat die wel met
de eer strijken. Niemand heeft hem op
zijn feilen aangesproken, zelfs de
gemeenteraad niet, die toch geacht wordt
het wethouderlijk gedrag te corrigeren.
Integendeel. Bij zijn afscheid is hem door
iedereen lof toegezwaaid voor zijn fouten.
Zo'n bestuurder zou, volgens Hans,
verplicht moeten worden de aanwijsbare
schade die hij heeft aangericht, te
vergoeden uit het riante wachtgeld dat hij
tot zijn 65ste jaar op kosten van alle
Schiedammers geniet. Hans ziet echter ook altijd de zonnige
kant. Het concept van die wijk past bij het stedenbouwkundige
verleden van de omgeving, al is de schaal wat aan de grote
kant. Hij grijnst: er gaat nog zoveel fout in Vlaardingen en
Schiedam dat zijn geesteskind voorlopig nog vooruit kan.
Als Hans de redactionele balans van Musis opmaakt is hij op
hoofdlijnen tevreden. Omdat de formule van het blad zijn
semi-permanente vorm bereikt heeft, kan de redactie haar werk
steeds beter doen. Grote Schiedamse en Vlaardingse thema's
komen op een goede manier aan de orde, het evenwicht tussen
informeren en opiniëren wordt steeds beter, en de onderlinge
toetsing van artikelen voorkomt uitglijers.Toch is er nog veel te
wensen. Musis heeft nog niet of nauwelijks greep op terreinen
als onderwijs en sport, omdat die niet in de redactie
vertegenwoordigd zijn. Als een gemis ervaart hij ook het
ontbreken van aandacht voor de matige facilitering van de
plaatselijke kunst in beide steden, en hij vindt dat Musis de
discussie zou moeten openen over de manier waarop vooral
Schiedam omgaat met de 'grote cultuur'. De stad neigt tot
onzinnig concurreren met Rotterdam in plaats van zijn eigen
sterke punten te ontwikkelen. In de laatste maar niet de minste
plaats wordt Musis bedreigd door de vergrijzing. Het blad
wordt gemaakt door veertigers en vijftigers, terwijl de abonnees
al maar jonger worden. Hans zou het toejuichen, als dat ook in
de redactie tot uitdrukking kwam.
Actueel, alert, kritisch, goed gedocumenteerd en, waar nodig
opiniërend, dat is wat Musis volgens Hans van der Sloot en de
redactie moet zijn. Bij het aantrekken van redacteuren waren
