Miriam en Karei van Zellem Soms speel je weken achtereen geen pit tekst: Peter de Lange foto's: Sjaak van Beek Mirjam (56) en Karei (60) van Zellem behoren tot de harde kern van de Vlaardingse klaverjasvereniging De Hollandiaan. Elke donderdagavond spelen ze 48 partijen in de kantine van voetbalvereniging CWO in park Het Nieuwelant. De Hollandiaan bestaat al ruim vijftig jaar, wil je een beter bewijs dat het er gezellig is? Maar de kring begint te slinken. Ziekte en ouderdom dunnen het spelersveld uit en de aanwas van nieuwe leden is nihil. Kaarten in een rokerig zaaltje? Niks voor jongeren. Die doen liever thuis een spelletje achter de computer. Zo sterft het klaverjassen langzaam uit. Tot verdriet van Mirjam en Karei, voor wie het spel veel meer is dan een hobby alleen. Zij horen tot een generatie voor wie klaverjassen gewoon bij de opvoeding hoorde, net als leren fietsen en zwemmen. Karei en Mirjam wonen in Vlaardinger Ambacht, niet ver van de kantine waar ze wekelijks spelen. Karei is van beroep wegmarkeerder, Mirjam werkt als oproepkracht in een slagerij. Ze hebben één dochter, die een paar straten verderop woont. Karei en Mirjam houden van gezelligheid. Ze nodigen regelmatig vrienden uit voor een spelletje canasta bij hen thuis. Ze zoeken hun vertier dichtbij huis. In de tijd dat De Hollandiaan nog een grote vereniging was, huurden ze één keer per jaar een bus en bezochten ze met z'n allen een attractie. Leuke uitjes waren dat. Tegenwoordig gaan ze een avondje eten met elkaar. Ook gezellig! -We zijn dan net één grote familie, zegt Mirjam. Omdat de piek van Kareis werk in de zomer valt en Mirjam vliegangst heeft, komen ze aan een buitenlandse zonvakantie nooit toe. Vroeger hadden ze een caravan aan het Brielse meer en een motorjachtje om er heen te varen, het bootje lag afgemeerd bij watersportvereniging De Kulk aan de Vlaardingse Vaart. Maar het gezin had maar zelden gelegenheid voor een weekendje samen op het water. -Soms gingen we één keer per seizoen met z'n allen naar Den Briel, andere keren zaten mijn dochter en ik er alleen, zegt Mirjam. Die spaarzame pleziertochtjes wogen op den duur niet op tegen het hoge lig- en staangeld. Uiteindelijk zat er niets anders op dan boot en caravan maar op te doeken. Toch denkt het echtpaar met weemoed terug aan die tijd. -Botenbezitters lijken op motorrijders, zegt Mirjam. Ze zwaaien allemaal naar elkaar. Ik voelde mij soms net de koningin. Je bleef wuiven. Het zijn ook solidaire mensen, watersporters. Als je pech hebt, komen ze van alle kanten aangesneld om je te helpen. De laatste tijd overweegt Karei of hij misschien toch weer een bootje zal kopen. -Gewoon om af en toe een stukkie te varen op de Vaart of op de Foppenpias. En dan ergens lekker in het riet gaan liggen. Heerlijk rustig. Karei houdt van het water. Hij komt oorspronkelijk uit Schiedam en groeide op aan de oevers van de Maas. -Hij is een echte Gorzenees, zegt Mirjam met een zekere trots. Mirjam werd geboren in Zeist, daar trokken haar Vlaardingse moeder en Oekraïense vader na de oorlog heen omdat haar pa daar werk had gevonden. -Hoor je dat lichte Utrechtse accent niet? vraagt Karei plagerig. Hij staat op en loopt naar de keuken voor een borrel uit de koelkast. Hij beweegt moeilijk; hij zit wegens een knieoperatie al bijna een jaar in de ziektewet. Hij zou graag weer aan het werk willen, maar de dokter zegt dat hij geduld moet hebben. Het herstel heeft tijd nodig. Karei moet toegeven dat de arts gelijk heeft. Lopen kost hem veel inspanning, traplopen beperkt hij tot een minimum. Onder het praten wrijft hij geregeld over zijn pijnlijke knie. Om de tijd te doden speelt hij Wordfeud. Dat is scrabble op de iPad. Enorm populair, een hype op internet. Je kunt het spelen tegen onbekende Nederlanders uit alle werelddelen, maar ook tegen vrienden die om de hoek wonen. Karei speelt dagelijks een partijtje met zijn dochter. Ze is op vakantie in Thailand. Dat dagelijkse spelletje is ook voor haar een leuk tijdverdrijf. Een gezelschapsspel op de computer... hij moest er even aan wennen. Gewoon een andere manier van contact, zegt hij nu. Hij geniet ervan. Maar toch: het wekelijkse kaartavondje met levensechte mensen blijft favoriet. Dat is echt een uitje voor hen allebei. Ze houden de donderdagavond altijd vrij. Ook als hun dat eigenlijk niet uitkomt. Niet gaan, betekent de andere clubleden opzadelen met een probleem. De vereniging heeft nog maar weinig leden, en die hechten zeer aan hun vaste kaartavondje. Komt er één man minder opdagen, dan moet het hele programma worden omgegooid. Dat bederif de sfeer een beetje. De gemiddelde leeftijd van de leden ligt tussen de 55 en 75 jaar. De meesten zijn gepensioneerd. Allemaal behoren ze tot een generatie die opgroeide toen gezelschapsspellen nog op een kartonnen bord en niet op een beeldscherm werden gespeeld. Aan de eettafel, 's avonds onder lamplicht. Vader, moeder en de kinderen verzameld rond Mens erger je niet!, Ganzenbord of Monopoly. Bij gewone werkmensen thuis was het vaak het kaartspel dat voor verstrooiing zorgde. Daar werd de vrije tijd doorgebracht met zwikken, jokeren of klaverjassen. Mirjam en Karei spelen al klaverjas zolang ze elkaar kennen, Mirjam zelfs al langer. Zij leerde het spel van haar ouders. Haar vader maakte voor haar een lijstje met de hoogste troefkaarten en de puntentelling: boer 20, nel 14, aas 11en zo verder. Dat hield ze bij de hand Peter de Lange spreekt met Schiedammers en Vlaardingers voor wie hun liefhebberij een manier van leven is geworden. In deze Musis Mirjam en Zellem in Vlaardingen 11 Musis

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Musis | 2012 | | pagina 11