Musis is dus één van de fraaie drukwerken waarop we trots
zijn. Mijn relatie met Hans van der Sloot gaat ver terug.
Toen Mercator nog een kopieerbedrijf en kantoormachine-
handel was, heeft mijn vader nog een blauwe Remington
schrijfmachine verkocht aan zijn moeder die toen aan de
Boerhaavelaan woonde. Enfin, bij onze Schiedamse
ontmoetingen had Hans het er regelmatig over dat hij wilde
bezien of Schiedam een onafhankelijk opinieachtig blad kon
dragen. In deze stad gebeurt genoeg om zo'n maandblad goed
en leesbaar te kunnen vullen. Bovendien is hier al heel lang
geen echte krant meer, en heeft Hans blauw joumalistenbloed.
Uiteindelijk resulteerden die gesprekken in een afspraak in
Café de Unie aan de Lange Haven. Hans vol vuur over de
mogelijkheid tot oprichting van blad. Ook omdat hem van
gemeentewege was gevraagd om daarnaar een studie te doen.
Hij zag redactionele mogelijkheden, en had vertrouwen in de
bereidheid van de plaatselijke middenstand en de Schiedamse
instellingen om te adverteren, want dat is natuurlijk wel nodig
voor een sluitende exploitatie. Zelf was ik overtuigd van Hans'
vakmanschap en gecharmeerd van zijn open manier van
zakendoen. Met zo iemand wilde ik graag een blad opzetten.
We spraken af om het zes maanden te laten verschijnen en
daarna te evalueren. Als het lukte was dat een geweldig
resultaat, en als het mislukte waren we een gezamenlijke illusie
en ik ook nog een paar centen armer. Musis was meteen een
succes en trok veel belangstelling. Hans koesterde zijn 'kindje'
dat ik ook een beetje als het mijne beschouwde. We mogen in
dit verhaal zijn vrouw Cockie niet vergeten. Zij heeft altijd
volop meegewerkt om Musis tot een succes te maken.
Wij deden er ook alles aan om goed voor de dag te komen.
Het was echt een kind van vele ouders. In het begin heb ik nog
alle tekstpagina's op tik- en taalfouten gecontroleerd.
De verantwoordelijkheid daarvoor lag natuurlijk bij de redactie,
maar ja, ik kon er niets aan doen, ik voelde me ook
verantwoordelijk. Zo gaat dat bij gezamenlijke kinderen.
Dat kon ik natuurlijk niet volhouden, maar toen ik het niet
meer deed, spraken lezers mij aan: "zeg Dolf, jij drukt toch
Musis, je moet toch eens wat aan die taalfouten doen.
De artikelen zijn goed en het blad ziet er prima uit, maar er
staan soms wel taalfouten in."
De betrekkingen tussen Musis en Mercator waren
onveranderlijk hartelijk. Zakelijk droegen wij samen de risico's,
tot het bestuur van de Stichting Musis een degelijke financiële
structuur ontwierp, en (met een bruidsschap van Mercator en
de zakelijke onderneming van Hans) de toekomst van het blad
veilig stelde. We waren, samen, ook voortdurend bezig met een
betere vormgeving. Dat betekende dat de lay out veranderde,
dat we naar het meest geschikte papier zochten en dat we de
mogelijkheden onderzochten om kleur te gebruiken. Binnen
Mercator probeerden we ook - met succes - de voorbereiding
voor het drukken steeds meer te stroomlijnen. Het zegt wel iets
over de door ons zo diep gekoesterde continuïteit dat Musis
vijftien jaar lang is geproduceerd door dezelfde drukker,
Ruud Visser. Hij zorgde er met de liefde van de echte vakman -
en samen met onze DTP-afdeling - voor dat Musis altijd mooi,
goed verzorgd en keurig op tijd aan de uitgever kon worden
aangeboden. Toen Mercator een tijd geleden een CTP
(computer to plate) systeem aanschafte, hebben we nog
opgemerkt dat daarmee de productie van Musis veel sneller
kon en het blad weer scherper uitgedrukt zou worden.
We waren toen al met Hans in gesprek over de continuïteit van
Musis, in verband met zijn naderende vertrek. Iedereen bereikt
nou eenmaal een keer de pensioengerechtigde leeftijd.
Ook een gedreven duizendpoot. Om de continuïteit te kunnen
waarborgen moest de werkwijze van de afgelopen vijftien jaar
op de schop. De productie zou na zijn vertrek meer gaan
omvatten dan alleen op tijd mooi drukwerk afleveren.
Advertentiewerving, lithografie, druk en distributie dienen
daartoe in een hand te komen.
Musis heeft tot nu altijd een eigenzinnige, karaktervolle en
onafhankelijke uitstraling. De vormgeving is fraai en rustig en
de mooie zwart/wit foto's worden gelardeerd met enkele
pagina's in full colour. Een concept dat uniek is, zoals de gehele
Musis 154
Dolf Jaeger jr, foto Cornelia Montfoort