Zet u alstublieft geen
museumgezicht op
Als dit de koers is van het museum dan belooft dit wat.
Op die manier wordt het museum een huis van kunst
Froukje Holtrop
Een felrode loensende haan
balancerend op een koord.
Op zijn rug een beest en daarop een
dansend figuur. Het koord hangt
tussen een paal en een ladder die
naar de maan loopt. Het geheel
zweeft tegen een zwarte
sterrenhemel. Er loeren veel gevaren
om de constructie in elkaar te laten
storten, maar tijdelijk is alles in
evenwicht in het schilderij
De slaapwandelende haan van
Jan Nieuwenhuis.
Het is een van die prachtige
schilderijen uit de collectie van het
Stedelijk Museum Schiedam die nu
weer wordt geëxposeerd en dat zelfs
in de openingstentoonstelling
Picasso, Klee, Miró en de moderne
kunst in Nederland 1946-1958.
in het teken staat de bezoeker een aangenaam verblijf te
bezorgen. Een gloednieuwe balie en een garderobe, een
winkeltje en een café met gezellige geluiden van pratende
mensen, rinkelende kopjes en het gesis van het
espressoapparaat.
Pas geverfd en voorzien van nieuw meubilair ziet het museum
er prachtig uit. Bovendien zijn er door de verhuizing van het
depot nieuwe expositiezalen bijgekomen. In een aantal
daarvan toont Cobra, Cool Contemporary de drie
zwaartepunten uit de vaste collectie: de Cobra-periode, de
koele abstractie en hedendaagse kunst, waarin de relatie
tussen het individu en de samenleving centraal staat.
Naast de semi-permanente tentoonstellingen van de vaste
collectie zijn de andere expositieruimten gevuld met maar
liefst drie tentoonstellingen. Ten eerste de genoemde Picasso,
Klee, Miró en de moderne kunst in Nederland 1946-1958,
waarin werken uit de eigen Cobra collectie in het licht gezet
worden van de klassieke meesters.
Tentoonstellingen en publicaties van en over het werk van
Pablo Picasso, Paul Klee en Joan Miró maakten in het
naoorlogse Nederland veel indruk. Maria's Maria's geeft een
overzicht van het kleurrijke werk dat de succesvolle beeldend
kunstenaar Maria Roosen (1957) de afgelopen tien jaar heeft
gemaakt. En tenslotte zijn er door het hele museum heen de
eenvoudige, maar rake en grappige, zwart-wit tekeningen en
animaties te zien van de jonge tekenaar Tomas Schats.
Al met al een diversiteit aan generaties, maar ook aan stijlen,
materialen en kleuren. En toch, of misschien wel daardoor, is
de grote hoeveelheid kunst die er te zien is in evenwicht.
Balanceerkunst is een van de aspecten die in de
tentoonstelling 'Picasso, Klee, Miró en de moderne kunst in
Nederland, 1946-1958' en wordt in het bijzonder uitgelicht in
de verwantschap tussen het veelzijdige oeuvre van de
Zwitserse kunstenaar Paul Klee en dat van Nederlandse
kunstenaars uit die periode. Naast de geschilderde
ingewikkelde bouwconstructies van mens en dingen waarmee
Klee de zwaartekracht op de proef stelt, hangen de schilderijen
Na twee jaar tijdelijk in De Korenbeurs te zijn gehuisvest is het
Stedelijk Museum weer terug in haar eigen statige en
imposante behuizing aan de Hoogstraat. Het is grondig
gerenoveerd en heeft een andere indeling gekregen. Heel
jammer is dat de centrale ingangspartij in het classicistisch
symmetrische gebouw niet meer als ingang dient. De ingang
blijkt nu te zitten onder een onregelmatigheid in de
klinkerbestrating van de binnenplaats. Maar eenmaal via een
trap naar beneden gekomen vindt men een prettige entree die
als De slaapwandelende haan en de Acrobaten van
Jan Nieuwenhuis om te laten zien hoe het werk van Klee zijn
weerslag vindt in de Nederlandse kunst. Een ander kenmerk
van het werk van Klee zijn de eenvoudige lijnen en ronde en
rechthoekige vormen waarmee hij zijn wezens neerzet.
Gelijksoortige wezens met zwarte stippen als ogen tonen
overeenkomsten met de kinderen die Karei Appel schilderde.
Een voorbeeld daarvan is het Kindje met bloemen uit 1947,
een ronde vorm voor hoofd en bloemen en twee stippen als
157 Musis
