'Je gaat toch niet zo'n rechttoe
rechtaan gebouw tekenen
De tekeningen van Paul Westerdijk zijn zeer herkenbaar: het werk laat zich ook zonder signatuur
meteen herkennen als van zijn hand. Hoewel er wel degelijk verschil zit tussen zijn vroege
werk en het meeste recente, zijn het onmiskenbaar 'Westerdijks'. Deze constatering is niet
bedoeld als kritiek, juist niet. Westerdijk heeft duidelijk gekozen voor een manier van werken
en onderwerpkeuze, die hem persoonlijk het meest aanstaat. Tegelijk heeft hij daarmee een
consistent en een voor velen aantrekkelijk oeuvre opgebouwd. Wie hem niet kent en denkt
dat hij daarmee een eentonig man is, heeft het aan de verkeerde einde. Westerdijk staat
ongedwongen in het leven en tekent omdat hij er gewoon plezier aan beleeft. Ja, hij verkoopt
met enige regelmaat zijn tekeningen, maar nee, hij hoeft er niet van te leven en vraagt bepaald
niet de hoofdprijs. Sterker nog, menigeen heeft hij inmiddels verrast met een tekening van zijn
of haar huis of straat. Gewoon, omdat hij die persoon wel mag of op prijs stelt.
De gewassen pentekeningen van Westerdijk hebben
vrijwel zonder uitzondering de regionale topografie als
onderwerp, enkele vakantiebeelden en kastelen daargelaten.
Als historicus, na zijn academietijd stortte hij zich op die
andere liefhebberij geschiedenis, heeft hij een bijzondere
belangstelling voor de zaken die in zijn omgeving veranderen.
Hij wil vastleggen wat er nu nog is, zodat later anderen daar
kennis van kunnen nemen. Uit nostalgische overwegingen,
maar misschien ook wel uit onbevangen nieuwsgierigheid.
Hoewel hij ook de pen wel eens pakt voor een artikel in de
publicaties van de Historische Vereniging Vlaardingen (HVV)
is hij daarmee toch vooral de chroniqueur met de tekenstift
en inkt. Een afkeurend waardeoordeel zal hij over sloop en
nieuwbouw niet snel uitspreken, maar zijn tekeningen geven
Musis 14
Hoiyweg en boerderijen in de Holierhoekspolder, voorde aanleg van de wijk Holy-zuid, 1963.
