391 Musis
voor haar daarvoor het meest geëigende materiaal was,
noodzaakte haar om zich elders in de technieken van
glasbewerking te bekwamen. Naast het glasblazen, waar zij al
voor de academie mee begonnen was, leerde zij het glas slijpen
in Tsjechische glasateliers. In dit opzicht beschouwt
Teschmacher zichzelf dan ook als autodidact. Deze weg naar
het kunstenaarschap was langer dan wanneer ze het vak op de
academie had kunnen leren. Ze ziet ook wel het voordeel van
het niet hebben van een vormende leraar. Nu kon
Teschmacher zich ontwikkelen in de richting die ze wilde en
met net zoveel aandacht voor het materiaal en de verschillende
technieken als ze nodig achtte. Toch weet ze wel iemand die
ze graag als leraar had willen hebben, de Tsjechische
glaskunstenaar Vaclav Cigler, van wie werk op verschillende
plaatsen te zien is, waaronder het kantoor van Nationale
Nederlanden in Rotterdam. Cigler benadert de kunst vanuit
een filosofische achtergrond en dat is ook hetgeen hij zijn
leerlingen bijbrengt, meer dan dat hij een bepaalde stijl
opdringt.
Als mentor noemt ze Rob van den Doel, de eerder dit jaar
overleden galeriehouder van Etienne &Van den Doel
Expressive Glass Art. Hij was een gepassioneerd voorvechter
van glaskunst. Hij wist veel en praatte veel over glaskunst en
deelde zijn kennis op gulle wijze.Van den Doel bijvoorbeeld
wees haar op de bijzondere mogelijkheden van het vormgeven
van optisch glas toen zij zich nog voornamelijk bezig hield
met het glasblazen. Hij was het ook die haar naar Tsjechië
stuurde om daar de techniek te leren van het slijpen.
De keuze voor glas komt voort uit passie. Naast het feit dat
Winnie Teschmacher zich in glas het best kan uitdrukken voelt
ze daarin het meest de uitdaging van het controleren van het
materiaal. Het materiaal dwingt een bepaalde zuiverheid en
eerlijkheid af, vindt ze, een compromis is niet mogelijk.
Zowel het glasblazen als het glas slijpen is fysiek zwaar.
Een glaskunstenaar kan alleen op dagen werken, dat hij zich in
een goede conditie bevindt. Werken in glas vergt de opperste
concentratie en doorzettingsvermogen. Het slijpen van glas is
bewerkelijk en duurt heel lang. Slijpen heeft voor Teschmacher
ook een meditatief karakter en terwijl ze in haar atelier slijpt
ontstaan alweer nieuwe ideeën voor volgende werken. Bij het
blazen van glas echter is het zaak om snel te handelen om te
voorkomen dat het glas voortijdig stolt. Ook al is het stollen in
Teschmachers werk soms een onderdeel van het procédé.
Zo kan ze een kern laten stollen en deze bewerken, die ze
vervolgens weer opnieuw in de vloeibare glasmassa doopt. De
op deze wijze vastgelegde stadia van behandeling geven ook
verschillende brekingen van licht in het object. Dat de
massieve glasmassa daarmee optisch in beweging is is een
karakteristiek van het geblazen glas.
Het blazen van grote glazen objecten vraagt om samenwerking
met andere mensen. Deze moeten elkaar goed verstaan, en een
zelfde gevoel van verfijning hebben. Weliswaar wordt van de
beoogde vorm van te voren een tekening gemaakt, maar het
komt ook voor dat het glas tijdens het bewerken eigen eisen
stelt en zelf een richting wijst. Dan is de juiste samenwerking
en de ongesproken communicatie van groot belang, evenals
het hebben van hetzelfde gevoel van esthetiek.
Die samenwerking heeft ze gevonden met de Engelse
glaskunstenaar Neil Wilkin. Dat grote objecten echt de energie
en het artistiek inzicht van twee mensen nodig hebben, bleek
toen Wilkin na het samen vervaardigen van een serie grote
schalen er in zijn eentje nog twee bij maakte. Het was voor
beiden meteen duidelijk dat deze zelfgemaakte schalen
ondanks hun schoonheid toch niet dezelfde kwaliteiten
bezaten als de schalen waaraan ze met zijn tweeën hadden
gewerkt.
Niet alleen noemt Teschmacher in het werkproces de
afstemming op de persoon en diens gevoel voor esthetiek
essentieel. Ook in het uiteindelijk te scheppen kunstwerk
speelt het zich verplaatsen in anderen een grote rol.
Dit spreekt voor Teschmacher bijvoorbeeld ook uit de
achtentachtig eieren die ze in een jaar tijd maakte.
Een aantal waren te zien op de omslag van Musis afgelopen
zomer. Teschmacher maakte de eieren in verschillende maten,
kleuren en gradaties van transparantie. Ze zijn als individuele
kunstwerken te beschouwen en zijn op zich zelf mooi.
Maar in een groep vullen ze elkaar aan en zijn de eieren meer
dan de som der delen. Daarmee was voor Winnie Teschmacher
het kunstwerk echter nog niet af. Aan verschillende mensen
vroeg ze een ei op te tillen en vast te houden. De reacties en
benaderingen van deze mensen bleken zeer verschillend.
Sommigen presenteerden het object op een afstandelijke wijze,
als iets engs of kouds, terwijl anderen het ei droegen als ware
het iets dierbaars. Van deze presentatie maakte Winnie
Cradle of Life. 2004
Heet gevormd glas met bladgoud, geslepen, gepolijst.
