Walter van Ginneken... vaart
niet meer
Dick van der Lugt
119 Musis
Geheel zonder ervaring was Van Ginneken echter niet. In
Singapore had hij als 'commissaris lol' in de Hollandse Club
avonden georganiseerd met Anneke Grönloh, de Dutch Swing
College Band, Blue Diamonds, Bernard Drukker en Max
Tailleur. Na zijn aanstelling inVlaardingen keek hij bij andere
schouwburgen in Nederland de kunst af. Bij zijn vertrek had
hij zoveel ervaring opgedaan dat hij de vraagbaak was
geworden voor beginnende theaterdirecteuren.
Aanvankelijk was de Stadsgehoorzaal niet meer dan een
verhuurbedrijf: amateurtoneelverenigingen speelden er,
personeelsverenigingen organiseerden er gezellige avondjes, op
zondag was er film. Alleen het Vlaardings Kunstcentrum
(VKC), de lokale versie van de Maatschappij tot nut van 't
algemeen, bood een programma van acht voorstellingen met
gesubsidieerd toneel.
Pas na de opheffing van het VKC begon Van Ginneken zelf te
programmeren. Het aantal voorstellingen groeide geleidelijk
tot een kleine zeventig, het budget tot 35.000 gulden. 'Ik ben
met vijfduizend gulden begonnen', vertelt Van Ginneken. 'Met
André van Duijn kon je wat verdienen, op andere
voorstellingen moest je toeleggen. Voor ballet was weinig
belangstelling, naar het gesubsidieerde toneel kwam bijna
niemand kijken. Ook al die amateurtoneelspelers niet. Je
Hij draagt nog steeds een strikje, onberispelijk geknoopt. 'Maar
niet altijd meer.' Rookt nog steeds Players. 'Voor de oorlog
rookte iedereen het. Er zijn nu nog drie zaken inVlaardingen
waar je ze kunt kopen.' In café Mes, zijn toenmalige
pleisterplaats in de lunchpauze, is hij al lang niet meer geweest.
En met zijn bootje varen, een hengeltje uitgooien in de
Foppenpias, is er niet meer bij. Fysiek te zwaar.
Walter van Ginneken (82, Oudenbosch) was van 1963 tot
1982 directeur van de Stadsgehoorzaal, de trotse creatie van
Sybold van Ravesteyn. Hij was er altijd, stond als een echte
gastheer in de wandelgang tegenover de ingang en had altijd
dat strikje om. Eenmaal per jaar verscheen hij op het podium,
tijdens de nieuwjaarsvoorstelling met bal na in de Harmonie,
om zijn publiek 'Een recht gelukkig nieuwjaar' te wensen.
Hij begon in een tijd dat de kermis geen kermis mocht heten,
maar paardenmarkt heette. In het conservatieve Vlaardingen
kreeg het gebouw in 1952 daarom niet de naam Theater of
Schouwburg, maar Stadsgehoorzaal. Net met vervroegd
pensioen bij de Koninklijke Pakketvaartmaatschappij en terug
uit Singapore (10 jaar) en Batavia (5 jaar), solliciteerde hij
naar de vacante functie van directeur. Enigszins tot zijn
verbazing werd hij aangenomen.
