Dike Hof,schatgraver in het schroc
Peter de Lange
Musis 288
Kunstvitrines Dike Hof (VI2), foto Dike Hof
Een Shellkind, noemt Dike Hof zich zelf. „Ik ben een van de
weinige mensen die vinden dat benzine lekker ruikt." Komt
misschien omdat haar vader bij het olieconcern werkte. Hij laste
mee aan de opslagtanks in de Botlek. In die tanks heeft zij als
meisje nog gespeeld. Hoef je meteen niet meer te vragen waar
haar fascinatie voor metaal vandaan komt.
Hoef je meteen niet meer te vragen waarom ze voor
brandstoftanks koos toen ze op zoek was naar een vorm voor
de verplaatsbare kunstvitrines die ze in 2006 maakte in
opdracht van de gemeente Vlaardingen.
Ze vond de tanks op de schroothoop. Je moet goed kijken, wil je
de oorspronkelijke functie herkennen in die glanzende
aluminiumkleurige kuipen die Hof er van construeerde. Eigenlijk
zie je het alleen aan de schotten die de kuipen in drie gelijke
compartimenten verdelen (de brandstofkamers). Maar dan moet
je wel iets weten van vrachtauto's en dieselolie. Leken denken
bij die metalen kisten op wieltjes eerder aan de zuivelindustrie.
Aan centrifuges. Of aan elektronika. Dat laatste, doordat tv's en
dvd-spelers vaak in exact dezelfde kleur worden uitgevoerd. En
doordat in een van de vitrines een LCD-scherm staat. Een van
die stalen kuipen heeft wel iets weg van een wiegje. Niet om
babies in te leggen, maar stukjes kunst of historie.
Intermezzo 1. Vitrines ontwerpen? Ga maar naar Ikea, was
haar eerste reactie toen de gemeente met de opdracht kwam.
„Maar toen ik er nog eens over nadacht, leek het me juist een
hele eer, een hele uitdaging ook. Ik vroeg me af wat de
moeilijkste plek voor vitrines met een kunstzinnige boodschap
zou zijn. De eerste plek waar ik aan dacht, was de hal van het
stadhuis. Een hele kale, hele saaie plek. Ik ben er heen gegaan,
heb de omgeving goed in me opgenomen en gekeken hoe
groot de vitrines zouden moeten zijn, en hoe hoog. En ik dacht:
als ze op deze plek kunnen staan, dan kunnen ze overal staan.
Het viel niet mee om ze de vorm te geven die mij voor ogen
stond. Ik dacht: ik zaag ze doormidden en dan ben ik klaar.
Maar het is moeilijk materiaal, ook door die kamers, die krijg je
