Ze klagen niet
langer dan
strikt nodig is.
Ze hebben
meer te doen.
Ze moeten
aanpakken.
&||§E
1#
317 Musis
Foto: Jan van der Ploeg
boer. De Turkse winkel aan de overkant heeft al voor de derde
keer een nieuwe eigenaar. De sigarenzaak is ook weg.
Zo waren er nog een paar. De winkels die er nu zitten zijn
allemaal nieuw.'
Zo'n sluitingsgolf in één straat kan geen toeval zijn. Gevolg
van de economische neergang? Concurrentie van elders?
Of zijn de vaste klanten weggetrokken toen Nieuwland
wijkbreed op de schop ging?
Dat laatste, zegt Kocak zonder aarzelen. Of beter uitgedrukt:
door al die sloop en nieuwbouw heeft de middenstand een
tijdlang in de verdrukking gezeten. Sommige winkels
overleefden, andere niet.
'Wij hebben er zwaar onder geleden. Zonder overdrijven.
Ik heb het drie keer meegemaakt dat de straat voor meerdere
maanden werd afgesloten. De eerste keer was toen ze begon
nen met de bouw van die nieuwe buurt, de Branderspoort.
Vervolgens toen de metro werd aangelegd. Weer alles dicht.
En begin dit jaar, ik weet met eens meer wat de reden toen
was. Wat denk je, hoeveel klanten dat kost? Je bent opeens niet
meer bereikbaar. Maar je moet niet denken datje voor het
omzetverlies wordt gecompenseerd. Terwijl dat toch heel
redelijk zou zijn. Het gaat gewoon zo: op zekere dag komt
iemand van de gemeente vertellen dat de straat wordt
afgesloten. Dat is alles. Je hebt er niets over te zeggen, je kan er
niets tegenin brengen.'
'De euro,' zegt Sebiha. 'Die doet de middenstand ook geen
goed. Alles is een stuk duurder geworden. De mensen hebben
minder geld te besteden.'
En de metro? Heeft die geen nieuwe klanten naar Nieuwland
gebracht? Ze lachen. 'Ja, voor wisselgeld,' zegt Sebiha.
Wat bedoelt ze, wisselgeld? 'Op het metrostation staat een
automaat waar je strippenkaarten kunt kopen. Moetje muntjes
voor hebben.'
Winkeliers klagen graag. Selami en Sebiha klagen ook, maar
niet omdat de zaken niet goed gaan. De zaken gaan wél goed.
Dat wil zeggen: beter dan een tijdje terug. Waar ze over
klagen, dat is de harteloosheid van het gemeentebestuur.
Dat die met wat omzichtiger met zijn middenstand omgaat.
Niet iedereen heeft voldoende overlevingskansen. Maar ze
klagen niet langer dan strikt nodig is. Ze hebben meer te
doen. Ze moeten aanpakken. Tegenslagen? Kan je wel eens
hebben met een eigen zaak, hoort er allemaal bij.Vooruit,
doorwerken. Heb je het gevoel dat het niet meer gaat?
Toch maar doorgaan. Wat wou je anders, met drie kinderen?
Van die winkel moet het komen. Enkel en alleen van die
winkel. En zelfstandigheid, dat is toch ook wat waard?
Daar wil je toch wel voor vechten?
Terwijl Kofak (41) helemaal geen middenstandsachtergrond
heeft.Van oorsprong is hij storingsmonteur. Hij werkte bij de
RDM. Onderzeeboten bouwen. Op die scheepswerf was hij
terecht gekomen na de lagere school en een paar jaar
technisch onderwijs. Geen slecht leven. Tot de klad kwam in
de scheepsbouw en er vijfhonderd, zeshonderd mensen uit
moesten. 'Daar hoorde ik ook bij. Ik zat van de ene dag op de
andere zonder werk. Een vriend van me wilde helpen, hij
wilde per se iets met me samen doen. Hij had besloten dat we
een winkel zouden beginnen. Daar zag hij wel toekomst in.
Dat werd deze zaak. Na twee jaar stapte hij eruit, hij had ook
een uitzendbureau en daar wilde hij meer tijd in steken.
Dus bleef ik over als enige eigenaar. Nou, al had ik m'n hele
leven zitten denken, ik was nooit op het idee gekomen van
een eigen zaak. Het is me gewoon overkomen.'
alleen maar beter gaan
