Hoe vaak heeft ie niet gelijk gehad?
Marjan Meijer
over 'gewoon' eten en drinken waren immer de 'grote zaken
des levens' verweven zoals spiritualiteit, psychologie, filosofie,
historie, verkeer, klimaat en politiek.
Tijdens de plechtigheid voorafgaand aan de crematie van Jan
Schaper nam Marjan Meijer, namens velen, afscheid van hem met
een toespraak die Musis hier in z'n geheel opneemt;
Voor Jan was het leven altijd, overal en voor iedereen een
kwestie van: Bewustzijn, kwaliteit, eenvoud, schoonheid en
diepgang. Waarbij Jan altijd heel diep ging. Zijn mateloze en
oprechte interesse was zijn drijfveer. Hij zat boordevol energie
en was een onuitputtelijke bron van inspiratie voor velen.
Hij was meedogenloos eerlijk ("Een hork, zoals alle Neder
landers," lachte hij eens), maar ook mededogend liefdevol en
hartelijk tegelijkertijd.
Jan is jaren een roepende in de woestijn geweest. Hij wilde
de mensen oproepen, stimuleren en vaak ook provoceren om
bewust te worden. Zichzelf te zijn. Te zijn wie je bent zonder
te lijden onder al die opgelegde regels en wetten, culturele en
religieuze plichten en daarnaar op onderzoek uit te gaan.
Hij kon vlijmscherp observeren en wist meteen je zwakke
plek te ontbloten. Vaak in gezelschap. Hij kon dat niet alleen
Zijn meedogenloze eerlijkheid was eigenlijk heel verfrissend in
onze verziekte en overgecommercialiseerde maatschappij.
Een verdienste en een cadeau voor een ieder die in contact
met hem kwam en daardoor ontwaakten uit die 'IeWieWaai-
Weg-Wereld'.
De gesprekken met Jan waren evenzovele aanleidingen tot
zelfonderzoek. New Age avant la lettre in optima forma.
Ken Uzelve. En met Jan was het nog gratis ook!
En vooral de jongeren, die zich als door een magneet door
hem aangetrokken voelden, werden door hem hard maar
rechtvaardig bestookt met vragen. Hele avonden, nachten lang
was 't Jan die vroeg en wij antwoordden. Hij nam het soms op
op tape. Heel onthullend.
Het ging er vaak hard aan toe in die gesprekken, maar Jan
predikte ook om vooral niet bang te zijn. Om de angst voor
alles wat anders is uit te bannen. Ook moed speelde een grote
rol, hoewel sommigen echter dachten dat het om 'moeten' met
een 't' ging.
Hij was zijn tijd ver vooruit. Als één van de eersten trok hij -
met levensgezellin Christine, de 'gezellen'/leerlingen in het
filmvak en de vele hulpploegen op alle fronten - met de Open
Studio Film producties naar het platteland langs de Lek in
Schoonhoven. Om temidden van de natuur en de boeren op de
boerderij te werken aan 'de bewustwording van de mensch'...
De Bomen staan te Dromen
Als Zwarte Silhouetten
En ergens aan de Kim
Zakt de Zon...
Op mijn 21ste verjaardag, 19 januari 1974, stortte Jan van een
bint in de grote filmstudio in aanbouw. Zijn werkzame leven
nam daarna snel af, maar Jan bleef in zijn element als coach,
vooral voor jongeren. Dat klikte. Hij is tot de dagen voor zijn
dood jong van geest geweest.
Maar een kleine jongen was ie niet. Hij kende de klassieken,
de apocriefe en zogenaamde heilige geschriften en wist hoe
het werkte...
Duizenden muziekstukken hoorden we, duizenden boeken
kregen we aangeraden en dan was ie trots als één van ons
met de 'goeie' muziek aan kwam zetten of met die 'rake'
foto of dat diepgaande simpele gedicht. Hij liet het je echter
nooit merken, want van te veel complimenten word je
maar opgefokt en denk je dat je 't helemaal gemaakt hebt.
Nederigheid siert de Nederlander. "We zijn niet voor niets
geboren in Nederland," glimlachte hij dan... Hij brandde je nog
liever af en dat was weer zo'n optimale kans en geweldige
stimulans tot zelfkennis! Zijn band met Schiedam en het
Zakkendragershuisje is overduidelijk.
bij mensen maar ook waar het de stad betrof, de haven, de
zee, vooruit: de gehele aarde. Of het nu ging om waar je de
lekkerste bal gehakt kon eten, de beste patat werd gebakken
of de beste schol of waar ze de koffie in de mooiste grote
ronde koppen schonken. In die retirades en beschouwingen
Ontmoetingscentrum Open Studio (veel te Open Studio, werd wel
eens gemompeld) ontstond uit de energieke en gepassioneerde
samenwerking van velen. Het verwaarloosde pandje (het
Gildehuis van de zakkendragers) - in dat wat het echte Hart van
Schiedam is - werd behoed voor sloop en in stijl opgeknapt.
Musis 192
