0ÊM^Sa
Gediz: Sinds wij weer met
elkaar omgaanhouden mijn
ouders veel meer rekening met
wat Berry wil en hoe hij ergens
instaat Toen we besloten onze
kinderen niet te laten besnijden
hebben ze dat ook geaccepteerd.
Maar het gekke is dat mijn
familie in Turkije geen moeite
heeft met hoe wij leven en doen
l in Nederland.
Berry: Ik dacht: 'Als dat jullie cultuur is, dan verloven we
ons toch. Wat maakt mij dat nou uit?'
Gediz: Dat het echt een voorwaarde voor ons was om
samen te kunnen zijn. Normaal gesproken is in ons gezin
alles bespreekbaar, maar dat was dit niet. Toen is er een
feest georganiseerd met veel gasten, een orkest en lintjes
knippen. Het was een soort bruiloft.
Berry: Het werd een Turkse verloving. Als gevolg daarvan
zijn we in New York getrouwd, zonder dat er iemand bij
was.
Gediz: Een jaar na onze verloving wilden wij samenwonen.
Dat is ook iets dat niet geaccepteerd wordt. Mijn vader
zei: 'Dat hebben wij niet in onze cultuur. Dat kan absoluut
niet.' Toen zei Berry: 'Vader, als u een cultuur heeft,
heb ik ook een cultuur. Waarom weegt uw cultuur altijd
zwaarder en waarom schuift u mijn cultuur onder de tafel?
In mijn cultuur wonen wij samen voordat wij trouwen.
Wij hebben ons voor u verloofd. U woont in Nederland. Ik
ben Nederlander, uw dochter is Turks. Wij moeten elkaar
tegemoet komen.'
Ik schrok ervan dat hij dat tegen mijn vader zei. Ik vond
het respectloos, maar ik vond wel dat hij gelijk had.
Ik ben gewoon gaan samenwonen met hem. Mijn ouders
hebben dat niet geaccepteerd.' Toen heb ik mijn ouders een
jaar niet gezien.
Berry: Deze periode was voor Gediz emotioneel heel zwaar.
Wat de gemeenschap van je vindt is belangrijker dan het
geluk van je eigen kind, dat is een verkeerde drijfveer om
keuzes te maken.
Gediz: Het sociale gebeuren, dat dwingende heeft dus ook
een negatieve kant. Maar aan de andere kant is de liefde
van mijn ouders onvoorwaardelijk en zijn ze bereid alles
voor je te doen. Dezelfde intensiteit waarmee mijn ouders
destijds zeiden: 'Wij willen jou niet meer zien', hebben ze
ook als ze je willen helpen. En zo vrij als jouw ouders zijn
wat betreft het accepteren van relaties, zo gereserveerd
zijn ze als wij iets van hen nodig hebben. De intensiteit is
heftiger bij Turken. Bij Nederlanders is iets leuk of: tja,
minder leuk, jammer.
Berry: Het is te oppervlakkig allemaal. Mensen geven niet
echt om elkaar, dat is wel zo in de Turkse cultuur.
Gediz: Sinds wij weer met elkaar omgaan, houden mijn
ouders veel meer rekening met wat Berry wil en hoe hij
ergens instaat. Toen we besloten onze kinderen niet te laten
besnijden hebben ze dat ook geaccepteerd. Maar het gekke
is dat mijn familie in Turkije geen moeite heeft met hoe wij
leven en doen in Nederland.
Berry: Ik vind het ook heel leuk om bij haar familie te zijn
in Turkije. Ik denk datje de echte Turkse cultuur alleen in
Turkije kunt proeven. In vergelijking met Nederland is de
Turkse cultuur veel socialer. Familie is erg belangrijk, maar
ook vriendschap is veel belangrijker dan hier. Hier leeft
iedereen achter zijn eigen voordeur. In Turkije speelt het
leven zich veel meer op straat af. Je merkt dat het daar echt
hartelijker is en er gaat meer liefde van uit. Mijn perceptie
van de Turkse cultuur is met name dat het een hele
gezellige boel is. En dat hangt niet zozeer met het geloof
samen, zoals een hoop andere Nederlanders vaak denken.
Gediz: Ik merk het wel, Berry zegt het ook altijd als wij in
Turkije zijn: 'Je past hier, de omgang met de mensen, jouw
gedrag, het praten met je handen, jouw hele handelen,
klopt in Turkije.'
Berry: De achtergrond die je met je meedraagt herken je op
het moment datje in Turkije bent. De energieke manier van
spreken, de sociale contacten, alles valt dan op zijn plek. En
dan merkje datje, ook al gedraag je je in Nederland heel
erg Nederlands, je toch ook echt wel Turks bent. Datje echt
twee nationaliteiten hebt. Aan de andere kant klop je ook
weer niet daar, want wat jouw oom bijvoorbeeld tegen jou
21 Musis
