In 1974 ben ik uit de politiek gestapt, maar niet uit de
emancipatie. Mijn man had een drukkerij waar hij
hoogwaardig drukwerk maakte en wilde dat bedrijf in 1975
over doen. Ik wist dat die beslissing emotioneel voor hem was,
en vond dat zo'n toestand zich niet verdroeg met een actieve
rol in de politiek. Eigenlijk zijn drie periodes als wethouder
ideaal, omdat je je dan in de eerste inwerkt, in de tweede
zaken op de rails zet en in de derde oogst. Het maakt ook dat
je op wat langere termijn kunt denken, maar het was niet
anders. Ik moest kiezen en deed dat met overtuiging, zoals
altijd. Dat wil niet zeggen dat ik alle activiteiten beëindigde.
Integendeel, ik heb me met volle overtuiging op het
vrouwenwerk gestort. Mijn inspirerendste ervaringen daarin
waren de VOS-cursussen: vrouwen oriënteren zich in de
samenleving. 1975 Was het Jaar van de Vrouw, Schiedam had
een emancipatiecommissie die de mogelijkheid van zulke
cursussen onderzocht, en ik heb me daarbij aangesloten.
De respons was enorm. Het leek wel of de vrouwen in
Schiedam zaten te wachten tot iemand iets ging doen. En er is
toen veel gedaan. Behalve de VOS-cursussen kwamen er een
vrouwenhuis, een moedermavo en een open school voor
vrouwen die geen diploma wilden halen maar weinig opleiding
hadden en zich wat vrijblijvender wilden ontwikkelen. Ik
volgde een opleiding voor cursusleidster maar heb me vooral
met de administratie beziggehouden. De opzet was dat de
doelgroep het zelf zou overnemen. Dat kon al binnen een paar
jaar. Het was een groot succes. Zulke successen helpen de
wereld verder. Het was een voorrecht eraan mee te mogen
werken.
Ik ben ontzettend blij dat het museum in het St.Jacobsgasthuis
is gebleven en dat er nu meer ruimte is, maar ik vind het
jammer dat bij renovatie de mooie trappen zijn verdwenen en
de vleugels niet meer met elkaar zijn verbonden. Nu staat de
verzelfstandiging voor de deur. Ik heb daarbij gemengde
gevoelens. Het museum is van alle burgers van Schiedam,
want die betalen het. Dan moeten de Schiedammers het ook
voor het zeggen hebben, en dan hoort die zeggenschap dus bij
de gemeenteraad die de burgers vertegenwoordigt.
Naarmate de afstand tot de gemeente groter wordt, zal ook het
verantwoordelijkheidsgevoel van de raad afnemen. Als een
museum verzelfstandigt, wordt alles een kwestie van cijfers.
De bezoekcijfers krijgen de hoofdrol en de gemeente heeft er
dan mogelijk minder geld voor over dan nu. Als een museum
wordt afgerekend op bezoekersaantallen, gaat het proberen
populair te worden, en dat is het einde van de
laboratoriumfunctie. De bewuste en bijzondere keus die in
1954 is gemaakt om van dit museum een museum van
hedendaagse kunst te maken, komt dan zeker onder druk te
staan. Mijn man Goos Verweij en ik hebben in de loop van de
jaren ruim 260 kunstwerken aan het museum geschonken.
Dat hebben we bewust ongeconditioneerd gedaan, omdat we
vonden dat het museum moet kunnen functioneren zoals het
vindt dat het moet functioneren. Het museum bepaalt wat het
exposeert en wanneer, of er een catalogus komt, en of het
kunstwerken afstoot en wanneer. Daar horen schenkers zich
niet mee te bemoeien. We hadden dat allebei in onze
opvoeding meegekregen. In de oude SDAP was het een heilig
beginsel dat je dienstbaar was aan de mensen die minder
bevoorrecht waren dan jij. Wij waren zeer bevoorrecht en
hebben ons aan dat principe kunnen houden. De groep is altijd
belangrijker dan jij zelf. Wij hebben alles geschonken in de
overtuiging dat het museum van de gemeenschap was.
Ik sta er nog steeds achter, en heb geen behoefte aan 'invloed
na de schenking'. Ik heb meegedraaid. Dat doe ik niet meer,
dat doen nu anderen. Dan hoor ik ook geen vinger meer in de
pap te willen hebben. Maar eerlijk is eerlijk, ik voel me wel
getroost door de wetenschap dat de collectie eigendom van de
gemeente blijft en aan het museum in bruikleen wordt
gegeven."
De positie van een wethouder
is ingewikkeld.
Hij of zij moet geen
ambtenaar willen
zijn, maar zich juist over
de regels verbazen
of tenminste doen alsof.
Je moet als wethouder
de vaste patronen doorbreken
119 Musis
