van de Europese samenwerking. Zodra Nederland aan de beurt was, tekende Theo onverbiddelijk het beeld van een land dat ongastvrij is voor vluchtelingen en er almaar niet in slaagt nieuwkomers in de bestaande samenleving te integreren. Boven al die onderwerpen torende zijn afkeer van en minachting voor alles wat met politiek te maken heeft en misschien nog wel het meest voor de mensen die de politiek maken, de politici. Op iedere prent kon de lezer van zijn krant dat gevoel van de tekenaar herkennen. Dat geldt ook voor de tekeningen in Galerie 't Walvis. Daar hangen 25 tekeningen uit de afgelopen tien jaar, bijna allemaal over de typische Theo Gootjesonderwerpen en getuigend van oprechte woede en diepe wanhoop. Ze zijn helaas niet voorzien van informatie, zelfs de datum is alleen herkenbaar voor de echte Gootjeskenner. Een lichte ordening op thema zou de onbevangen bezoeker wel helpen zijn of haar weg door de thema's te vinden. Sinds het Algemeen Dagblad het Rotterdams Dagblad heeft opgegeten, en Theo te horen heeft gekregen Een wandeling langs de 25 tekeningen van Theo Gootjes in Galerie 't Walvis stemt de tot nadenken geconditioneerde kijker niet vrolijk, omdat al die onderwerpen sinds ongeveer 2000 nog steeds even actueel zijn. Behalve wellicht die over het vertrek van Rita Verdonk uit de politiek, zijn alle tekeningen somber van toon en sober van stijl. Helemaal Theo Gootjes die de kijker deelgenoot maakt van zijn boosheid en hem of haar lijkt te willen zeggen: verwacht maar niet dat het ooit beter wordt. dat in de nieuwe stal geen plaats is voor een kritische tekenaar met moeilijk te breidelen boosheid, is hij blijven tekenen, maar nu als 'politiek tekenaar buiten dienst', want dat is hij en dat is ook te zien aan de tekeningen in Galerie 't Walvis. Theo's vertrek uit de actieve spotprentenmakerij betekende een gemis voor kritisch Nederland, want hij verbeeldde als weinig tekenaars het diepe wantrouwen in de macht die de democratie boven ons heeft gesteld en voorzag zijn medeburgers van de broodnodige waarschuwingen. Zo bleven we alert en kon, hoopte Theo althans maar helaas tevergeefs, machtsmisbruik zoveel mogelijk worden voorkomen. Theo vreesde dat met zijn vertrek de getekende politieke satire de weg naar het einde insloeg en de onafhankelijke tekenaar, die zijn persoonlijke kritische visie op de actualiteit verbeeldt in een tekening, zoals de schrijvende commentator dat doet in zijn column, bezig was uit de krant te verdwijnen. Die vrees lijkt ongegrond te zijn geweest. Het zijn niet alleen generatiegenoten als Len Munnik, Jos Collignon, Siegfried Woldhek en Tom Janssen die (R4K vtüfk t* iMKfZEM Musis 28

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Musis | 2012 | | pagina 28