Portieken
Musis 322
weerszijden, met de andere spulletjes ertussen, zodat ze
beschermd waren tegen de boze geesten.
Gemiddeld deedYvon Koopman zo'n twee portieken per
avond. 'Toen ik eraan begon, woonde ik nog in de Dirk van
Wassenaarstraat. Maar toen ik naar Spijkenisse verhuisd was,
werd het vanwege de afstand lastiger: ook dat ging extra tijd
kosten. Soms kreeg ze bij haar huis-aan-huisbezoeken
gezelschap van kinderen uit de buurt, die vroegen ot ze mee
mochten lopen. En ook ging een paar keer een Turkse vrouw
uit de buurt mee om te tolken, alsYvon bij bewoners kwam
die geen Nederlands spraken. Hier en daar kreegYvon een
cadeautje: gehaakte slotjes, een geborduurd servet. En ze
werd een keer gebeld door een man die vroeg wanneer ze
nou eens bij hem langs kwam. Want hij had al met de buren
gesproken, zei hij, en die wilde niet meedoen, maar zelf had
hij een mooie foto voor boven de deur van de portiek. Toch
isYvon met de andere bewoners gaan spreken en ze stelden
wel degelijk spulletjes ter beschikking. Met iedereen maakte
Yvon vaste afspraken over het terugbrengen van de geleende
spulletjes 'en daar hield ik me stipt aan, anders gaat het in
zo'n wijkje snel rondzingen datje het fout doet en dan
werken ze niet meer mee.'
Het is opzienbarend dat vrijwel de hele buurt meedeed:
meer dan vierhonderd huishoudens. Slechts drie keer werd
medewerking geweigerd. Eén keer stond ze haar plan aan
een vrouw uit te leggen, toen haar mogelijk demente
echtgenoot aan de deur kwam schelden en tieren dat ze
moest oprotten. 'Kort daarna kwam ik die vrouw op straat
tegen en leek ze me een beetje beschaamd.' En in een ander
geval sprak ze een man die niet alleen weigerde om iets ter
beschikking te stellen, maar die het ook niet goed vond dat
er een foto boven de portiek zou komen te hangen.
Yvon legde de man uit dat hij daar niet over ging en dat hij
dan maar bij de huisbaas moest zijn,Woonplus. Die man is
daarna op een buurman gaan inpraten en samen zochten ze
nog een derde weigeraar, want dan zou het in de portiek van
zes woningen 3-3 zijn en dan kon de kunst democratisch
niet door gaan. Yvon grinnikt:'Ze hebben die derde niet
gevonden...'
Yvon Koopman kreeg een goed beeld van dit stuk
Nieuwland. Ze kwam niet overal binnen en bleef meestal
aan de deur staan, maar ze zag toch de frappantste
verschillen. Interieurs die heel sjiek waren ingericht, met
veel crème- en goudkleurige attributen, Dynasty ten top.
En ook sjofele, armoedige huizen, waar de bewoners met
hun tienen op een driekamerflatje woonden, met de tv aan,
lawaaierig, druk, om gek van te worden. En ze trof een paar
keer een woning, waar helemaal niets stond, geen meubel,
geen bed, niets. 'Er lag alleen een matras op de vloer.
Ik denk dat de bewoner overdag bij zijn kinderen was en het
flatje alleen gebruikte om te slapen. Hij kon niets geven.
Hij had letterlijk niets in huis.'
Op de Dr. Schaepmansingel komt ze een vrouw tegen, die
net bij haar broer op visite was. Zelf woont zij in
Rotterdam, in IJsselmonde. 'Daar hebben wij dit niet,' zegt
ze, vol bewondering voor de portiekfoto's. De officiële
afronding van het project kreeg weinig publiciteit, want het
viel samen met andere culturele gebeurtenissen in
Nieuwland (Kunst.dot.com). Maar het project zal nog
genoeg belangstelling krijgen. Laat Woonplus nog maar een
paar mapjes met die ansichtkaarten aan Hennie Nieswaag
geven...
