Het Westwijkgevoel
is nog springlevend
tekst: Peter de Lange
foto's: Eric van Straaten
Wat voor Parijs geldt, geldt voor alle steden, groot en klein.
Het leven van de meeste mensen speelt zich af op een paar
vierkante kilometer. Ze begeven zich alleen buiten hun
vertrouwde omgeving als daar een noodzaak voor is. Die
gedachte trof mij toen ik afgelopen zomer meewerkte aan
Buiten Beeld, een kunstproject in de Vlaardingse Westwijk.
De Westwijk was voor mij tot op dat moment gewoon een
van de wijken in de stad waar ik al 35 jaar woon. Ik kom er
zelden, alleen als daar een aanleiding voor is - zie boven.
Ik had nooit overwogen dat het omgekeerde óók geldt. Dat
Westwijkers zelden in het centrum van Vlaardingen komen.
Zij wonen, winkelen en sporten in hun eigen wijk, en vaak
werken ze er nog ook. Hun kinderen gaan er op school en in
veel gevallen woont de familie een paar straten verderop.
Dat de Westwijk een op zichzelf staande leefgemeenschap is
met een geheel eigen karakter die in menig opzicht verschilt
van andere delen van Vlaardingen ontdekte ik tijdens een
serie openbare gesprekken die ik voerde met wijkbewoners.
Deze talkshow was bedacht door Ineke Hagen en Eric van
Straaten, de initiatiefnemers van Buiten Beeld. De gesprekken
vonden plaats in een speciaal voor de gelegenheid gebouwd
houten chaletje in het park langs de Buys Ballotsingel. Dit
plantsoen is door eerdere Buiten Beeldactiviteiten de laatste
jaren uitgegroeid tot een levendige ontmoetingsplaats voor
wijkbewoners.
Buiten Beeld is een kunstproject met veel gezichten, dat
telkens op een andere manier tracht wijkbewoners door
middel van kunst nader tot elkaar en tot hun wijk te brengen.
Op de middelbare school luisterde ik
met enig ongeloof naar de docent Frans,
die vertelde dat veel inwoners van Parijs
praktisch hun hele leven doorbrengen
in hun eigen wijk, en behalve voor hun
dagelijks werk, andere delen van de stad
zelden of nooit betreden.
Genoegen nemen met een leven op een
beperkt oppervlak en vrijwillig afzien van
de verlokkingen van een wereldstad: ik kon
het mij maar moeilijk voorstellen. Ik had
altijd gedacht dat Parijzenaars voortdurend
bezig waren zich massaal te vertreden
in de Jardin de Luxembourg, dat ze 's
avonds uit alle hoeken van de stad naar
de Champs Elysées stroomden om er
op een terrasje een glas wijn te drinken,
dat ze op zondagen als mieren door het
Louvre krioelden en zich verdrongen rond
de Mona Lisa, en zich vervolgens naar de
Eiffeltoren spoedden om vanaf de top een
trotse blik te werpen op hun Eeuwige Stad.
Het dagelijks leven van het gros van de
Parijse bevolking ziet er natuurlijk een
stuk minder romantisch uit. Ook al wonen
ze dan in een stad met wereldfaam, hun
dagen verlopen net eender als die van 99
procent van de mensheid. Dat wil zeggen,
ze doen boodschappen, kopen een krantje,
drinken een glas bier en gaan eens naar
de bioscoop, en dat doen ze inderdaad
allemaal in hun eigen wijk, want waarom
zouden ze kilometers reizen om dezelfde
dingen in een ander deel van de stad te
doen?
Musis 10
