hoe vaak heeft ie het nooit gekregen?!
zeildoeken van de oude zeilschepen in de Schiedamse havens. inspiratie en de hulp bij het onszelf leren kennen. Zijn
Toegegeven, de kwaliteit liet altijd te wensen over. boodschap blijft ook duidelijk: Mens, durf te Leven.
Daar ergerde hij zich blauw aan en gelijk had hij. Maar ik was
erbij dat tijdens de Brandersfeesten de mensen in drommen
kwamen opdraven. De tranen vloeiden rijkelijk van ontroering
Ieder ijsselsteentje kostte twintig
minuten tikken met een hamertje om
schoon te maken. Daar werd fysiek
duidelijk wat Jan bedoelde.
Daar vonden de befaamde
coachings plaats waar Jan (door zijn
kennismaking met 'natural acting'
in de Verenigde Staten) Nederlandse
mannen en vrouwen opleidde
tot 'bewuste' acteurs en actrices.
Bewustwordingsprocessen om van te
watertanden...
Al was het altijd bloedserieus in Jan's
omgeving, toch hebben we ook vaak
zo hartstochtelijk gelachen.
Jan was grappig, ondanks zichzelf.
En in feite zelfs een verlegen mens.
Want mag je wel erkenning
verwachten voor je creaties?
De laatste twintig jaar vond zijn eigen
bewustwordingsproces plaats in het
Zakkendragershuisje. In een meer
verdiepte en teruggetrokken toestand
bestudeerde en genoot hij van zijn
vele geliefde boeken. Hij bloeide
op - steevast vergezeld van Mieke -
door alle markten af te stropen naar
dat ene boek dat niet meer gedrukt
werd of die ene unieke prent van
oud Rotterdam. En altijd voor een
habbekrats, hè...
Ook het Gilde van de zakkendragers
Sint Anthonis werd in staat gesteld
hun oude ambacht te tonen.
Jan was gefascineerd en enthousiast
als de dobbelstenen als vanouds in de
koperen smakbak kletterden.
Velen grepen dat soort dagen aan
om vooral Jan te zien en te spreken.
Zakkendrager van het eerste uur,
voorzien van die gigantische bron
en bom aan informatie, kennis en
ervaring, die hij altijd bereid was te
delen...
En die erkenning heeft ie dus
uiteindelijk wel degelijk gekend.
Ik heb hem vorig jaar zelfs zien
blozen! Zijn filmische portret 'Schiedam kiest voor het Water'
en de gezonde visie die hij er in de jaren 50 al op na hield,
werden eindelijk volop vertoond. Tezamen met 'Rotterdam,
Stad zonder Hart' en 'Vlaardingen koerst op Morgen'.
Er waren vertoningen in het Jenevermuseum en op de
over de getoonde schoonheid, verdriet over dat wat weg en
vergaan is, gemiste kansen en vooral het besef van een groot
gemis aan visie gekoppeld aan historisch besef.
Jan heeft altijd visie gehad. Zijn geest leeft voort in de geboden
193 Musis
Jan Schaper, foto anoniem, Gemeentearchief Schiedam
