Wat betreft de bezwaren tegen de lichaamsvreemde prothese:
'Er is zoveel verbeterd en zoveel veranderd in de afgelopen tijd.
Het vaak gehoorde bezwaar van een lekkende prothese komt nog
nauwelijks voor. Wel is het zo dat een borstprothese na ongeveer
13 jaar vervangen moet worden.
is al voldoende. Via deze incisie brengen we onder de
borstspier de - reeds gedeeltelijk met een zoutoplossing
gevulde - expander in. Die expander is in feite een tijdelijke
prothese met een vulventiel dat vlak onder de huid wordt
geplaatst. Om de week wordt het vulventiel aangeprikt en
wordt de expander met een zoutoplossing bijgevuld tot de
gewenste afmeting bereikt is. Dit gebeurt met een heel fijn
naaldje, verdoving is daarbij niet nodig. Meestal beperken
we ons tot tachtig a honderd cc. Met deze hoeveelheid
bereiken we redelijk snel het gewenste resultaat. Hoe lang
het allemaal duurt hangt een beetje af van hetgeen gebeuren
moet om enige symmetrie tussen de oude en de nieuwe borst
te bereiken. Die laatste toont vanzelfsprekend als een jonge
stevige borst en wijkt qua vorm meestal af van de bestaande
borst. Ook de cupmaat speelt natuurlijk een rol, alsmede het
postuur van een vrouw. Overigens neemt dit niet weg dat de
vrouwen waarbij de reconstructie met een tissue expander
is uitgevoerd vrijwel zonder uitzondering meer dan tevreden
zijn met het resultaat. Ook omdat het een reconstructie is
met de minste kans op bijwerkingen en de plaatsing van
de tissue expander gewoonlijk in één dagbehandeling kan
worden voltooid. Enkele maanden na de laatste vulling wordt
de expander verwijderd en de definitieve prothese geplaatst.
Alles via dat ene litteken van een paar centimeter lengte. In
feite een prachtige oplossing. Tijdens dezelfde ingreep kan
ook de bestaande borst qua vorm worden aangepast als de
patiënte dit wenst. Door de bank genomen vraagt de gehele
behandelperiode 6-9 maanden.'
Praktisch elke borst kan worden nagebootst
Reconstructies met eigen weefsel uit de rug of de onderbuik
worden in het Vlietland Ziekenhuis niet gedaan. Dit zijn
grote ingrepen waarbij de operatie uren duurt en een langer
ziekenhuisverblijf noodzakelijk is. Clausing: 'Als deze vraag
aan de orde is, verwijzen we naar een academisch medisch
centrum. Een dergelijke reconstructie vergt namelijk heel veel
specialisering op meer gebieden dan de Vlietland Borstkliniek
en de afdeling Plastische Chirurgie kunnen bieden. We ontraden
deze methoden niet als de vraag om reconstructie met eigen
weefsel zich voordoet. Het kan zijn dat bij de borstamputatie
ook de borstspier moest worden weggehaald en een
reconstructie met eigen weefsel de meest voor de hand
liggende oplossing biedt. In andere gevallen kiezen vrouwen
voor deze methode omdat bij de tissue expander uiteindelijk
een lichaamsvreemde prothese wordt geplaatst en daar
hebben sommige mensen moeite mee. Dat een reconstructie
met eigen weefsel een ingrijpende operatie is nemen ze op de
koop toe. In het ene geval wordt vanaf de rug een stuk huid
plus de daaronder liggende spier op de borst aangebracht in
combinatie met een borstprothese. In het andere geval wordt
de huid en het onderliggend vetweefsel van de onderbuik
gebruikt met de bijbehorende bloedvaten. De risico's zijn
dan ook aanzienlijk groter dan bij de plaatsing van de tissue
expander'.
Wat betreft de bezwaren tegen de lichaamsvreemde prothese:
'Er is zoveel verbeterd en zoveel veranderd in de afgelopen
tijd. Het vaak gehoorde bezwaar van een lekkende prothese
komt nog nauwelijks voor. Wel is het zo dat een borstprothese
na ongeveer 13 jaar vervangen moet worden. Er is ook een
grote verscheidenheid aan vormen. Praktisch elke borst
kan daarmee worden nagebootst. Ook het oppervlak van
de prothese is aangepast. Deze voelt wat ruw aan. Dit moet
voorkomen dat zich een sterk kapselweefsel rond de prothese
vormt. Enige kapselvorming treedt natuurlijk altijd op waar
een vreemd voorwerp in het lichaam wordt gebracht, maar
door het geruwde oppervlak blijft dit beperkt'.
Waarop Clausing, vanuit de filosofie van de Vlietland Borst
kliniek de nadruk legt, is de noodzaak om de verwachtingen
realistisch te houden; 'De borstkliniek geeft - terecht - heel
veel aandacht aan de emotionele kant van de zaak. Het is
onmogelijk de gehele of gedeeltelijke borstamputatie te doen
zonder mentale schade. Het zit in de kleine dingen. Verlies
van het decolleté is bijna altijd aan de orde. Nu kun je een
heleboel wegrationaliseren, maar dat lukt niet altijd met het
zelfbeeld van de vrouw. Daarin komen wij vrouwen met een
borstreconstructie tegemoet'.
Mooi, echt heel mooi
Clausing neemt waar dat de vraag om een secundaire
borstreconstructie soms pas maanden of zelfs jaren na
de amputatie van vrouwen komt, die bij aanvang van de
behandeling nadrukkelijk kozen voor een algehele amputatie
en er vanuit gingen dat het daar ook maar bij moest blijven.
Echter, als de genezing vordert en ze hun kracht herwinnen,
komt toch de vraag om een reconstructie.
Het is noodzakelijk dat er tenminste een paar maanden
verstreken zijn na het toedienen van de laatste chemokuur.
Alle voors en tegens worden besproken en we hebben het
over de symmetrie en de mogelijkheden om de nieuwe borst
aan te passen aan de vorm van de bestaande'.
De resultaten van de borstreconstructies die in samenwerking
met de Vlietland Borstkliniek worden uitgevoerd, zijn boven
verwachting, benadrukt Clausing. 'Zoiets zingt rond, merken
we. Juist omdat we ons uiterste best doen om er - heel
creatief- weer een mooie borst van te maken. Daarom krijgen
we inmiddels ook van ver buiten de regio verzoeken om een
borstreconstructie, in toenemende mate gecombineerd met
een met de hand gemaakte tepelprothese. Inderdaad haast
niet van echt te onderscheiden. Mooi, echt heel mooi'.
21 Musis
