onomische wetten onttrekken
In
het museum wordt sinds het aantreden van Diana
Wind alleen nog maar zuivere biologische koffie
geschonken.
René Zwaap
Ze werd geboren in Canada, maar ging op drie-jarige leeftijd
al weer met haar ouders terug naar Nederland. Ze groeide op
in Badhoevedorp, en studeerde later marketing en
kunstgeschiedenis aan de Vrije Universiteit van Amsterdam.
Tegenwoordig woont ze in Rotterdam, een stad waar ze zich
meer dan thuisvoelt. Haar favoriete filosoof is Marcus Aurelius,
de Romeinse keizer (121-180) die gaarne in Keulen verblijven
mocht en wiens filosofische hoofdwerk De Meditaties zij
twintig jaar geleden leerde kennen. Diana Wind: 'Van Aurelius
heb ik geleerd hoe je in het leven moet staan. Daarom heb ik
mijn eigen bedrijf in kunstmanagement indertijd ook naar
hem vernoemd. Hij zag heel scherp de samenhang van alles,
de onderlinge verbondenheid tussen al dat leeft. Dat deed hij
vanuit een pantheïstisch perspectief, een visie die
tegenwoordig weieens New Age wordt genoemd, en vroeger
yin en yang. Dat alles wat leeft op aarde met elkaar
samenhangt, in een cyclisch verband, zo is ook mijn kijk op
het leven.Vandaar dat ik bijvoorbeeld alleen biologisch
verantwoord voedsel eet, en me interesseer voor zaken als
ethisch ondernemen. Ik vind datje in alles bewust in het leven
moet staan en nieuwsgierig moet zijn naar het andere, net
zoals Marcus Aurelius als Romein gefascineerd was door de
cultuur van het noorden, die in de ogen van zijn landgenoten
toch niet meer was dan barbarendom'.
Deze levenshouding ging aan het Stedelijk Museum Schiedam
niet onopgemerkt voorbij. In het museum wordt stnds het
aantreden van Diana Wind alleen nog maar zuivere biologische
koffie geschonken, en ook de grote CoBrA-tentoonstclling
waarmee het museum zich heden op de kaart van het
nationale kunstgebeuren heeft geplaatst, valt moeiteloos samen
hun werk, verzet tegen de geest van de Koude Oorlog, tegen
de immense dreiging van het tijdperk van de atoombom. Dat
is in deze hoogtijdagen van de stupide politiek van George W
Bush, die zijn normen en waarden aan de hele wereld wil
opleggen, weer hoogst aktueel geworden. Deze tijd kan wel.
wat van CoBrA gebruiken, dacht ik zo'.
Dat de imposante CoBrA-verzameling van Schiedam nog in
volle glorie te bezichtigen is, .is op zich een klein wonder. In
de jaren zeventig dreigde de collectie in het kader van het
proletarische kunstbeleid van de plaatselijke PvdA te worden
uitgeveild.Tenminste, zo leeft het in de herinnering voort.
Diana Wind wenst dit toch te nuanceren. 'Van de Schiedamse
PvdA-politici uit die tijd heb ik begrepen dat het echt nooit
de bedoeling is geweest de CoBrA-verzameling echt te
verkopen. Het idee moest worden gezien als een absurde
provocatie, juist bedoeld 0111 reacties los te maken over een
bezuinigingsronde. Men wilde de mensen er zo bij betrekken,
maar het pakte averechts uit. Het werd een nationale tel. waar
Joop den Uyl zich nog als minister-president mee lieéfi j
beziggehouden'. .U-djJ
De laatste jaren was de CoBrA-collectie in depot .behooriijk
aan erosie onderhevig geraakt, niet in de laatste plaats vanwege
de beperkte materialen waarmee Karei Appel en de zijnen
indertijd te werk gingen. Dertig procent van de 250 werken
verkeerden in tamelijk deplorabele staat, zo vertelt Wind. 'De
verf liet los, het papier verbrokkelde. Het was werkelijk; twee
over twaalf. Dankzij onder meer een subsidie van de EG kon
het nodige herstelwerk worden gedaan. Nu is de collectie van
de tijd gered'.
60.000 mensen moeten er in Schiedam langskomen om de
CoBra's te bezichtigen, anders zit het Stedelijk Museum
Schiedam onder de ambitieuze doelstelling. Veel sceptici
vinden dat veel te veel, maar Diana Wind is ervan overtuigd
dat het gehaald zal worden. 'Tijdens de eerste grote
met de 'holistische' visie van de energieke bewindvoerster, die
van mening is dat de vogelpest een direct gevolg is van de
overconsumptie en de Nederlanders als natie urgent toe zijn
aan een nieuwe geestelijk avontuur, weg van de
consumptiedrift en het allesoverheersende materialisme.
I liana Wind:De CoBrA-groep ging het indertijd - we
schrijven jaren vijftig - 0111 het vernietigen van oude,
vastgeroeste structuren. Ze boorden een ander soort energie
aan. kinderlijker, primitiever, Afrikaanser van sfeer, en
uiteindelijk ook veel positiever. Er ging veel verzet uit van
tentoonstelling waar ik bij betrokken was, de grote M.devitsj-
expositie in het Stedelijk Museum in Amsterdam, waar ik
toentertijd werkte als stagiaire, hing een deel van het budget af
van het extra aantal bezoekers dat er getrokken kon worden.
Uiteindelijk werden dat er 30.000 meer dan was begroot,
hetgeen het museum een forse financiële injectie gaf. Dat
soort toeloop krijg je niet door achterover te leunen. Je moet
een actieve marketingstrategie hebben.Veel museum
directeuren houden niet van dat woord, praten dan liever van
communicatie" maar in feit komt het op hetzelfde neer. Zo
