Veelzeggend is de zin But then a thought got in the way and
the one I had did go. Toch zal de bezoeker haar personages
niet gauw vergeten, in het zwartwit getekend en door hun
tijdloze en karakteristieke houdingen zijn deze tot archetypen
verworden.
Eerder onthoofdde de Spaanse Unisono kunstenaar Fernando
Sanchez Castillo een meer dan levensgroot standbeeld van een
dictator en ging ermee aan de haal. In een video die vorig jaar
te zien was vernederde hij het hoofd door het achter een auto
aan te slepen, een ravijn in te storten, honden er over te laten
plassen etc. om af te rekenen met totalitaire regimes waar ter
wereld ook. Ook Cristina Lucas (1973), eveneens uit Spanje,
neemt een beeld te grazen. In de video Talk hakt ze in op het
beeld van Mozes, een kopie van het beeld dat Michelangelo
maakte in 1516, dat twee keer zo groot is als de kunstenares
zelf. Om er goed bij te kunnen moet ze het beeld beklimmen
en om uit te rusten zit ze op zijn knie. Maar wat ze ook doet
en het beeld vraagt te spreken, het doet het niet. Mogelijk
verbeeldt ze de onuitstaanbare onontkoombaarheid van de
kunstgeschiedenis waar elke kunstenaar mee te maken heeft.
Want ook in de video You can walk too laat ze honden zien,
waaronder de eerder genoemde oranje poedel,
die op hun achterste poten lopen, waarmee ze het cliché
verbeeldt van vrouwen die met veel moeite hun ambitie
volgen. Het is komisch om te zien hoe de honden een hele
weg afleggen, de blikken van roddelende buurvrouwen
moeten verdragen en die van verbaasd kijkende koeien. En zo
stelt Lucas nog meer maatschappelijke onderwerpen aan de
orde. Het werk dat het langst boeit is Pantone. Het is eerder
vertoond op de Biënnale van Istanboel en aangekocht door
het Centre Pompidou. De videoanimatie laat in 41 minuten het
ontstaan, de glorie en de neergang van de beschavingen van
de wereld zien van 500 voor Christus tot nu. Elke beschaving
heeft een eigen kleur, een pantone kleur, een kleur die voldoet
aan de universele kleurenovereenkomst. Ontdekkingsreizen,
veroveringen, allianties en oorlogen verkleuren de kaart. Naast
het mooie kleurenspel levert het toch ook voor de bezoeker
verrassende informatie op.
Een andere reeks is Kunst uit Huis die werk toonde dat anders
niet te zien is, die een ander kader geeft aan kunstwerken en
die het belang onderkent van het privé-verzamelaarschap voor
de collectie van een museum. Zo zijn kunstwerken getoond uit
het bezit van Armando, de Altena Boswinkel collectie en dan
nu de collectie van Otto Schaap.
Het Stedelijk Museum Schiedam is goed op weg. Het ontsluit
zijn eigen collectie, zet haar in een groter verband en toont
de collectie in het buitenland. Het museum laat het werk zien
van gevestigde Nederlandse kunstenaars, zowel uit Schiedam
als daarbuiten, en signaleert tendensen in de hedendaagse
kunstwereld, nationaal en internationaal.
Door het tonen van privé-verzamelingen bouwt het museum
een relatie met verzamelaars op en het houdt daarmee
rekening met verwerving van kunstwerken in de toekomst. Het
museum verstaat de kunst van het zoeken naar alternatieve
geldstromen, zoals de Baskische bank en misschien zelfs wel
Europese subsidies.
Dus wel mét oranje poedels op hun achterste benen, maar
niet als oranje poedels op hun achterste benen. En wel mét
een neerstortende zeppelin, maar niet als een neerstortende
zeppelin.
Merijn Bolink, The early birds, 1994
Celluloid, karton, 21 x 67 x 33 cm
collectie Otto Schaap
foto Allard Bovenberg, Amsterdam
243 Musis
