vrijwel alle toonaangevende architectuurbladen haalde, was
de praktische bruikbaarheid van het plein een regelrechte
tegenvaller, reden waarom een grondige vernieuwingsbeurt,
uitgevoerd op grond van aanwijzingen van opnieuw West 8,
op stapel staat, in de hoop dat het plein nu eindelijk de functie
krijgt waarvoor het was bedoeld.
Wordt het Veerplein in Vlaardingen een Piazza del Campo
of een Schouwburgplein? Het zijn twee nauwelijks met
elkaar te vergelijken uitersten. Toch lijken de ontwerpers, het
architectenbureau Geluk Treurniet Architecten, kunstenares
Wilma Kuil en terrazzoleverancier Tomaello, tussen beide
uitersten een veilige middenweg te zoeken. Het ontwerp
appelleert aan de geschiedenis van de plek, die door allerlei
noodlottige ingrepen uit het verleden in de directe omgeving
natuurlijk nooit meer is terug te halen, en wil zich tegelijk tot
een levendig middelpunt van activiteiten ontpoppen.
Speelsheid
De warmte die het 'Nieuw Vlaardings Tapijt' met zijn terrazzo-
partijen en eerlijk bakstenen plaveisel moet uitstralen, lijkt op
voorhand elke mislukking zoals de gedurfde materialen van
het Schouwburgplein die in Rotterdam in de hand werkten,
uit te sluiten. Het ontwerp ademt degelijkheid, gemengd
met voorzichtige speelsheid, die misschien nog het verst
is doorgevoerd in het aan een monopolyspel herinnerend
vierkante vlak in het midden. Daarin zijn markante symbolen
13 Musis
uit de historie te bewonderen en is ook het opspuitende water
te vinden, dat tegenwoordig op vrijwel geen modern plein
meer schijnt te mogen ontbreken.
Een trap, die uitzicht biedt over het plein en tevens als
tribune is te gebruiken, duidt erop dat er op dit plein dingen
te gebeuren staan die het aanzien waard zullen zijn. Met
de toepassing van de trap hebben de ontwerpers gekozen
voor een benadering van het spektakel die gelukkig meer
overeenstemt met het Piazza del Campo in Siena dan met het
Schouwburgplein in Rotterdam, waar de drie treden om het
stadspodium te beklimmen voor veel mensen al een te hoge
drempel zijn. Een goede en doordachte programmering is
trouwens wel een bijkomende noodzaak voor het welslagen
van het plein als centrum van activiteiten.
Het Veerplein heeft het met dit ontwerp in zich uit te groeien
tot een interessante kruising tussen de twee extremen van
een intiem stadshart (Siena) en een monumentaal gebaar
(Rotterdam), zonder hopelijk in de fouten van de laatste te
vervallen. De ontwerpers betogen in hun toelichting enkele
malen dat het nieuwe Veerplein de 'huiskamer' van de stad
moet worden. Dat is jammer, want die beeldspraak doet
sterk afbreuk aan het ontwerp. In een huiskamer houd je
geen markt en zelden door duizenden mensen bezochte
evenementen. Weg dus met dat huiskameridee. Het Veerplein
moet gewoon het plein worden van Vlaardingen, met alle
mogelijke associaties die daarbij zijn te verzinnen.
