Als je nu in het huisje komt zie je die zware eiken balken helemaal schoongeschuurd. Dat is allemaal met de hand gebeurd. Vreselijk..., zoveel werk is er verricht om het huisje naar onze doelstellingen te kneden. Een ontmoetingsruimte stond ons als eerste voor de geest. Die is er gekomen. Plus de repetitieruimte daarboven en het kantoortje in de gildekamer, de enige plek trouwens in het hele Zakkendragers huisje die een stookplaats had. Het was daar dat de plannen voor het behoud van de Brandersbuurt vorm kregen. Jan speelde daarin een belangrijke rol, maar was eerder inspirator dan initiatiefnemer. Dat waren de jongeren die, in de manier waarop wij het Zakkendragershuisje in ere hadden hersteld, een mogelijkheid zagen om de hele buurt op te knappen. Nu er waardering bestaat voor de Brandersbuurtacties, heeft ineens iedereen steentjes staan bikken. Ik heb ze nooit gezien. Niet in het Zakkendragershuisje en niet in de buurt. Want in werkelijkheid ging het maar om een kleine groep enthousiaste mensen die echt de handen uit de mouwen wilde steken Ik hoorde daarbij. Natuurlijk. Stilletjes deed ik op de achtergrond wat er van me gevraagd werd. Ook ik heb meegelopen in die mars van zestig uur. Waarom? Ik het het me nooit afgevraagd." Tegen rotzooi en hard werken - kenmerken van vrijwel elke verbouwing - zag ze niet op. Nog steeds niet trouwens. Haar huisje in Arendonk ligt in een bosperceel dat al een generatie lang een verzorgende hand moest ontberen. De woonkamer verkeert nog in het stadium van ruwbouw, Niet om de vogels bij zich te houden, ze beoogt er juist het tegendeel mee. De ren zorgt ervoor dat geen van haar drie katten achter de vogels aan kan gaan. Een prachtige oplossing met slechts één kleine tekortkoming. De maker van de volière, die dus eigenlijk geen volière is, heeft het slotje aan de verkeerde kant van de deur gezet. Eenmaal buiten zijn er een paar kunstgrepen voor nodig om weer binnen te geraken. "Mannen"zegt Christine, "zijn meestal eigenwijs en kunnen soms zó onhandig zijn..." Jan Schaper ook? "Jan Schaper ook, Jan was bevlogen in alles wat hij deed. Op die manier kocht hij een keer het complete dek van een schip (waarvan hij door acteer-leerling Herbert Voogt de tafels en banken voor het Zakkendragershuisje liet maken) of een paar honderd meter stof. Ook z'n boeken kocht en las 'ie uit gedrevenheid, plus de paar duizend honderden LP's, die nu nog in dozen in Schiedam staan. Jan was geen vriendelijke man, laten we het daarop houden. Geen aardige man. Dat wilde hij ook niet zijn. In alles wilde hij het uiterste. En niet alleen van anderen. Ook voor zichzelf was hij veeleisend. Lastig soms. En nooit tevreden met een half antwoord, of gedeeltelijke kennis. Een boek werd niet gelezen: Nee, Jan wilde het geschrevene helemaal doorgronden. Tot op de bodem. Niets was hem te veel als het erom ging tot de kern door te dringen. Als een spons verzamelde hij informatie. Altijd en over alles. En of het nu ging om de manier van koffiezetten of waar je de beste patat kon kopen, hij had er een mening over. Wat je ook over hem kon zeggen, hij had er altijd over nagedacht, erover gelezen, meningen erover maar heeft reeds een mooie brede - en soepel lopende - schuifpui ('tweedehands - op de grens met Nederland op de kop getikt'). Die deur biedt het uitzicht op het omringende bos, een wildernis momenteel, waar ze aan een tiental bomen voor de vogels huisjes heeft getimmerd. Ze is er zuinig op. Op de bomen, de planten, de insecten, de muizen en de vogels. Speciaal voor die laatste heeft ze ook een reusachtige, maar ranke en fraai geconstrueerde zeshoekige volière laten maken. verzameld en de vakliteratuur erop nageslagen. Zelfs achter het sinaasappelsap dat we in het huisje schonken zat een filosofie, een overtuiging. Want het waren niet zomaar sinaasappels die we persten. Jan wilde overal het beste van. En wist dat ook meestal wel te vinden. Dus ook die sinaas appels die we exclusief betrokken uit een kraam op de Rotterdamse markt. Kisten tegelijk schaften we aan bij die enige kraam die salutiana's verkocht die zo vers en geurig waren dat je het sap al rook voordat je het mes in de schil had gezet". Christine: "En zo ging het met alles. Ook in het werk. Musis 182 Spelers van de Open Studio voor de Korenbeurs, foto mogelijk Robert Collette, Collectie Bertus Notenboom - Gemeentearchief Schiedam

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Musis | 2008 | | pagina 182