In de tentoonstelling is het werk te zien van de beroemde fotograaf
Manuel Alvarez Bravo (overleden in 2002) en als negentigjarige de oudste
kunstenaar op de tentoonstelling. Het werk van de fotograaf is onlosmakelijk
verbonden met de geschiedenis van de fotografie. Bravo wordt gerekend tot
één van de grootste kunstenaars van Mexico. Zijn werk correspondeert met
dat van de overige kunstenaars in de tentoonstelling als een soort echo.
Ook is er een duidelijk verband met andere - internationaal bekende -
fotografen die het leven van alledag vastleggen met een oog voor detail.
waren niet alleen voorlopers in het formele onderzoek, het
onderzoek naar de eigenschappen van de schilderkunst,
zoals materiaalgebruik, kleur en compositie. Zij waren ook
de eerste kunstenaars die het publiek in hun werk wilde laten
participeren. Van Oiticica hangen er abstracte werken, zoals
zijn Metaesquemas uit de jaren '50. Daarnaast de schilderijen
van de Mexicaan Gabriel Orozco 1962) met cirkels en halve
cirkels in rood, blauw en wit tegen een gouden achtergrond,
zoals Arbol Simetrico. Orozco baseert zijn formaten en kleuren
op strikte formules bepaald door de bewegingen van een paard
op een schaakbord. Cirkels komen ook terug in het site specific
werk van Ricardo Rendon (1970). Voor deze tentoonstelling
maakte hij Muro Falso, een dubbele gipsen muur, haaks op
de museummuur, zodat je het van twee kanten kan zien.
Daarin zaagde hij talloze cirkels. De resten liet hij liggen, het
werkproces moet zichtbaar blijven. Op het eerste gezicht niets
bijzonders, een paar gaten in de muur, totdat je aan de kant
gaat staan waar het licht niet óp het werk, maar tégen het werk
schijnt. De cirkels in de twee muren vormen samen prachtige
patronen, die doen denken aan de architectuur van de Mudejar
in het Alhambra in Granada.
Een speciale vermelding verdient Francis Alys (1959). Hij
werd geboren in Antwerpen en is sinds de jaren '80 weer
terug in Mexico. Alys is een veelzijdig kunstenaar. Hij maakt
vele wandelingen door de stad en kijkt met het oog van een
immigrant. Zo ziet hij dingen die de oorspronkelijke bewoners
al niet meer zien. In zijn werk verbeeldt hij het leven in de stad
en vooral de gewone mens, zoals straatverkopers. Of mensen
op het plein. Het videowerk werk Zócaio, 22 May 1999, dat
hij samen met Rafael Ortega maakte, toont twaalf uur lang
vanuit een hoog, enkel camerastandpunt het plein Zócaio,
het belangrijkste plein in Mexico Stad. In real time zie je de
schaduw van de vlag en de mast als de wijzer van een klok
meedraaien. De vlag zelf, een belangrijk nationaal symbool
op het belangrijkste plein van Mexico Stad, zie je niet, wél de
mensen die in haar schaduw gaan staan om uit de zon te zijn.
Van een geheel andere orde is het werk van de Braziliaanse
Rivane Neuenschwander (1967). Ze vindt het belangrijk dat een
kunstwerk niet alleen met het oog wordt waargenomen, maar
dat alle zintuigen worden ingezet. Dat doet ze door gebruik
te maken van natuurlijke producten, zoals peper, saffraan,
tomaten en droogbloemen. Ze fotografeerde door haar
gemaakte bouwwerken van uienringen en gedroogde spaghetti.
Maar ook maakte ze de installatie Suspended Landscape dat
bestaat uit een grote hoeveelheid laaghangende knoflookbollen
aan een touw. En het is de bedoeling dat je er doorheen loopt
en de esthetiek ervaart. Het ziet er mooi en verfijnd uit.
En dat ervaren van de kunst, het participeren in de kunst,
dat is iets dat ook het echtpaar Coppel belangrijk vindt.
Hun verzameling begint in de jaren '90. Aanvankelijk
concentreerden ze zich op hedendaagse Mexicaanse kunst en
daar kwamen later internationale kunstenaars bij. Agustin is,
zoals hij zelf zegt in een interview opgenomen in de catalogus,
10096 zakenman, maar ervaart kunst als een andere mentaliteit.
Hij werd door zijn vader al vroeg op sleeptouw genomen en
reisde met hem op zijn achttiende drie weken door Europa
om alle belangrijke musea te zien. Inmiddels heeft hij met zijn
vrouw een enorme collectie opgebouwd. Van het begin af aan
verzamelden ze volgens plan en hebben nu een collectie die
samenhang vertoont. Ze hebben altijd veel gereisd en met
veel mensen gesproken. Hun huizen hangen vol met kunst,
ingericht door tentoonstellingsmakers, maar ze willen het ook
voor een groter publiek toegankelijk maken. Op dit moment
wordt de botanische tuin in Culiacan met kunstwerken uit hun
collectie ingericht. De bewoners van de stad kunnen dan tijdens
hun dagelijkse wandelingetje van de kunstwerken genieten. Het
echtpaar voelt een sociale verantwoordelijkheid en meent dat
kunst kan bijdragen aan de ontwikkeling van ieder mens. En ze
hopen dat de bezoekers van deze tentoonstelling in Schiedam
een strong point in this Mexico zien.
7 november 2009 - 31 januari 2010
Musis 34
