mm
s
Musis 134
c
In het halletje van zijn eengezinswoning trekt Ben van As een
paar legerkistjes aan. Op zulke laarzen is hij lang geleden naar
Afghanistan gelift. Sinds hij er bij een ruige bergwandeling in
Schotland zijn enkels mee redde, zweert hij voor natuur-
excursies bij dit schoeisel. Zelfs voor een eenvoudig fietstochtje
door Midden-Delfland zoals we vanavond ondernemen,
worden ze uit de kast gehaald.
Wat gaat er verder mee? Een verrekijker. Een klein model
zaklantaarn. Een opschrijfboekje en een pen. Weggestoken in
een zak van zijn parka wordt ook een klein zwart doosje, dat
er uitziet als een mobiele telefoon. 'Nog even een band
oppompen,' zegt Ben en verdwijnt door de achterdeur.
Even later fietsen we de straat uit. Een hoek om, en we zijn in
de natuur. Zo noemen wij stedelingen het gebied waar nog
geen asfalt ligt. Het is 22.00 uur en het schemert al een tijdje.
Een toestel van Transavia op weg naar Zestienhoven hangt laag
boven de polder. De kant die naar de ondergaande zon is
gewend, heeft een bloedrode kleur. De kist scheert met
brullende motoren over ons heen en een scherpe benzinelucht
daalt neer. Een zinnetje uit een avonturenstrip van lang
geleden schiet me te binnen: 'De draak ademde een damp uit,
heter dan het heetste vuur'.
Ben volgt ondertussen zijn eigen gedachtegang en zegt
teleurgesteld: 'Pech gehad. Hij is er niet.'We zijn gestopt bij
een oude boerenschuur aan de Woudweg, een schuur met
precies de juiste graad van bouwvalligheid voor een
openluchtmuseum. Verweerd, verschoten van kleur, toch nog
stevig. Hier woont de beroemdste steenuil van Midden-
Delfland. Vogelaars houden elkaar via e-mail van zijn
bewegingen op de hoogte. 'Hij hoort op de dakrand te zitten,'
zegt Ben. 'Of anders op een van die uitstekende balken.' Maar
de daklijst is leeg en verlaten.
Een steenuil willen spotten terwijl boven je een Boeing raast.
Dit zou wel eens een avond van conflicterende waarnemingen
kunnen worden. Ga maar na. Hier in de polder valt bij het
ondergaan van de zon de schemering in, in de steden rondom
blijven de lampen gewoon branden. Midden-Delfland is het
laatste duistere vertrek in een huis dat baadt in het licht.
Desondanks zijn de restjes open gebied tussen Vlaardingen,
Schiedam en Delft voor Ben van As (55) de mooiste stukjes
groen ter wereld. En hij krijgt toch heel wat natuur onder
ogen. Ruige natuur, ongerepte natuur, onherbergzame natuur.
Zeg maar natuur zonder gsm-dekking. Als gids begeleidt hij
groepen vlinderaars en vogelaars naar de meest afgelegen
plekken van Europa, plekken waar het 's nachts nog
aardedonker is en waar je niet eens veel geluk hoeft te hebben
om een beer of een eland te ontmoeten. Of een zeldzaam
nachtvlindertje. Want de ware natuurliefhebber waardeert het
geraffineerde zo goed als het lompe. Ben kan in de polder
achter zijn huis in Woudhoek even oprecht genieten als in een
afgelegen bos in Estland. Maar in die Hollandse polder hoort
hij toch het meeste thuis, vindt hij.Tja, hoe komt dat.
Zijn geboortehuis in De Bilt stond aan de rand van een
weiland. Hij groeide op tussen koeien en grutto's.
Vraagje naar zijn beroep, dan antwoordt hij 'tuinman', met de
nadrukkelijke toevoeging 'in het ecologisch groen'. Hij is in
dienst van de gemeente Vlaardingen en beheert de twee
