Designhistoricus Timo de Rijk 1963) is sinds
1992 verbonden aan de Faculteit van het
Industrieel Ontwerpen van de TU Delft en
gastdocent aan de Mastersopleiding van de
DesignAcademy te Eindhoven en het Piet Zwart
Institute te Rotterdam.
om opdrachten van derden te aanvaarden. De concurrent
Gispen wordt zo een opdrachtgever die in tijden van plotseling
grote vraag profijtelijk bediend kan worden met extra productie
van uiteraard modellen van Gispen. De Wit heeft goed door
dat het oorspronkelijk vooruitstrevende karakter van het buis
meubel voor de huiskamer zijn doel gemist heeft. Tegelijkertijd
bereiken de producten van De Wit wel het gemoderniseerde
kantoor. De firma boekt mooie orders voor belastingkantoren
en bijvoorbeeld de Haagse Houtrusthallen en kan na verloop
van tijd verhuizen naar een aansprekende locatie aan de
Nieuwe Haven.
Het succes als het begin van het einde
Door het succes probeert De Wit het stalen meubel voor meer
professionele toepassingen geschikt te maken. Succesvol
is in ieder geval een leverantie aan de Rotterdamse Spido
Rondvaart. Op beurzen en in de eigen toonzaal van De Wit in
Schiedam zijn ook regelmatig luxueuze inrichtingen te zien,
die opgebouwd zijn uit bijzondere modellen van het stalen
meubel. De presentaties suggereren dat het De Wit-meubel een
plaats verdient in het directiekantoor of de ontvangstruimte.
Die bestemming heeft het fabricaat van De Wit echter maar
De broers stoppen in de wetenschap dat ze,
zonder idealistische motieven, het oerideaal
van het buismeubel hebben gerealiseerd:
een goedkoop en modern massameubel.
9 Musis
zelden bereikt. Naast een klein assortiment tafels is en blijft
de hoofdmoot van de productie bestaan uit utilitaire, zakelijke
stoelen. De stoel kan De Wit leveren in enkele standaardtypen,
in verschillende uitvoeringen, met of zonder armleggers en in
een keur aan afwerkingen.
Het succes van de stoelen blijkt tegelijkertijd ook een voorbode
van het einde van de firma De Wit. De behoorlijke verkopen
zijn een uiting van een steeds groeiende welvaart in Nederland.
De grotere consumptie, de ruimere keuzemogelijkheden in
allerlei producten, de doorbraak naar nieuwe sociale structuren
en de veranderende opvattingen over werk in de jaren I960
wakkeren de vraag naar het sobere De Wit product niet aan.
De broers De Wit kondigen halverwege de jaren 1970 hun
pensionering aan en als eenmaal het afscheid van de drijvende
motor van het kleine bedrijf bekend is, lijkt het einde bezegeld.
Hoewel de broers nog pogingen doen het bedrijf te verkopen,
wordt de fabricage en verkoop in 1977 beëindigd. De broers
stoppen in de wetenschap dat ze, zonder idealistische motieven,
het oerideaal van het buismeubel hebben gerealiseerd: een
goedkoop en modern massameubel.
n
IE
nm. UDC
iAU
Het buigen van de frames, 1957. Collectie Peter de Wit
Hoofdstraat 159, ca. 1950. Collectie Harry de Wit
OQ
