Ze maakte veel werk in opdracht, waaronder het Paleis van
Justitie in Den Haag. In de Verenigde Staten en in Japan, en
in haar eigen galerie De Expeditie, bracht men haar werk
in solotentoonstellingen, maar in Nederland was dat de
afgelopen jaren voornamelijk in groepsverband. In de huidige
tentoonstelling in het Stedelijk Museum Schiedam is behalve
de bontgekleurde beddenspreien en wandkleden ook nieuw
werk te zien. Haar dekens drapeerde ze over paspoppen die
daarmee de associatie oproepen van gesluierde vrouwen.
De gekleurde stoffen van Killaars bepalen de identiteit, niet
het gezicht van de pop. In ander werk roepen paspoppen
met camouflagestof eveneens associaties op, maar dan van
militairen. De achterliggende gedachte dat kleuren en stoffen
fungeren als betekenisdragers, zij het universeel of door de
cultuur bepaald, loopt als een rode draad door haar werk.
Zelfs in de twintig poppen die alleen witte kleren dragen, van
eenvoudige lapjes tot chique kleren, van kant of van katoen,
elk draagt zijn betekenis of associatie.
Terugkerend in het museum zijn de Unisono tentoonstellingen,
waar het werk van jonge talentvolle kunstenaars getoond
wordt, die bijvoorbeeld net van de Rijksacademie van
Beeldende Kunsten zijn afgestudeerd.
Nederlandse kunstenaars, zoals Marjan Laaper, maar ook
uit het buitenland zoals Sanchez Castillo vorig jaar en op dit
moment van de Spaanse Raquel Maulwurf, de Engelse Claire
Harvey en de Spaanse Cristina Lucas. Het zijn verrassende
tentoonstellingen, die de trends opvangen van wat er gaande
is in de wereld van jonge opkomende kunstenaars die nog
niet zijn doorgedrongen in het museumcircuit. Claire Harvey
(Londen, 1976), die vorig jaar de prestigieuze Prix de Rome
won, tekende op de Rijksacademie op van die gele Postit-
velletjes. En ook nu tekent ze op ongebruikelijke dragers, zoals
het mannetje op de muur boven een echte spijker, maar ook op
glazen plaatjes in het zand, of in een ingewikkelde constructie
slechts gereflecteerd te zien in een spiegeltje. Haar tekeningen
lijken meer gericht op het vluchtige, tijdelijke, dan op behoud
voor de eeuwigheid. En dat is wel zo sympathiek. En niet
alleen in materiaalkeuze, maar ook de handelingen van haar
personages zijn dromend en verstrooid, zoals het meisje met
de koptelefoon en de man voor de etalage.
Cristina Lucas. You can walk too, video 9 minuten (still), 2006 Courtesy Galena Juana de Aizpuru, Madrid
241 Musis
