een vriendschap met de heren. De gesprekken die Gerard met
hen voerde over kunst en fotografie waren van belang voor
zijn ontwikkeling. Hij kon weliswaar toen nog niet van zijn
fotografie leven, maar de erkenning die hij kreeg, onder andere
lovende kritieken in De Volkskrant en het NRC, duwde hem
wel de richting op van het kunstenaarschap. "Fotografie werd
toen nog niet als kunstvorm erkend, en om in aanmerking te
komen voor de Beeldende Kunstregeling stuurde ik tekeningen
mee. Maar daarnaast plukten wij van armoede appels
Gerard is een waarnemer, die in, op het eerste gezicht gewone
dingen, zoals een voetbal in het water, prachtige composities
of onderwerpen ziet en die vervolgens op een interessante
manier vastlegt. "Ik houd van de structuur, van het ritme van
dingen, zoals bijvoorbeeld in deze foto naar de lijnen van de
Erasmusbrug en de Willemsbrug". De composities van zijn
foto's zijn daardoor sterk, of hij nou in het groot, zoals in
documentairefoto's, of in het klein fotografeert, wanneer hij
inzoomt op details. Soms zoomt hij zo ver in dat de
bij mijn neef in Voorne Putten en tomaten in het Westland."
"Mijn eerste fototoestel kocht ik via mijn broer, die vlak na de
oorlog marconist was, en op de grote vaart voer. Hij had een
camera en ik zag dat hij daar mooie foto's mee maakte.
Hij en zijn kameraden maakten natuurlijk foto's van tropische
landschappen en gebruinde lichamen tegen de railing van een
schip in verre wateren, maar ik fotografeerde hier in Blijdorp
en in de havens. Als kind al, vlak na de oorlog, schooierde ik
in de havens. Er is altijd wat te zien en tot op de dag van
vandaag blijf ik er door geboeid", vertelt Gerard. "Hans van der
Sloot woonde beneden mij, die was heel creatief, die maakte
van het kleiige zand zo een sculpturaal figuurtje."
Met zijn Leica camera heeft Gerard in de loop der jaren veel
vastgelegd. "Gerard heeft een fotofiets, een fiets die ingericht is
met alles wat hij nodig heeft om te fotograferen", vertelt Marjo,
"dan is hij de hele dag weg, op jacht naar beelden. En hij heeft
er een oog voor, 's ochtends bij het zien van het eerste licht
weet hij al of het een goede dag gaat worden of niet."
oorspronkelijke context niet meer duidelijk is en er een
abstract beeld ontstaat. De foto's van de afgebladderde verf op
een container zijn daar een goed voorbeeld van, het zijn bijna
abstract expressionistische composities geworden.
Contrast speelt in zijn foto's een grote rol. In visuele zin, in de
verhoudingen tussen licht en donker, waar de prachtige foto
van een rietstengel in de sneeuw een goed voorbeeld van is.
Het contrast is zo sterk dat het een Japanse kalligrafietekening
lijkt. Maar ook in zijn onderwerpen legt de fotograaf het
contrast vast, zoals de foto van het kleine donzige
eendenkuikentje dat zich, in het water van de Waalhaven, op
een dikke kabel staande houdt. Ook speelt hij, zonder te
manipuleren, hij is een eerlijk fotograaf, met de verhoudingen.
Gerard zet een paard zo neer, dat het dier net zo groot lijkt als
het gigantische werkeiland dat er achter staat, zij het
kilometers verder. "Ik had geluk, er was een greppeltje dat
lager lag, en kon zo het effect nog sterker maken", legt hij uit.
"Je moet goed kijken, een stap naar links of naar rechts maakt
een groot verschil, het is precisiewerk". De beelden vindt hij
altijd snel, maar het kaderen kost veel tijd.
137 Musis
Zonder titel, Gerard van Soest
