Een weiland
kun je zo volbouwen
Een bos omhakken
lukt vandaag de dag
niet meer
Sr^-- «6ÉÊ!
119 Musis
ze moet zijn. Sloten, knotwilgen, een monumentale boerderij,
slingerend door de polder kom je langs flora en fauna waar je
stil van wordt.
En dan:
De wandelweg van de Groeneweg in Kethel naar de
Harreweg.
Eén rechte lijn. Saai. Niet één boompje.
Of:
Het regionale fietspad. Midden Delfland heeft er dankzij de
reconstructie een heleboel. Rechttoe-rechtaan-paden.
De snelheid van wielrenners domineert over de landschap
pelijke aantrekkelijkheid.
En steeds meer zie je bossen verrijzen, waar ooit het open
landschap de kwaliteit was. Het bezwaar hiertegen is dat
bossen net als woningbouw de beleving van de open ruimte
teloor doen gaan.
De kritiek is beslist terecht: Midden Delfland, zoals het was,
met zijn open vlakten en kronkelige paden, valt ten prooi aan
de verstedelijking. Er worden bossen geplant, die het
Hollandse karakter ondermijnen. Er worden regionale
fietspaden aangelegd, die als een snee door het landschap
vreten. Het Octave de Coninckpad is een lehjk pad en het
doet allerminst recht aan de naamgever, die juist het
oorspronkelijke van het Kethelse landschap treffend wist vast
te leggen.
O, welzeker! We kunnen gramschap hebben over de
teloorgang van Midden Delfland. En toch kan ik me met het
resultaat verzoenen. Hoe ontoepasselijk de bebossing van open
delen van Midden Delfland ook kan zijn, ter verdere
bescherming van Midden Delfland is het een steekhoudende
oplossing. Nu de (beschermende werking van de)
reconstructiewet ophoudt te bestaan, is het een factor van
belang om een bos te hebben in plaats van een weiland.
Een weiland kun je zo volbouwen. Een bos omhakken lukt
vandaag de dag niet meer. Daarom bieden bossen, hoe
paradoxaal ook, de beste bescherming tegen verdere
verwoesting van de open ruimte.
Je moet ermee willen leven. Midden Delfland is nog steeds
zeer de moeite waard. Uiteraard valt zo'n idyllisch-kronkelige
Oostveenseweg qua polderschoon te prefereren boven het
zzzjjoefïf-rechttoe-recht-aan van een provinciaal fietspad.
Er zijn zeker nostalgische bezwaren in te brengen tegen de
reconstructie van de laatste twintig jaar. Midden Delfland is er
als open Hollands landschap bepaald niet fraaier op geworden.
Toch kan de reconstructiecommissie Midden Delfland met
goede redenen die 'vernieling' verklaren. Het flauwste
argument zou kunnen zijn, dat de matrix van snaarstrakke
fietspaden helemaal niet in strijd zou zijn met het landschap,
omdat er behalve kronkelige polderwegen ook liniaalrechte
sloten in het landschap liggen alsmede een rechte spoorlijn en
al evenmin met kronkels gegraven vaarten en vlieten. En een
tegenargument kan ook zijn, dat het dankzij de bebossing
projectontwikkelaars het straks veel moeilijker krijgen om
delen van Midden Delfland te bebouwen.
We kunnen treuren om de relatieve teloorgang van het
polderland. Maar zonder die Reconstructiewet was misschien
het hele stiltegebied al verloren gegaan aan woningbouw en
bedrijvigheid.
Ondanks alles kun je nog steeds romantisch langs de
knotwilgen fietsen.
