jctie had Delft al aan Schiedam vast gezeten
stellig ook te maken met de stedenbouwkundige structuur.
"De wijk Tanthof in Delft-Zuid is goed ontworpen vanuit een
stad-en-land-optiek. Hier zijn stad en land goed geïntegreerd.
In de woonwijk vind je nog veel landschappelijke elementen,
waardoor de relatie met het buitengebied voelbaar is. Het plan
Abtswoude is hierin geslaagd. Maar verder is het slecht gelukt
om de stadsranden te verweven met het platteland. Alleen bij
de Harreweg in Schiedam vind je een kleine zone, maar verder
vind je in Vlaardingen en Schiedam van die typische bloem
koolwijkjes langs de stadsrand: in zichzelf gekeerd, naar binnen
gerichte buurtjes zonder relatie met de landelijke omgeving.
De relatie tussen stad en land is hier beperkt gebleven."
Als je die benadering koppelt aan de inspraak, zie je een
opmerkelijke overeenkomst. Van der Vaart: "Tot voor kort was
het zo, dat de reconstructiecommissie om de haverklap te
maken kreeg met bewonersverenigingen uit Delft. Ze stonden
steeds op de stoep om onze plannen te becommentariëren.
Uit Schiedam en Vlaardingen hoorde je never nooit wat - tot
voorkort. In de bestemmingsplannen van Schiedam en
Vlaardingen voor het buitengebied leek zonder kritiek, een op
een, de visie van de reconstructiecommissie te worden
overgenomen. Tot er commotie kwam, omdat het comité
Behoud Woudweg met een alternatief plan kwam."
in het alternatief pleit het comité voor een extensief ingericht
landschap, waarin de bestaande cultuurhistorische- en
natuurwaarden centraal staan. De deelgebieden Woudhoek
(Schiedam) en Holierhoek (Vlaardingen) moeten het domein
blijven van koeien en schapen, boeren en weidevogels, en de
recreatieve voorzieningen kunnen beperkt blijven tot fiets- en
wandelpaden, zo aangelegd dat zij geen bedreiging vormen
voor agrarisch natuurbeheer en het fourageergebied van
weide- en broedvogels.
Het comité is tegen de aanleg van parkeerplaatsen, uitgezon
derd dan enkele plekken voor mindervaliden, en het comité
wil de bosaanplant beperkt zien: alleen langs het zandlichaam
voor de A4. De ecologisch belangrijke Zwethzone mag niet
worden verstoord. Rietruigtes en rietmoerassen moeten van de
plankaart worden geschrapt, want ze horen niet thuis bij de
eeuwenoude kreekruggen. Het comité vreest dat het oorspron
kelijke plan van de reconstructiecommissie onomkeerbaar de
historie vernietigt.
Het comité Behoud Woudweg geniet inmiddels de steun van de
Midden-Delfland Vereniging, in 1977 opgericht als belangen-
club van boeren, bewoners, recreanten en natuurbeschermers.
Voorzitter Goverd van Oord gelooft niet dat de reconstructie
geheel kan worden teruggedraaid en niets-doen vindt hij
evenmin een optie, omdat als straks de wettelijke bescherming
van het reconstructiegebied Midden-Delfland wegvalt, er toch
een 'dam' tegen oprukkende stedenbouw moet zijn. Maar als
het comité het voor elkaar krijgt dat een andere koers wordt
ingeslagen, heeft het toch veel bereikt, zegt Goverd van Oord.
Ook de vereniging Milieudefensie en de Poldervaartvereniging
delen de standpunten van het comité. In de gemeente
Vlaardingen spraken de scheidende CDA-wethouder Cees Bot
en de blijvende GroenLinks-wethouder Ben van der Velde af,
dat zij zich inzetten om het alternatief van het comité Behoud
Woudweg gerealiseerd te krijgen, in het starre Schiedam van
de laatste vier jaar lag zo'n koerswijziging niet voor de hand,
maar nu de burgeronvriendelijke lokaio's in de gemeenteraad
zijn afgeserveerd, zal het waarschijnlijk zo ver komen, zodra
de nieuwe coalitie van PvdA, SP en CDA op gang is gekomen.
Bijzondere ondersteuning geeft de Vereniging Tegen Milieu
bederf (in en om het Nieuwe-Waterweggebied) met de hieraan
gelieerde stichting Milieu Dichterbij. Voorzitter Lilian van der
Horst plaatst allereerst kanttekeningen bij de nieuwe mode om
in open gebieden ruimte te maken voor waterberging
(bijvoorbeeld moerassen en waterpartijen). Zij vindt het
merkwaardig, dat in een land dat wereldberoemd is geworden
om zijn waterbouwkundige werken, nu polders worden
'teruggegeven' aan het water onder het mom dat hier
overtollig water moet worden opgevangen. "Water moet dan
overtollig water kunnen opvangen. Dat is toch dwaasheid?"
Voorts plaatst zij vraagtekens bij modieuze opvattingen over
de wegzakkende veenweidegebieden ("één centimeter!") en
pogingen om boeren uit te kopen ("wie beheert de weides
dan?"). Tot slot komt ze met een sterke troef. "Als meer dan
één procent van de totale wereldpopulatie van een vogelsoort
in een gebied broedt, valt het hele gebied onder de Europese
wetgeving en moet het behouden blijven zoals het is.
In de polders van Maassluis tot Pijnacker geldt dat voor de
smient en de slobeend en we hebben daarom in Brussel de
beschermde status aangevraagd. We hebben de klacht
ingediend dat het ministerie van Landbouw, Natuur en
Voedselkwaliteit dat verzuimd had. Nu kan het wel drie jaar
duren voordat de Europese Commissie een uitspraak doet,
maar dat geeft niet, want zolang de aanvraag voor de
Europese beschermde status loopt, geldt een dubbele
bescherming. Gaan de overheid en natuurprojectontwikkelaars
toch door de weilanden te vernietigen, dan lopen ze het risico
achteraf een dwangsom te moeten betalen als het Europese
Hof straks Nederland op de vingers tikt. Dat lijkt me een
ijzersterk argument bij beroepsprocedures bij de provincie en
de Raad van State."
Terug naar Kees van der Vaart. "Ik ken de brief aan Brussel
nog niet," zegt de secretaris van de reconstructiecommissie.
"Komt er aan!" zegt Lilian van der Horst. "Ik had een kopie
klaar liggen, maar een journalist vroeg er om."
Van der Vaart vraagt zich af, of de bij Midden-Delfland
betrokken partijen zo scherp tegenover elkaar moeten staan.
Hij probeert al de visie van het comité Behoud Woudweg te
verwerken in stukken, waar eigenlijk al besluitvorming over
geweest is.
"De reconstructie van Midden-Delfland is in betrekkelijke
harmonie tot stand gebracht," zegt hij. "Niet dat de integratie
tussen landbouw en natuur overal zo goed tot stand kwam,
maar het is een proces geweest van wederzijds begrip tussen
alle betrokkenen." Voor de reconstructiecommissie was het
vooral in de eerste twintig jaar mooi meegenomen, dat ze het
respect en vertrouwen kreeg van natuurbeschermers en
fietsers, omdat de reconstructie immers waarborgde dat de
omliggende steden op afstand bleven en niet verder oprukten.
Kees van der Vaart: "Zonder de reconstructiecommissie had
Delft al lang aan Schiedam vast gezeten. Zonder reconstructie
was het hele gebied al volgebouwd geweest, met woningen,
bedrijven en glastuinbouw. Dat er nu in de eindfase een
nieuwe koers wordt bepleit, is in wezen nog mogelijk dankzij
de reconstructie."
179 Musis
