Het Zome
Peter de Lange
Na acht afleveringen van het Zomerterras durft Frank Tomeï
nog steeds niet vrij adem te halen. Hij heeft weliswaar het
gevoel dat hij misschien iets steviger in zijn schoenen staat
dan aan het begin van het avontuur. Maar dat wil geenszins
zeggen dat hij het nu wel verder op zijn routine afkan. Het
organiseren van Vlaardings drukst bezochte evenement blijft
een hachelijke aangelegenheid.
Iedere avond weer slaat Tomeï met klamme handen de
reacties van het publiek gade. Hebben ze het naar hun zin?
Hoe bevalt het programma? "Ik ervaar het echt niet als een
lolletje. Ik voel me heel verantwoordelijk voor het welslagen
van de voorstellingen, voor de sfeer en voor de veiligheid. Het
is iedere keer weer een confrontatie met mezelf. Als het niet
lukt, voel ik me ellendig."
Maar meestal lukt het wel. Sinds Tomeï vorm geeft aan het
jaarlijkse muziek- en theaterfestival in het Oranjepark, heeft
het aantal bezoekers nog niet eenmaal een dip laten zien. Het
gaat gestaag omhoog. Het festival begon in 2000 heel
kleinschalig en primitief op een podium zonder overkapping.
Nu werken er tachtig vrijwilligers mee en staat er 350.000 euro
op de begroting. De faam reikt tot ver buiten de stadsgrenzen.
Het Zomerterras werd genomineerd voor de titel Leukste
Stadsfeest en heeft een eigen vermelding op internet-
encyclopedie Wikipedia. Tik de naam in op Google en je bent
voorlopig een paar uurtjes zoet met bladeren in blogs,
krantenberichten, programmagidsen en fotoreportages.
In zijn betrekkelijk korte bestaan is het Zomerterras
uitgegroeid tot een van de meest besproken festivals van het
ganse land. Vlaardingen heeft eindelijk ook eens iets anders te
bieden dan kwalijke luchtjes. Vanuit lokaal perspectief blijkt
het Zomerterras de overtreffende trap van het eveneens
geliefde, maar veel statischer culturele evenement Het Hof dat
de Vlaardingse kunstenaars Annet Braad en Kees Lesuis
voorheen op dezelfde speelweide in het park organiseerden -
en waar Frank Tomeï in de coulissen hand- en spandiensten
verleende.
Het Hof steunde op een betrekkelijk incrowd-publiek en
streefde geen enkel winstoogmerk na; het enige doel was de
cultuurminnende Vlaardinger een paar leuke avonden te
bezorgen. Het Zomerterras ontvangt een veelvoud aan
bezoekers, maar heeft evenmin commerciële drijfveren. "Geld
is niet de grote motivator," zegt Tomeï met nadruk. Wat
beweegt hem dan wel? "Zorgen dat zo veel mogelijk mensen
plezier beleven aan cultureel amusement."
Wat onder dat laatste wordt verstaan, bepaalt Tomeï
grotendeels zelf. In geen geval wil hij de organisator zijn van
het zoveelste evenement dat zich klakkeloos richt naar de
smaak van het grote publiek. "Daar zijn er al genoeg van.
Iedere stad heeft wel een muziekfestival en ze lijken allemaal
op elkaar. Er wordt een groot podium in het stadscentrum
neergeknald en vervolgens worden De Dijk, Blof en Sister
Sledge ingehuurd. Succes verzekerd. Bijna iedere stad doet het
zo, bijna ieder festival gaat uit van de vraagkant. Wij hebben
het omgedraaid. Het Zomerterras gaat uit van de aanbodkant.
Musis 350
Zomerterras, bezoekers, bij de fotograaf, Boris op het podium
