De in Denemarken woonachtige Tom Claassen
schept met zijn beelden een eigen veelzeggende
wereld. Het zijn sculpturen die in hun eenvoud
en doordachte vorm de kijker direct aanspreken.
Tl Musis
omhoog. Daardoor kun je nooit je handen wassen zonder
jezelf onder te spatten. Daarom besloot ik het gat te verbergen
in de bek van een beest. En waarom ik er nou een beest van
heb gemaakt... dat zal wel komen doordat je met beesten
gemakkelijk contact kunt leggen, dat je er net als bij een mens
eigenschappen aan kunt toedichten'
Waarbij hij over kunst in de openbare ruimte zegt: 'Je probeert
het toegankelijk te maken, als de mensen er niets van
begrijpen heb je je doel gemist en is het ook niet leuk. Een
beetje lief, dat mag best. De samenhang met de omgeving is
heel erg belangrijk en ik kan het niet nalaten om het ook leuk
te maken.'
De Schiedamse leeuwengroep, bestaande uit twee volwassen
dieren die rustig in het gras liggen en twee jonkies die op
voorzichtige afstand vast begonnen zijn het Julianapark te
verkennen, heeft een voorgeschiedenis. Voor verschillende
tentoonstellingen modelleerde Claassen de leeuwen steeds
opnieuw uit zand en gaf ze als haardkleden een plaats in
diverse tentoonstellingszalen. In 1992, in de Amsterdamse
Oude Kerk, maakte hij maar liefst vijf leeuwen die knus
tegen elkaar waren aangekropen; en later, in de Bergkerk in
Deventer, leek het zandkleed nog het meest op een leeuw die
zover was uitgewalst dat hij wel twintig poten had gekregen.
Ook voor de Biënnale in Istanbul in 1995 koos hij voor zijn
in zand uitgevoerde leeuwen. Claassen; 'Het is prachtig en
goedkoop materiaal. zand ligt uit zichzelf. Daarom is
het voor veel mensen zo'n uitdaging om het rechtop te laten
staan. Bijvoorbeeld in zandkastelen. Ik wilde juist de aard van
het materiaal respecteren. Ik koos voor die leeuwen, omdat
ze ook altijd liggen. Ze slapen zevenachtste van hun tijd.
en bovendien is het zand geel net als de leeuwen zelf. Ik wil
voorkomen dat mensen alleen maar naar de techniek kijken.
Dat ze alleen maar denken 'dat is knap gemaakt'.
De uitvoering van het oppervlak - de huid - is een hoofdthema
in het werk van Claassen. In Schiedam heeft hij gekozen
voor bijna zwart gepatineerd brons, waar hij bijvoorbeeld
voor de poppen in de vertrekhal van Schiphol lichtere tinten
koos. Hier schemert de heldere bronskleur door de patina en
verleent aan de sculptuur de levendigheid die het werk niet
kan ontlenen aan de lichtomstandigheden binnen. In Schiedam
is dit niet het geval. Hier doet zon en schaduw het werk en
laten de leeuwengroep op de meest natuurlijke manier tot de
verbeelding spreken.
Met de leeuwengroep in het Julianapark heeft Schiedam
zich een 'Tom Claassen' verworven, waarop Schiedam
zich met enige trots kan laten voorstaan. Samen met de
andere monumentale kunst in de openbare ruimte. Waarbij
je je overigens als bezoeker van buitenaf kunt afvragen
waarom Schiedam nog niet allang zoiets heeft als een echte
beeldenroute. Te beginnen bij de kunst die in de jaren 1950
en '60 werd verworven en eindigend bij het laatste moois dat
recent aan de reeks is toegevoegd.
