Tegenwind
voor het Hospice
tekst: Robert van Herk
foto: Jan van Kampenhout
In 2009 kon u in het julinummer van Musis lezen over de plannen voor het Hospice Nieuwe
Waterweg Noord. Een zogenaamd bijna-thuis-huiscentraal gelegen in Vlaardingen, waar
terminale patiënten afscheid kunnen nemen van het leven. Destijds een opvallend initiatief,
maar hoe staat het er nu, dik twee jaar later, eigenlijk voor
"Ook toevallig dat u belt, op dit moment wachten we op een
uitspraak van de Raad van State," zegt Judith Roodenburg
als ik haar opbel. Judith, in het dagelijks leven apotheker,
is secretaris voor Stichting Hospice NWN. "De plannen en
financiering zijn rond, maar de buurtbewoners hebben
bezwaar aangetekend. Dat snap ik wel hoor - een typisch
geval van 'not in my backyard' - maar misschien kunt u beter
met onze voorzitter praten." Die voorzitter is Ben van der
Velde. Toen enkele initiatiefnemers, veelal uit de zorg, in 2004
het idee voor een hospice in onze regio lanceerden, vonden
ze al snel een gewillig oor bij deze voormalige wethouder
in Vlaardingen. In 2007 trad Van der Velde af, maar zijn
enthousiasme was de mensen van het hospice bijgebleven;
vandaar dat hij in 2008 gevraagd werd om voorzitter te
worden.
Principieel bezwaar
We besluiten elkaar te ontmoeten bij de beoogde bouwlocatie
van het hospice, een lommerrijk grasveldje aan de Prinses
Margrietlaan in het welgestelde Holy Zuidwest, door
Vlaardingers prozaïsch de Goudkust gedoopt. Het is de
eerste tropische dag van 2011Het veldje ligt er verlaten bij.
Een gelikt bouwbord op de hoek van de Prinses Margiet- en
Prinses Beatrixlaan voorspelt de komst van het hospice. Van
der Velde is nog niet gearriveerd. Eerst maar eens poolshoogte
nemen bij de buurtbewoners. Ik bel aan bij een willekeurig
huis, waar een aardige dame open doet. Ze wil liever niet
met naam en toenaam in Musis, maar neemt uitgebreid de
moeite om me bij te praten. "Onze buurt voelt zich een beetje
bekocht", ze wijst naar het veldje voor haar deur: "Eerst
zouden hier vier eengezinswoningen komen - eigenlijk ook al
zonder overleg - en zou het trapveldje behouden blijven, maar
vervolgens wijzigt de gemeente ineens het bestemmingsplan
en krijgt het veldje een zorgbestemming." Dat laatste ziet
ze duidelijk niet zitten: "Dat betekent veel meer verkeer,
parkeerproblemen, drukte! Nou, dan hebben we liever die vier
eengezinswoningen. Terecht toch, dat de bewonersvereniging
De Groene Long protest heeft aangetekend?"
De familie De Vilder woont iets verderop. Zij hebben de
zaak ook bij de Raad van State aanhangig gemaakt. De
heer De Vilder: "Weet je, het gaat ons niet eens zo zeer om
het hospice, maar deze bestemmingswijziging maakt ook
andersoortig gebruik mogelijk. We verwijten de gemeente
vooral dat het geen betrouwbare gesprekspartner is gebleken.
Destijds hebben we uitvoerig ingesproken op de gemeentelijke
Ontwikkelingsvisie Holy Zuidwest. We gingen schoorvoetend
akkoord met de vier geplande eengezinswoningen voor ons
huis en vervolgens wijzigt de gemeente, zonder overleg, het
bestemmingsplan. Een beetje vreemd als je als gemeente
zoveel waarde hecht aan burgerparticipatie."
Door de strot geduwd?
Op naar Ben van der Velde die, zoals afgesproken, bij de
houten fietsbrug over de Vaart op me staat te wachten.
We zoeken een bankje in de schaduw. Raar contrast. Een
gesprek over een hospice voor terminale patiënten, terwijl
levenslustige pubers hun vertier zoeken bij de Vaart.
"De buurtbewoners zijn niet erg blij met het hospice. Het
wordt ze door de strot geduwd, zeggen ze." Van der Velde
reageert gelaten: "Tja, door de strot geduwd. De bestemmings
planwijziging en het aanvragen van de bouwvergunning is
keurig volgens procedure gebeurd. Er is een inspraakronde
geweest, de gemeenteraad heeft er over gestemd, de wijziging
heeft ter inzage gelegen en dat hebben de bewoners aange
grepen om te protesteren bij de Raad van State. Ze zien het
hospice inderdaad niet zitten, maar het wordt ze zeker niet
door de strot geduwd. Alles gaat volgens het boekje. Voor het
hospice is in ieder geval geen betere plek denkbaar. Ik hoop
maar dat de Raad van State de bezwaren ongegrond vindt."
Goede sier
Waarom gekozen voor deze omstreden locatie? "Het hospice
is bedoeld voor terminale patiënten uit Schiedam, Vlaardingen
en Maassluis", zegt Van der Velde: "Een centrale ligging
in de regio heeft daarom de voorkeur." Dat klinkt redelijk,
maar bewonersvereniging De Groene Long suggereert dat
nieuwbouwpark Hoog Lede nog beter geschikt is. De heer De
Vilder: "Dat ligt dichter bij de A20 en in de Ontwikkelingsvisie
Holy Zuidwest was al rekening gehouden met een zorgfunctie
op deze locatie. De gemeente, of eigenlijk het Vlietland
Ziekenhuis, kon met zo'n zorgbestemming echter geen goede
deal sluiten met de projectontwikkelaar. Een centenkwestie
dus." Enigszins tegenstrijdig, want tegelijkertijd is de gemeente
Vlaardingen zo enthousiast over het plan voor het bijna-
thuis-huis dat ze het alternatieve terrein langs de Vaart voor
een schappelijke prijs aan het hospice hebben aangeboden.
Grond voor woningen zou in deze wijk al snel 400 euro per
vierkante meter opleveren, het hospice hoeft echter maar
175 euro per meter te betalen. Toch ook een flinke financiële
aderlating. Waarom dit Vlaardings enthousiasme? Er zijn immers
al palliatieve units in bestaande verpleeghuizen? "Ons hospice
is geen gewone palliatieve unit. Nee, het gaat om een zoge
naamd bijna-thuis-huis. Daar zijn er al bijna honderd van in
heel Nederland, maar hier in de regio bestaat zoiets nog niet",
zegt Van der Velde: "Er is echter wel behoefte aan; dat hebben
we laten onderzoeken onder huisartsen." Een mooi initiatief
dus waar de gemeente Vlaardingen goede sier mee maakt.
Musis 4
