ogere belang van het groen
op Hoogstad
gehad. Volgens zijn pleitbezorger Cor van Groningen,
journalist en adviseur van de Moermanvereniging, berust dat
deels op misverstanden, ontstaan doordat Moerman rond de
Tweede Wereldoorlog ook NSB'ers met kanker behandelde -
hij maakte geen onderscheid tussen vriend en vijand.
Bovendien had een boek, waarin Moerman antisemitische
uitspraken deed, volgens Van Groningen niet uitgegeven
mogen worden, omdat Moerman zelf het manuscript op
aanraden van een joodse vriend terzijde geschoven had. Hij
had ervan afgezien zijn privé-opvattingen manifest te maken.
De naam Moerman is onverbrekelijk verbonden aan Hoogstad
en daar hoeft niemand benauwd voor te zijn. De Werkgroep
tot Behoud van de Plattelandspraktijk heeft nauwelijks
negatieve reacties gekregen. "Ik spreek meer Vlaardingers die
hem nog hebben gekend en hem waardeerden," zegt Yvonne
Batenburg. "Ook tegen die mensen zeg ik echter dat het ons
niet zozeer om de persoon gaat, maar om het belang van
behoud van een oude praktijk, waarvan de inventaris nog
geheel in tact is en waarmee de onmiddellijke omgeving een
onlosmakelijk geheel vormt."
Cornelis Moerman woonde zijn hele leven op Hoogstad; hij is
er geboren en gestorven. Het landgoed was aanvankelijk
groter. In de jaren zeventig demonstreerden burgers en
gemeenteraadsleden tegen de aanleg van de Burgemeester
Heusdenslaan over het landgoed, omdat deze stedelijke
uitvalsweg naar de A20 het domein dusdanig verkleinde dat de
duivenmelkerij in gevaar kwam. Was het houden van duiven
voor de jonge huisarts Moerman begonnen als een hobby,
gaandeweg was hij er achtergekomen dat duiven resistent
waren tegen kanker en dat bij duiven zelfs niet kunstmatig
gezwellen konden worden gekweekt. Zijn theorie over de
voeding en stofwisseling van duiven en de overeenkomsten
met de stofwisseling van mensen brachten hem tot de
ontwikkeling van zijn voedingstherapie.
Het Vlaardingse gemeentebestuur zette de aanleg van de
129 Musis
Foto's Jan van der Ploeg
