Als je nu in het huisje komt zie je die zware eiken balken
helemaal schoongeschuurd. Dat is allemaal met de hand
gebeurd. Vreselijk..., zoveel werk is er verricht om het huisje
naar onze doelstellingen te kneden. Een ontmoetingsruimte
stond ons als eerste voor de geest. Die is er gekomen.
Plus de repetitieruimte daarboven en het kantoortje in de
gildekamer, de enige plek trouwens in het hele Zakkendragers
huisje die een stookplaats had. Het was daar dat de plannen
voor het behoud van de Brandersbuurt vorm kregen. Jan
speelde daarin een belangrijke rol, maar was eerder inspirator
dan initiatiefnemer. Dat waren de jongeren die, in de manier
waarop wij het Zakkendragershuisje in ere hadden hersteld,
een mogelijkheid zagen om de hele buurt op te knappen.
Nu er waardering bestaat voor de Brandersbuurtacties,
heeft ineens iedereen steentjes staan bikken. Ik heb ze nooit
gezien. Niet in het Zakkendragershuisje en niet in de buurt.
Want in werkelijkheid ging het maar om een kleine groep
enthousiaste mensen die echt de handen uit de mouwen
wilde steken Ik hoorde daarbij. Natuurlijk. Stilletjes deed ik
op de achtergrond wat er van me gevraagd werd. Ook ik heb
meegelopen in die mars van zestig uur. Waarom? Ik het het
me nooit afgevraagd."
Tegen rotzooi en hard werken - kenmerken van vrijwel elke
verbouwing - zag ze niet op. Nog steeds niet trouwens. Haar
huisje in Arendonk ligt in een bosperceel dat al een generatie
lang een verzorgende hand moest ontberen.
De woonkamer verkeert nog in het stadium van ruwbouw,
Niet om de vogels bij zich te houden, ze beoogt er juist het
tegendeel mee. De ren zorgt ervoor dat geen van haar drie
katten achter de vogels aan kan gaan. Een prachtige oplossing
met slechts één kleine tekortkoming. De maker van de
volière, die dus eigenlijk geen volière is, heeft het slotje aan
de verkeerde kant van de deur gezet. Eenmaal buiten zijn er
een paar kunstgrepen voor nodig om weer binnen te geraken.
"Mannen"zegt Christine, "zijn meestal eigenwijs en kunnen
soms zó onhandig zijn..."
Jan Schaper ook? "Jan Schaper ook, Jan was bevlogen in alles
wat hij deed. Op die manier kocht hij een keer het complete
dek van een schip (waarvan hij door acteer-leerling Herbert
Voogt de tafels en banken voor het Zakkendragershuisje liet
maken) of een paar honderd meter stof. Ook z'n boeken kocht
en las 'ie uit gedrevenheid, plus de paar duizend honderden
LP's, die nu nog in dozen in Schiedam staan. Jan was geen
vriendelijke man, laten we het daarop houden.
Geen aardige man. Dat wilde hij ook niet zijn. In alles wilde hij
het uiterste. En niet alleen van anderen. Ook voor zichzelf was
hij veeleisend. Lastig soms. En nooit tevreden met een half
antwoord, of gedeeltelijke kennis. Een boek werd niet gelezen:
Nee, Jan wilde het geschrevene helemaal doorgronden.
Tot op de bodem. Niets was hem te veel als het erom ging
tot de kern door te dringen. Als een spons verzamelde hij
informatie. Altijd en over alles. En of het nu ging om de manier
van koffiezetten of waar je de beste patat kon kopen, hij had
er een mening over. Wat je ook over hem kon zeggen, hij had
er altijd over nagedacht, erover gelezen, meningen erover
maar heeft reeds een mooie brede - en soepel lopende -
schuifpui ('tweedehands - op de grens met Nederland op de
kop getikt'). Die deur biedt het uitzicht op het omringende
bos, een wildernis momenteel, waar ze aan een tiental bomen
voor de vogels huisjes heeft getimmerd. Ze is er zuinig op. Op
de bomen, de planten, de insecten, de muizen en de vogels.
Speciaal voor die laatste heeft ze ook een reusachtige, maar
ranke en fraai geconstrueerde zeshoekige volière laten maken.
verzameld en de vakliteratuur erop nageslagen.
Zelfs achter het sinaasappelsap dat we in het huisje schonken
zat een filosofie, een overtuiging. Want het waren niet zomaar
sinaasappels die we persten. Jan wilde overal het beste van.
En wist dat ook meestal wel te vinden. Dus ook die sinaas
appels die we exclusief betrokken uit een kraam op de
Rotterdamse markt. Kisten tegelijk schaften we aan bij die
enige kraam die salutiana's verkocht die zo vers en geurig
waren dat je het sap al rook voordat je het mes in de schil had
gezet". Christine: "En zo ging het met alles. Ook in het werk.
Musis 182
Spelers van de Open Studio voor de Korenbeurs, foto mogelijk Robert
Collette, Collectie Bertus Notenboom - Gemeentearchief Schiedam