Basal
voorganger Carel Visser missen, speelt hun werk geen grote rol
als het eenmaal in de ruimte wordt losgelaten. Haaks op een
min of meer architectonische noodzaak die je aan het gegeven
monumentaliteit kunt stellen, is bij beiden eerder een
voorkeur voor het constructivistische element, zeg maar het
betere knutselen te zien.Visch, van de twee de meest surreële
die een droomachtige wereld van vreemde figuren oproept,
drapeert graag stoffen, om het even of dat nu textiel of
plexiglas is. Elk beeld dat hij maakt heeft hier of daar een
gewelfde vorm, met als bedoeling om het te laten zweven, een
buitelingetje te laten maken of zich zelfs vrijelijk door de
ruimte te laten bewegen. Bij Visch staat het materiaal altijd ten
dienste aan de idee. En omdat hij een dromer is, die graag zijn
visioenen weergeeft, zijn zijn materialen adequaat soepel,
voegen ze zich naar zijn dwingende handen, zonder dat
daarbij een beroep op hun esthetische kwaliteiten wordt
gedaan.
Want over de inhoudelijke aspecten van zijn materialen
spreekt Visch zich niet wezenlijk uit. Nimmer zegje van Visch
dat hij nu weer zo'n mooi stofje heeft uitgekozen. Materiaal
en idee vallen meestal samen, waarbij gezegd kan worden dat
de materiaalkeus de ideeopvatting verstrekt, maar andersom is
dat zeker niet zo. Visch volgt heel nauwgezet zijn idee, in casu
zijn verhaal, waarbij het materiaal hem in staat stelt een
wondere wereld van associaties aan te boren.
Bij Deacon is het niet anders, al kun je stellen dat zijn
materiaalbeheersing grover, misschien zelfs ook wat lomper is.
Deacon is dan ook geen surrealist, hij houdt de idee weliswaar
overeind, maar is geen echte storyteller als Visch. Hij heeft
weliswaar oog voor het detail, maar het gaat hem vooral om
het grote gebaar, de geste. Juist om die reden is het zo vreemd
dat hij er niet voor voelt om een zekere mate van
monumentaliteit op te roepen.
.De confrontatie tussen deze twee beeldhouwers pakt ook
anderzijds vreemd uit. Waarschijnlijk zal het geen opzet zijn,
maar Deacons werk overleeft deze clash tussen twee reuzen
nauwelijks. Komt de Brit bij zijn soli meestal met zaalvullende
beelden aan, voor deze presentatie heeft Visch het oog laten
vallen op goed hanteerbare formaten die geen moment
megalomaan te noemen zijn. Op zo'n kleine schaal lukt het
Deacon niet om zijn eerder gestelde idee overeind te houden.
Te vlug verliest hij zich in een eenduidige opzet. Wat dat
betreft is de uitkomst van deze duo-tentoonstelling zeker wel
verrassend te noemen.
De expositie 'Between the two of us. Henk Visch Richard Deacon.
SculptuurSculpture 'is nog tot en met 24 maart in het Stedelijk
Museum, Hoogstraat 112 in Schiedam te zien.
DE UITGAVE VAN MUSIS WORDT MEDE MOGELIJK GEMAAKT DOOR
ACCOUNTANTSKANTOOR BASTIAANS, SCHIEDAM
BOKX VASTGOED ONTWIKKELING B.V., VLAARDINGEN
BREMAMAX B.V. SCHIEDAM
CHR. COPPENS SLAAPCOMFORT, SCHIEDAM
DANFOSS B.V. SCHIEDAM
DRUKKERIJ MERCATOR, SCHIEDAM
FONTIJNE HOLLAND B.V., VLAARDINGEN
GELUK EN TREURNIET ARCHITEKTENBURO, VLAARDINGEN
HEIDEN PARTNERS, ARCHITECTEN EN INTERIEURARCHITECTEN, SCHIEDAM
HOEK LOOS, SCHIEDAM,
HUISMAN ITREC, SCHIEDAM
IRADO, AFVAL, REINIGING EN DIENSTVERLENING, SCHIEDAM-VLAARDINGEN
NICOVERKEN HOLLAND B.V., SCHIEDAM
ONS GROEP, SCHIEDAM
RABOBANK SCHIEDAM-VLAARDINGEN
ARCHITEKTENBUREAU WESTERS, ROTTERDAM
WATERWEG WONEN, VLAARDINGEN
WON INGSTICHTINGSAM EN WERKING, VLAARDINGEN
WOONPLUS, SCHIEDAM
Musis 30
