Al bijna twee decennia onderzoekt kunstenares Karin Arink
de definitie van het 'zelf' en hoe het zich manifesteert.
Het werk Expand laat zien hoe ver de verbintenis kan gaan
tussen het 'zelf' en de ander. Op dezelfde abstracte manier
toont de animatie hoe een kind groeit en steeds meer ruimte
inneemt in het lichaam.
In de laatste zaal, waar het hoofdstuk In Solitude/
Binnenruimte te zien is, presenteert Arink een bijzonder werk.
De bezoeker hoort een gesproken tekst.
Het gesprokene is moeilijk te verstaan.
door de associatie 'stemmen horen', waarbij de nagalm de
suggestie van een (binnen)ruimte nog verstekt.
Speciaal voor deze tentoonstelling maakte Karin Arink,
Claiming Space, een site specific werk. In het eerste raam,
of het laatste, het is maar hoe je het bekijkt, hangt aan
weerszijden een langgerekte roze sliert van cellofaan. Bij de
daarop volgende ramen komen er aan weerszijden steeds meer
slierten bij in roze, oranje, gele rode kleuren. Het effect is dat
De zang die het gesprokene afwisselt klinkt soms vals. als de zon schijnt er een roze wolk hangt, en uitgerekend daar,
Arink gebruikt hier een bestaande literaire tekst. Het is een wordt de samenhang van het 'zelf' met 'de ander' verbeeldt,
gedicht over eenzaamheid. Maar de wijze waarop Arink met
het geluid speelt, maakt het tot een vervreemdende ervaring
Karin Arink, X-pose (yourself to me), 2001, textiel 290 cm x 165 cm,
collectie Gemeente Schiedam, foto: Adriaan van Dam
Musis 290
