winkelier Willem Koning, zeven gingen over in handen van
enkele mouters, terwijl de overige aangekocht werden door
een brandersbediende, een grondeigenaar en enkele personen
waarover de akte verder geen mededeling doet. De prijs van
de huizen lag tussen de negenhonderd en duizend gulden met
één uitschieter van duizendvijftig gulden.
Via enkele notariële omzwervingen werd het Willemshofje
overigens tussen de beide wereldoorlogen uiteindelijk
toegevoegd aan het onroerend bezit van het Weeshuis der
Hervormden aan de Lange Achterweg dat zich ook onder
andere eigenaar mocht noemen van de gehele Grofbaan en
delen van de Gedempte Baansloot, het Groenendaal en de
Lange Achterweg. In 1949 ontving het weeshuis vanuit een
gemiddelde huur van 3,35 gulden, maar liefst een ruime
vijfenzestig gulden per week aan huurpenningen van het
Willemshofje.
Veel meer zal dat in de loop der jaren niet zijn geworden want
de stedenbouwkundige en gemeenteraadslid Nicolai
Dielemans, die enkele jaren op het Willemshofje woonde,
herinnert zich een wekelijkse huur van ten naaste bij tien
gulden. Ook hij weet nog dat de huisjes goed onderhouden
waren en dat je bij wijze van spreken van de geboende stoep
kon eten.
Maar alles kent z'n tijd. Ook het Willemshofje ontkwam niet
aan de gemeentelijke vernielingsdrang. Met de Lange- en
Korte Achterweg en de Laan moest ook het Willemshof
worden gesloopt om plaats te maken voor nieuwbouw. De
acties van het Comité De Laan mochten niet baten. Waar
mogelijk werden de woningen door krakers bezet, maar
gemeenteambtenaren sloegen waar mogelijk het interieur
inclusief de wc aan puin om de woningen onaantrekkelijk te
maken voor de kraakbeweging. Langzaam maar zeker trokken
de mensen weg, de huisjes stonden er voor afbraak bij,
werden dichtgetimmerd en vielen tenslotte ten prooi aan
vandalisme en brandstichting.
Er was al vijf keer brand geweest toen de gemeente in 1972
besloot dat de laatste bewoonster, de 78 jarige mevrouw
Engels moest verhuizen. Dat had nog wel wat voeten in aarde.
In gesprek met wethouder Eef Collé noemde ze het een
'zenuwentoestand' waarin ze woonde. En voor de krant wilde
ze dat maar al te graag nog even herhalen. Ook omdat ze kort
daarvoor een haar aangeboden woning in Nieuwiand had
geweigerd. De reden was dat de aangeboden woning aan een
stille straat gelegen was. Terwijl de weduwe Engels die haar
leven in de betrekkelijke rust van het Willemshofje en de Laan
gesleten had, nu eigenlijk weieens wat volk en verkeer voor de
deur wilde zien en het liefst zou verhuizen naar de Van
Haarenlaan'.
'De huisjes ademen een eigen sfeer uit', schreef de Schiedamse
Courant op vrijdag 2 februari 1970, maar het is zo
langzamerhand de sfeer van een spookstad geworden, waar
nog wel leven is, maar het leven gedoemd is te verdwijnen'.
Twee schitterende tekeningen van Maarten Kemper - de
laatste die hij in Schiedam zou maken - zetten feitelijk een
groot vraagteken bij die uitspraak, hetgeen aan het besluit tot
slopen echter niets veranderde.
Zelf heb ik het oude hofje jammer genoeg nooit gekend, maar
- door de straat lopend die nu de naam Willemshofje draagt -
voel ik enige trots voor mijn over-overgrootvader Willems
Wensvoort en de wetenschap dat ik vrijwel alles heb kunnen
rangschikken wat op de geschiedenis van dit kleine stukje
Schiedam betrekking heeft
Belangstellenden kunnen Het Willemshofje in Schiedam als
gebonden fotoscript, met kopieakten, krantenartikelen en
overzichten bestellen bij Elise Oranje, Mozartlaan 286,
2625 CN Delft, Prijs 25,-
fiifn mm üalss üi
131 Musis
Het Willemhof gesloopt, aan de rand van het kaalgeslagen terrein de Grof baan en
Gedempte Baansloot, foto Gemeentearchief Schiedam
Overgrootvader Willem Wensvoort, de verkoper van het Willemshof,
fotoverzameling Elise Oranje
