Vormgever in goud en zilver
Rob van den Ham
hedendaagse modieuze sieraden,
accessoires en objecten.
Restauratie en reparatie
347 Musis
dat ook de criteria. Redacteuren hoeven niet te kunnen
schrijven, ze moeten verantwoordelijkheid willen nemen voor
de inhoud van het blad, en ze moeten de omgeving waarin het
verschijnt kennen en aanvoelen. Wie dat niet kon is inmiddels
vertrokken. De redactie komt eenmaal per maand bij elkaar,
kijkt terug op het dan net verschenen nummer en denkt hard
op na over het komende, altijd tegen de achtergrond van de
actualiteit. Dat men daarbij confrontaties niet uit de weg gaat,
vindt Hans een van de grootste kwaliteiten van die redactie.
Een artikel van de mederedacteur die aan tafel zit wordt net zo
genadeloos besproken als dat van de medewerker die er niet bij
is, en de inhoudelijke discussie over de onderwerpen, waarover
gepubliceerd gaat worden kan hoog oplopen. Over de manier
waarop dat gebeurt kunnen de meningen verschillen. Hans zou
grote thema's vaker multidisciplinair en ook constructiever
willen benaderen dan nu soms het geval is. Als voorbeeld
neemt hij het Stedelijk Museum. Musis gelooft niet in de
noodzaak van nieuwbouw, en heeft daarom niet meegedacht
over de vraag hoe eventuele nieuwbouw er uit zou moeten
zien. Architectuurkenner Hans van der Sloot vindt dat achteraf
jammer. De kans bestaat immers dat nieuw wordt gebouwd of
dat het bestaande museum wordt uitgebreid. Hij zou daarom
graag zien dat de gemeente Schiedam bijvoorbeeld de
Belgische architect Charles Vanhove vraagt eens naar het
museum en zijn omgeving te kijken. De ontwerpers van de
nieuwe binnenstad hebben geen kans gezien de nieuwbouw
vanzelfsprekend te laten aansluiten bij het bestaande museum
gebouw. Vanhove heeft, onder veel meer, een vleugel voor de
Koninklijke Schouwburg in Den Haag ontworpen. Een
bekroond voorbeeld van de toegevoegde waarde die nieuw
bouw voor een bestaand monumentaal gebouw kan hebben.
Hij zou misschien een uitbreiding van het museum kunnen
schetsen, die de aansluiting wel tot stand brengt, waardoor twee
problemen in één keer en voor één geld worden opgelost. De
gemeente geeft met royale hand opdrachten voor onderzoeken.
Waarom dan niet een voorstel van deze belangrijke architect
aan het groeiende dossier Stedelijk Museum toe te voegen en
dat te betrekken in de museumdiscussie.
Hans benadrukt dat niet alleen de redactie een blad maakt. Een
spilfiguur in het productieproces is de opmaker. Dat is Piet
Kruijt, een 'tijdschriftenmaker pur sang' die iedere maand de
ideeën voor de opmaak van eindredacteur Hans krijgt en
uitwerkt. Een essentiële rol die alleen iemand kan spelen die
het blad feilloos aanvoelt. Directeur Dolf Jaeger van drukkerij
Mercator is ook zo iemand. Hij is vanaf de conceptie bij Musis
betrokken geweest. Zijn rol lijkt op die van drukkerij Roelants
eerder bij de Schiedamse Gemeenschap.
Voor Hans van der Sloot was de keus voor
Mercator vanzelfsprekend: een kwaliteitsblad
moet een kwaliteitsdrukker hebben, want
drukken is niet alleen de persen aanzetten,
maar ook papier en letters kiezen, kwaliteit
bewaken, en meedenken. Voor Dolf Jaeger
was het voorstel van Hans om te praten
over het drukken van een blad dat een
voortzetting zou moeten worden van de
Schiedamse Gemeenschap een aangename
verrassing.
Hij had veel van Hans van der Sloot gelezen
en al lang gehoopt nog eens met hem te
kunnen werken. Aan de Schiedamse
Gemeenschap had hij goede herinneringen
en als drukker vond hij de uitnodiging een
bevestiging van de kwaliteit van zijn bedrijf
dat sinds 1937 bestaat. De heren ontmoetten
elkaar in café De Unie en concludeerden daar dat ze het allebei
zo graag wilden dat ze het dus - samen - moesten doen.
Natuurlijk besefte drukker en ondernemer Jaeger dat hij een
groot risico nam door een blad te gaan drukken, waarvan de
toekomst ongewis was. Dat risico verloor hij niet uit het oog,
maar hij zette het wel bewust op het tweede plan. Na vijfjaar
voelen eindredacteur en drukker elkaar feilloos aan en is Hans
van der Sloot kind aan huis bij Mercator.
En in de laatste maar niet de minste plaats: de lezers. Hans van
der Sloot en de redacteuren krijgen veel reacties. Bekende en
onbekende mensen geven instemmend of negatief commentaar.
Dat betekent in ieder geval dat de artikelen gelezen worden en
aanleiding tot discussie geven. Voor iedere redactie en dus ook
voor die van Musis zijn dergelijke reacties onmisbaar. Ook een
nadrukkelijke ontkenning dat men Musis heeft gelezen,
beschouwt Hans als een veelzeggende reactie. Soms heeft hij de
indruk dat de plaatselijke beslissers Musis liever niet gelezen
hadden. Zoals in juni 2000, toen de raad in verzet kwam tegen
de ingewikkelde Zweedse namen die de straatnaamcommissie
voor de nieuwe wijk Sveaparken had gekozen. Musis legde de
functie van straatnaamgeving uit en gaf de raad in overweging
om, met het originele Zweedse meisje Pipi Langkous als
uitgangspunt, de buurt te noemen naar helden en heldinnen uit
de -internationale-jeugdliteratuur. Hans zorgde dat alle
raadsleden dit nummer persoonlijk en vóór de raadsvergadering
ontvingen. Toen hij daags na het raadsdebat aan een raadslid
vroeg wat die van het idee van Musis vond, ontkende die in
alle toonaarden het blad gelezen te hebben, 's Avonds las Hans
in de krant dat de raad een plein gaat noemen naar de voor
malige Zweeds popgroep Abba. Waartoe straatnamen eigenlijk
dienen speelde bij die beslissing geen rol.Voorop stond dat
Schiedam met een Abbaplein wel eens een eenkolommertje in
het Svenska Dagbladet kunnen halen. De burgemeester en de
vroeden in de Aleidazaal wentelden zich in zelfgenoegzaam
heid: dankzij hen zou Schiedam eindelijk op de internationale
kaart terechtkomen. Dat de stad daar al eeuwen op staat, omdat
het woord Schiedam overal ter wereld synoniem is voor
gedistilleerd, was het gezelschap kennelijk vergeten. Waarin een
stadsbestuur kneuterig kan zijn.
Terugkijkend op vijfjaar Musis, vindt geestelijk vader Hans van
der Sloot dat zijn kind inmiddels zowel in Schiedam als in
Vlaardingen invloed heeft. Discussies die vroeger in de veilige
rust van de stadskantoren gevoerd zouden zijn, worden nu door
Musis beïnvloed, of geïnitieerd. Hans geeft van beide een
voorbeeld: het Stedelijk Museum in Schiedam en de plannen
om van de Wilhelminahaven in Vlaardingen een hoogwaardig
woon- en recreatiegebied te maken. Tevreden kijkt hij terug op
'Berenschot II', waarin het rapport van
Bureau Berenschot over de problemen van
het museum en het wel erg snel voortge
schreden inzicht van het college van B&W
over de noodzaak van museale nieuwbouw,
kritisch en sarcastisch tegen het licht zijn
gehouden. De discussie over de toekomst
van de Wilhelminahaven is in Musis gestart
met een gesprek met bouwer Cees Bokx, de
geestelijk vader van het ontwikkelingsproject
voor het Wilhelminahavengebied, en ver
volgens getoetst aan de mening van betrok
kenen en landelijke deskundigen. Door zich
in zulke discussies actief op te stellen mobi
liseert Musis het denken vanVlaardingers en
Schiedammers over de toekomst van hun
eigen steden. Precies wat Hans in 1995 met
Musis voor ogen stond.
4731\&
