Souvenirs uit Schiedam,
Peter de Lange
Sommige stadsgenoten tikten
demonstratief tegen hun
voorhoofd toen Miranda van
Jaarsveld in 1999 haar plan
bekend maakte om in Schiedam
een souvenirwinkel te beginnen.
"Dat is wel het laatste wat hier
kans van slagen heeft. Zorg eerst
maar eens dat er toeristen naar de
stad komen!" werd er smalend
geroepen.
"Een klassieke vergissing,zegt de
49-jarige onderneemster even
stralend als onaangedaan.
"Souvenirwinkels trekken juist
toeristen aan. Want toeristen
denken: die winkel zit daar
natuurlijk niet voor niets, er zijn in
die stad vast leuke dingen te zien.
Ze heeft gelijk gekregen, al hing er
Ook buiten het toeristenseizoen en de drukke kerstperiode
blijkt Schiedam inwoners en vreemdelingen te herbergen met
een onstilbare honger naar een ansicht, een setje klompen op
sleutelhangerformaat of een in delftsblauw uitgevoerd
molentje. Zelfs op deze koude middag in januari rinkelt
geregeld het deurbelletje om klanten uit allerlei windstreken
aan te kondigen.
Zoals een niet helemaal zuiver Nederlands sprekend jong
echtpaar dat enkel een ansichtkaart met stadsgezichten
begeert. "Voor mijn vader die in Frankrijk woont," zegt de
man, 80 eurocent op de toonbank leggend. "Zo krijgt hij een
indruk van onze nieuwe woonplaats." Het paar heeft zich pas
onlangs in Schiedam gevestigd. De plaatjes op de prentkaart
hebben ze zelf ook nog niet allemaal 'live' gezien.
Of een Portugese moeder met haar drie dochters, die twee
paar witte en rode klompjes van onooglijk formaat
afrekenen plus een grauwwitte aardewerken beker met een
tulp in reliëf erop. "Een verjaardagscadeautje voor een tante
van de kinderen in Lissabon," legt de vrouw in gebrekkig
Nederlands uit.
Of een verkleumd paartje dat een Balkanvariant van het Engels
spreekt en dat na een tocht langs de kille haven een paar
zomerse ansichten uitzoekt voor de familie thuis - waar dat
ook mag zijn.
De bezoekers worden geroutineerd geholpen. Aan niets is te
merken dat het nog niet zo lang geleden is dat Van Jaarsveld
vanuit haar stoel achter de toonbank wanhopig naar klanten
zat uit te kijken. Bij het opmaken van de boeken in januari
dacht ze jaren achtereen: ik kan er beter mee ophouden.
Een tijdlang hield ze er een bijbaantje als receptioniste op na,
domweg omdat ze niet kon rondkomen van haar winkeltje.
Ze deed zelfs haar autootje weg om haar onder druk staande
budget te ontlasten. Toch hield ze vol, in de overtuiging dat er
brood zat in souvenirs. Schiedam, zegt ze met de kennis die zij
in een vorig beroep als reisleidster vergaarde, heeft genoeg
Schiedam, zegt ze met de kennis die zij in een vorig beroep als reisli
wel een prijskaartje aan dat gelijk.
Jaren zat ze in haar winkeltje op
de hoek van de Appelmarkt en de
Lange Haven op een houtje te
bijten. Maar nu lijken de zeven
magere jaren voorbij. Het publiek
heeft de charmes van haar nering
ontdekt. Schiedamse prullaria zijn
bijzonder in trek. Bij veel meer
mensen dan zelfs de grootste
optimist had durven dromen.
charmes om vreemde ogen te bekoren.
Een Schiedammer had er waarschijnlijk al lang het bijltje bij
neer gegooid. Vooropgesteld dat hij ooit aan zo'n onderneming
was begonnen. Schiedammers hebben de neiging te denken
dat hun stad niks voorstelt. Waarom zou een matroos van een
containerschip uit Taiwan de moeite nemen om een kijkje te
komen nemen in zo'n doorgeblazen krothuis van 'n stadje?
Wat heeft een Fransman, verwend met Eiffeltorens en
geboortehuizen van Jeanne d'Arc, nou voor cultureels te
zoeken in zo'n Hollands provinciegat?
Voor Van Jaarsveld is dat geen vraag. "Een heleboel," zegt ze
met grote stelligheid. "Het stadsschoon ligt hier voor het
oprapen."
Iemand met zo'n overtuiging moet wel van elders komen.
En inderdaad: Miranda van Jaarsveld is een geboren Haagse.
Maar toen ze een jaar of 25 geleden verliefd werd op een
Schiedammer, sprong de vonk ook over op de stad.
De historische geveltjes, de grachtjes, de molens, het
jeneververleden: ze vond het allemaal even charmant en
Musis 64
