Musis 106
Foto: Sjef van Duin
bedoeling om het tezijnertijd te ontdoen van lood en koper
en het hout te verzagen voor de open haard.
Koopman was echter op slag verkocht en bewoog hemel en
aarde om het gammele bouwwerkje te mogen behouden.
Geen ambtenaar in die tijd die ze met bestookte met plannen
en vragen, verzoeken om assistentie en bijstand in het
ontwikkelen van een passend locatieplan. Geen obstakel ging
ze daarbij uit de weg. Ambtelijke bezwaren en dat waren er
nogal wat - wuifde ze eenvoudig weg. Politieke
tegenwerpingen negeerde ze en de ene na de andere
praktische hindernis wist ze te nemen met het gemak alsof ze
een leven lang had doorgebracht in de wereld van sloperij en
zware transporten. Dus kwam het torentje op een oplegger
van de firma Baard naar Schiedam waar het weer
gerestaureerd, opgepoetst en gedecoreerd tot het monument
dat nu, midden in een vijver kleur geeft aan de achtergrond
van de zware bomen van de begraafplaats er achter en een
opgewekte toets is in het woonwijkje ervoor.
Mensen en gewone menselijke zaken zijnYvon Koopmans
belangrijkste inspiratiebronnen. Ze speelt ermee, transformeert
ze tot een andere werkelijkheid en een ander leven.
'Beschermde gebiedjes' is een noemer waaronder ze een groot
gedeelte van haar werk heeft samengebracht. Het zijn
voorwerpen van allerlei aard en herkomst, die ze samenvoegt,
versiert en van een nieuwe betekenis voorziet. Een
schoenborstel bijvoorbeeld die als een ark bescherming en
onderdak lijkt te bieden. Of een knop van een gordijnroe
waarin zij een geheimzinnige mythe veronderstelt, een
afgedankt broedkooitje of een stuk van een deurpost met het
verwrongen scharnier er nog aan, dat kleurig beschilderd het
kantoor van een makelaar siert.
Als kunstenaar is ze zelden gericht op zoek naar voorwerpen
of onderwerpen die zij in haar oeuvre een plaats kan geven.
Het zijn de dmgen en toevallige vondsten zelf die haar
inspireren. Zelfs een ingedeukt, van straat opgeraapt, colablikje
kan de aanleiding vormen tot het openen van een 'beschermd
gebiedje'. In dit geval voor een kind dat zo graag 'ook iets van
kunst' voor zichzelf wilde.
Zelf vindt ze het niet meer dan voor de hand liggend dat zij
iedereen; cursisten, collega's, schoolklassen en verenigingen
zonder terughouding laat delen in haar werklust en zelfs haar
techniek. Ieder put immers uit eigen fantasie en
voorstellingsvermogen. Heel gewoon vindt ze het ook dat ze,
succesvol kunstenaar, ontwerpster en initiatiefnemer in tal van
projecten, parttime werkt in een verzorgingstehuis om het
gezicht op elementaire, maatschappelijke noden niet te
verliezen. Koopman werkt evengoed met kinderen, als met de
dames van het wekehjkse leesclubje, gedetineerden, collega's en
buurtbewoners. Dat daar soms 'kopie-koopmannen' uit
voortkomen interesseert haar minder dan het plezier dat de
cursisten er voor zichzelf aan beleven.
Partner Marcel, verslijt haar soms voor gek. Maar springt wel
bij, waar nodig. Desnoods bij het vouwen van enkele
honderden boekjes; een idee waarmee Yvon een persoonlijke
toets wilde geven aan een diplomatieke ontvangst. Of het
optuigen van een onderscheiding, die ze als zodanig te kaaltjes,
te gewoon vond. Of het ontwerpen en bouwen van een
rijdende stellage, waarop de Vlaardingse kunstenaar Kees van
Alderliesten als Kunstpaus werd rondgereden tijdens de
simultaan-opening van een twintigtal als kunstgalerie
ingerichte woonhuizen en openbare gebouwen. Die opening
vond plaats op dezelfde dag als de intocht van sinterklaas,
waarom het de kunstenaars een aardig idee leek om als
tegenwicht een Kunstpaus in te zetten. Annette Braad
ontwierp hiervoor een kostuum waarop Fellini subiet gevallen
zou zijn. Het nadeel was alleen dat Alderliesten - toch geen
kleine jongen zich er onmogelijk in kon verplaatsen.
Dus construeerde Marcel zoiets als een soepel rijdende
bouwsteiger waarop de Kunstpaus vastgebonden en als
pakketje vervoerd kon worden Hij had daarin een
vooruitziende blik. Want met dat de Kunstpaus zich tegoed
deed aan met ruime hand geschonken beaujolais, kon hij zich
met gemak ook in een hoek worden geparkeerd als een steeds
bizarder relikwie, naarmate meer stukken van zijn tekst in de
wijn ten onder gingen en Alderliesten de ontstane leemten
opvulde met zijn schallend gelach.
