Gediz: Uiteindelijk moet je toch
leren je emoties te scheiden van
het rationele denken. Ik heb ook
geleerd dat er stipte momenten
zijn waarop je dingen moet
doen. Bij Turken gebeuren veel
dagelijkse dingen als bij inval.
Zo ongeorganiseerd leven geeft
niet veel rust. De structuur die in
de Nederlandse maatschappij zit
vind ik heel belangrijk. Maar ik
heb ook een spontane kant. Als
je in Turkije mensen op straat
aanspreekt zeg je teyze (tante),
abi (broer), abla (zus) tegen ze.
Dat doe ik hier ook. Berry vond
het in het begin heel raar. Maar
Berry en de kinderen doen het
nu ook vaak. Mijn oudste zoon
vraagt zelfs aan de postbode:
'Komt u binnen een kopje koffie
drinken!'
Musis 22
Gediz: De kinderen kennen ook niet anders. Zij weten
ook niet wat Turks en wat Nederlands is omdat dat thuis
gewoon één geheel is.
Berry: Het is niet zo dat wij onze kinderen de Turkse of de
Nederlandse cultuur bijbrengen. Wat wij samen belangrijk
vinden proberen we de kinderen te leren. Dat ze direct
reageren, dat ze luisteren, dat ze ouderen met respect
behandelen.
Gediz: Ik vind wel dat er een menging is, maar ik denk dat
wij die scheiding inmiddels ook niet zo goed meer zien.
En er zijn ook normen en waarden die in beide culturen
voorkomen. De kinderen hebben ook een Turkse tweede
naam. Ze zijn zich er nog niet bewust van, maar ze voelen
zich bij mijn ouders thuis en bij de familie in Turkije ook.
Dat geeft aan dat ze echt met twee culturen zijn opgegroeid,
hoewel ze geen Turks kunnen spreken. Ze hebben ook
geen voorkeur. Ze maken geen onderscheid, ook niet in het
geloof.
De volledige versie van dit verhaal is te vinden
in Turks-Nederlandse betrekkingen in de liefde
geschreven door Sevgi Gülenverkrijgbaar in de
Schiedamse boekhandels.
zegt, is dat de gemiddelde Turk bijna bang van jou wordt
omdat je veel directer bent.
Gediz: Directheid spreekt me juist aan. Dat vind ik wel
belangrijk. Turken zijn minder direct dan Nederlanders.
Berry: Bij Turken moetje eerst goed luisteren wat ze gezegd
hebben en het dan gaan analyseren. Vervolgens is het de
kunstje te realiseren dat ze precies het tegenovergestelde
denken van wat ze gezegd hebben.
Gediz: In Turkije groei je binnen een sociaal systeem op
waarbij je respect moet tonen en iemand niet mag kwetsen.
Er zijn ook zo veel woorden in het Turks om kwetsen uit te
drukken. Maar dat zijn wel subtiele gevoelens.
Berry: Nederlanders zijn veel minder bezig met emoties. Als
je in Nederland een discussie wilt winnen dan moet je je op
feiten baseren en niet op emoties. In Turkije gaat het toch
meer de emotionele kant op en de gevoelskant. Dat is, denk
ik, wel het verschil.
Gediz: Uiteindelijk moetje toch leren je emoties te
scheiden van het rationele denken. Ik heb ook geleerd dat
er stipte momenten zijn waarop je dingen moet doen. Bij
Turken gebeuren veel dagelijkse dingen als bij inval. Zo
ongeorganiseerd leven geeft niet veel rust. De structuur die
in de Nederlandse maatschappij zit vind ik heel belangrijk.
Maar ik heb ook een spontane kant. Als je in Turkije
mensen op straat aanspreekt zeg je teyze (tante), abi (broer),
abla (zus) tegen ze. Dat doe ik hier ook. Berry vond het in
het begin heel raar. Maar Berry en de kinderen doen het nu
ook vaak. Mijn oudste zoon vraagt zelfs aan de postbode:
'Komt u binnen een kopje koffie drinken!'
Berry: Iedereen is welkom bij ons thuis. Gediz heeft dat
van huis uit meekregen, maar dat was voor mij wel een
verandering.
