Miriam en
Karei van
Zellem
Soms speel je weken
achtereen geen pit
tekst: Peter de Lange
foto's: Sjaak van Beek
Mirjam (56) en Karei (60) van Zellem behoren tot de
harde kern van de Vlaardingse klaverjasvereniging De
Hollandiaan. Elke donderdagavond spelen ze 48 partijen
in de kantine van voetbalvereniging CWO in park Het
Nieuwelant. De Hollandiaan bestaat al ruim vijftig jaar,
wil je een beter bewijs dat het er gezellig is? Maar de
kring begint te slinken. Ziekte en ouderdom dunnen het
spelersveld uit en de aanwas van nieuwe leden is nihil.
Kaarten in een rokerig zaaltje? Niks voor jongeren. Die
doen liever thuis een spelletje achter de computer. Zo
sterft het klaverjassen langzaam uit. Tot verdriet van
Mirjam en Karei, voor wie het spel veel meer is dan
een hobby alleen. Zij horen tot een generatie voor wie
klaverjassen gewoon bij de opvoeding hoorde, net als
leren fietsen en zwemmen.
Karei en Mirjam wonen in Vlaardinger Ambacht, niet
ver van de kantine waar ze wekelijks spelen. Karei
is van beroep wegmarkeerder, Mirjam werkt als
oproepkracht in een slagerij. Ze hebben één dochter,
die een paar straten verderop woont. Karei en Mirjam
houden van gezelligheid. Ze nodigen regelmatig
vrienden uit voor een spelletje canasta bij hen thuis.
Ze zoeken hun vertier dichtbij huis. In de tijd dat De
Hollandiaan nog een grote vereniging was, huurden ze
één keer per jaar een bus en bezochten ze met z'n allen
een attractie. Leuke uitjes waren dat. Tegenwoordig
gaan ze een avondje eten met elkaar. Ook gezellig! -We
zijn dan net één grote familie, zegt Mirjam.
Omdat de piek van Kareis werk in de zomer valt
en Mirjam vliegangst heeft, komen ze aan een
buitenlandse zonvakantie nooit toe. Vroeger hadden ze
een caravan aan het Brielse meer en een motorjachtje
om er heen te varen, het bootje lag afgemeerd bij
watersportvereniging De Kulk aan de Vlaardingse Vaart.
Maar het gezin had maar zelden gelegenheid voor een
weekendje samen op het water.
-Soms gingen we één keer per seizoen met z'n allen
naar Den Briel, andere keren zaten mijn dochter en ik
er alleen, zegt Mirjam. Die spaarzame pleziertochtjes
wogen op den duur niet op tegen het hoge lig- en
staangeld. Uiteindelijk zat er niets anders op dan boot
en caravan maar op te doeken. Toch denkt het echtpaar
met weemoed terug aan die tijd.
-Botenbezitters lijken op motorrijders, zegt Mirjam.
Ze zwaaien allemaal naar elkaar. Ik voelde mij soms
net de koningin. Je bleef wuiven. Het zijn ook solidaire
mensen, watersporters. Als je pech hebt, komen ze van
alle kanten aangesneld om je te helpen.
De laatste tijd overweegt Karei of hij misschien toch
weer een bootje zal kopen. -Gewoon om af en toe een
stukkie te varen op de Vaart of op de Foppenpias. En
dan ergens lekker in het riet gaan liggen. Heerlijk rustig.
Karei houdt van het water. Hij komt oorspronkelijk uit
Schiedam en groeide op aan de oevers van de Maas.
-Hij is een echte Gorzenees, zegt Mirjam met een zekere
trots. Mirjam werd geboren in Zeist, daar trokken haar
Vlaardingse moeder en Oekraïense vader na de oorlog
heen omdat haar pa daar werk had gevonden. -Hoor je
dat lichte Utrechtse accent niet? vraagt Karei plagerig.
Hij staat op en loopt naar de keuken voor een borrel uit
de koelkast. Hij beweegt moeilijk; hij zit wegens een
knieoperatie al bijna een jaar in de ziektewet. Hij zou
graag weer aan het werk willen, maar de dokter zegt
dat hij geduld moet hebben. Het herstel heeft tijd nodig.
Karei moet toegeven dat de arts gelijk heeft. Lopen
kost hem veel inspanning, traplopen beperkt hij tot een
minimum.
Onder het praten wrijft hij geregeld over zijn pijnlijke
knie.
Om de tijd te doden speelt hij Wordfeud. Dat is scrabble
op de iPad. Enorm populair, een hype op internet. Je
kunt het spelen tegen onbekende Nederlanders uit alle
werelddelen, maar ook tegen vrienden die om de hoek
wonen. Karei speelt dagelijks een partijtje met zijn
dochter. Ze is op vakantie in Thailand. Dat dagelijkse
spelletje is ook voor haar een leuk tijdverdrijf.
Een gezelschapsspel op de computer... hij moest er
even aan wennen. Gewoon een andere manier van
contact, zegt hij nu. Hij geniet ervan. Maar toch: het
wekelijkse kaartavondje met levensechte mensen
blijft favoriet. Dat is echt een uitje voor hen allebei. Ze
houden de donderdagavond altijd vrij. Ook als hun dat
eigenlijk niet uitkomt. Niet gaan, betekent de andere
clubleden opzadelen met een probleem. De vereniging
heeft nog maar weinig leden, en die hechten zeer aan
hun vaste kaartavondje. Komt er één man minder
opdagen, dan moet het hele programma worden
omgegooid. Dat bederif de sfeer een beetje.
De gemiddelde leeftijd van de leden ligt tussen de 55
en 75 jaar. De meesten zijn gepensioneerd. Allemaal
behoren ze tot een generatie die opgroeide toen
gezelschapsspellen nog op een kartonnen bord en
niet op een beeldscherm werden gespeeld. Aan de
eettafel, 's avonds onder lamplicht. Vader, moeder
en de kinderen verzameld rond Mens erger je niet!,
Ganzenbord of Monopoly. Bij gewone werkmensen
thuis was het vaak het kaartspel dat voor verstrooiing
zorgde. Daar werd de vrije tijd doorgebracht met
zwikken, jokeren of klaverjassen.
Mirjam en Karei spelen al klaverjas zolang ze elkaar
kennen, Mirjam zelfs al langer. Zij leerde het spel van
haar ouders. Haar vader maakte voor haar een lijstje
met de hoogste troefkaarten en de puntentelling: boer
20, nel 14, aas 11en zo verder. Dat hield ze bij de hand
Peter de Lange spreekt met Schiedammers en
Vlaardingers voor wie hun liefhebberij een manier van
leven is geworden. In deze Musis Mirjam en Zellem in
Vlaardingen
11 Musis