En, net als in het echt, schilderde Jan Andriesse zijn regenbogen op zo'n manier dat
deze boven het materiële uitstijgen. Op het platte vlak zie je geen enkel spoor van
het penseel, of de verf. De kleuren gaan heel geleidelijk in elkaar over, je ziet niet
waar de een ophoudt en de ander begint. Je kunt niet anders dan vol verwondering
er voor zitten en kijken. Terwijl een echte regenboog verdwijnt blijft het schilderij.
Maar dat betekent niet dat het schilderij altijd hetzelfde is, want ook de kleuren op
deze schilderijen veranderen bij het verstrijken van de dag.
Regenbogen spreken tot een ieders verbeelding, misschien
omdat je ze niet zo vaak ziet, om de kleurenpracht, om het
ontastbare en het vluchtige ervan. En, net als in het echt,
schilderde Jan Andriesse zijn regenbogen op zo'n manier dat
deze boven het materiële uitstijgen. Op het platte vlak zie je
geen enkel spoor van het penseel, of de verf. De kleuren gaan
heel geleidelijk in elkaar over, je ziet niet waar de een ophoudt
en de ander begint. Je kunt niet anders dan vol verwondering
er voor zitten en kijken. Terwijl een echte regenboog verdwijnt
blijft het schilderij. Maar dat betekent niet dat het schilderij
altijd hetzelfde is, want ook de kleuren op deze schilderijen
veranderen bij het verstrijken van de dag. Andriesse zag dat
voor het eerst in het Teylers Museum begin jaren 1970 toen
er nog geen kunstlicht in het museum was en de kleuren op
de schilderijen veranderden naarmate het donkerder werd.
Toen hij later in New York woonde en de kost verdiende
als huisschilder zag hij ook bij de hoge egale wanden van
kantoren die kleurverandering optreden bij het verstrijken van
de dag. Andriesse is een kijker, een waarnemer.
Een ander onderwerp dat Andriesse graag bestudeert is de
reflectie van het licht op het wateroppervlak. Daar heeft hij
alle gelegenheid toe, hij werkt op een woonboot in de Amstel.
Andriesse schilderde voor het eerst het water van de brede
rivier de Hudson, waar hij vaak naartoe ging om de drukte
van de stad New York te ontvluchten. De regenboog en het
schitterende wateroppervlak treffen hem, hij kan er eindeloos
naar kijken. Vervolgens onderzoekt hij de fenomenen als
een wetenschapper en ontwaart de achterliggende wetten of
patronen, die hij weer in de compositie van zijn schilderijen
toepast, zoals de gulden snede.
De KetelFactory nodigde Jan Andriesse uit voor een tentoon
stelling. Directeur Winnie Teschmacher had zijn werk vaak
gezien, in Museum De Pont in Tilburg en zijn tentoonstel
lingen in het Dordrechts Museum en in Kleef. Ze is al jaren
gefascineerd door zijn werk. Via een wederzijdse vriendin, de
filosofe Dorothea Franck, kwam ze met hem vorig najaar in
contact en ontstond in de maanden daarna een vriendschap.
Uiteindelijk stemde Andriesse toe in een tentoonstelling en
koos als kunstenaar met wie hij een dialoog aan wilde gaan
de beeldend kunstenaar in glas, Winnie Teschmacher (1958).
Daar moest Teschmacher natuurlijk even over nadenken,
want het tentoonstellen van eigen werk was niet de opzet
geweest van De KetelFactory en zou ze wel die dubbelrol van
kunstenaar en tentoonstellingmaker kunnen combineren. Na
vele gesprekken met anderen overwon zij haar schroom en
stemde ook zij in de tentoonstelling toe.
Naast Rainbow (2004), een regenboog met veel dankbaarheid
in bruikleen verkregen uit de Akzo Nobelcollectie, en enkele
met inkt getekende Waterstudies van Jan Andriesse zijn op de
tentoonstelling Waarnemen I Waarnemen ook zes glasobjecten
te zien van Winnie Teschmacher. Licht en de beweeglijkheid
van licht spelen bij haar kunstwerken van glas ook een
belangrijke rol. Het licht laat immers zien wat voor een perfect
Musis 40
Rainbow, 2004, Jan Andriesse.
