Hard Times
393 Musis
Let us pause in life's pleasures and
count its many tears
While we all sup sorrow with the
poor
There's a song that will linger forever
in our ears
Oh hard times come again no more
De lietde voor theater en muziek
heeft hem nooit verlaten, ook al
werd hij dan afgewezen in
Maastricht. Wat hij heeft met folk en
country, waar je van moet houden,
weet hij niet precies. "Het is
misschien het verhalende en het
aardse, boertige doe-maar-gewoon-
gevoel."
Omzien naar Schiedam doet hij niet.
Niet in verwondering en ook niet
met merkbare rancune. Hij voelt zich
prima inVlaardingen, het is een
beetje zijn Amerika. En de gebakken
griet ten spijt zou de jongen van
tweehoog voor in de Mariastraat
tegen iedereen hier willen zeggen:
"KijkVlaardingers, ik kom eraan."
De gebakken griet gaat weer van de
kaart. En nu maar hopen dat iemand
Emmy-Lou de weg naar Vlaardingen
kan vertellen...
uit. Een plaatselijke horecabaas, onlangs nog door de gemeente
onderscheiden, probeert inVlaardingen al jaren tevergeefs een
concert uit het water te stampen. Klassieke muziek drijvend
op de Oude Haven. Maar evenlang loopt hij met dit idee al op
tegen de hoge stadhuismuren, waarachter de geluiden van de
stad niet of nauwelijks schijnen te worden gehoord.
Over cohesie gesproken.
Ernst Verbeek blijft vrolijk onder de recessie-geluiden en het
verdriet van Vlaardingen. Al als Schiedammer kwam hij graag
in de haringstad die hij in zijn jonge jaren alleen kende van de
Vlaardingerdijk en niet verder. Hij vond het Liesveld altijd
heel wat aantrekkelijker om te winkelen dan de gemelijke
Hoogstraat in Schiedam. En als Bourgondisch ingesteld mens
bezocht hij regelmatig de Oude Taveerne aan de
Westhavenkade. De slechte tijden voor de horeca hinderen
hem en vrouw Ria ook niet in hun verdere ambities.
"Nog iets beter koken, nog meer kwaliteit."
"De zorg en de horeca zijn twee verschillende werelden,
filosofeert hij achter een glas bier uit eigen tap.
"Voor je plezier ga je niet naar een ziekenhuis of verzorgings
tehuis, naar een café of restaurant wel, als het goed is. Maar het
is allebei dienstverlening." In beide werelden voelt hij zich
evenzeer thuis. En zoals Hard Times, het restaurant in
Vlaardingen precies het goede marktsegment vond, zo vonden
ook de (folk) concerten die hij hier organiseert het eigen
publiek. Voorheen deed hij dat in en vervolgens in opdracht
van het Theater van Vlaardingen. Doorgaans goed bezochte
avonden met bekende en minder bekende namen op het
podium. Door de verbouwing van het theater moest hij
uitwijken naar De Salon. De folkies moeten de weg naar de
nieuwe locatie nog een beetje vinden, want het eerste concert
in De Salon met 20 betalende bezoekers, grotendeels
vijftigplussers, leek meer op een folkmuseum.
De jongen die ooit Fairport Convention naar Schiedam haalde
heeft ook voor Vlaardingen nog wel een paar grote namen op
zijn lijstje staan. Zoals Sneeky Pete, de peddlesteel-gitarist van
The Flying Burrito Brothers, Allison Krauss en Ronan
Keating. Voorlopig staat op 3 december in Theater Koningshof
Maassluis het Celtic Music Festival gepland. En op 6 januari,
weer in De Salon, treedt de bluegrass-zangeres Liz Meyer op.
Met vrienden. Voor die gelegenheid zal ook, zegt Ernst,
niemand minder dan de inmiddels eminence grise van de
country-rock, Emmy-Lou Harris naar Vlaardingen komen.
Emmy-Lou Harris? InVlaardingen? "Ja," zegt hij."Onder
voorbehoud, weliswaar." En op de vraag hoe hij dat eventueel
onder voorbehoud voor elkaar krijgt antwoordt hij: "Een
goede vriend van ons is getrouwd met Liz Meyer. Liz en
Emmy-Lou zaten op dezelfde school in Austin, Texas. Emmy-
Lou zingt ook veel tweedestemmen op de cd's van Liz. Dat zit
dus wel goed. Er is een grote kans dat zij meekomt."
De twaalf klokken in Hard Times tikken onverstoorbaar voort.
De geest van de accordeon die
boven de tatels zweeft en de vaste
klanten van Hard Times kunnen het
lied uit 1845 van de Amerikaan
Stephen Foster dromen.
