Elke voordracht die van 9 maart tot 16 juni te zien is in het Stedelijk Museum Schiedam is gedaan door een kunstkenner uit de museumwereld. Na het erepodium wacht daarmee ook het museum- en gaieriecircuit. En daarvan moet de kunstenaar het tenslotte hebben. Chaim van Luit (Heerlen, 35 Musis midden tussen een organisch en een architecturaal geraamte. Haar constructies zijn zo licht en kwetsbaar dat ze het voorkomen hebben van driedimensionale schetsen die het begin van een langer groeiproces suggereren. Ze verbeelden een constructie van transparante modules te zijn die zich eindeloos kunnen uitbreiden. De Jong: 'Ze zijn. Losjes, naïef, gemaakt uit de chaos en maar net bij elkaar gehouden, bijna als een overgang naar de volgende staat van beeld zijn. Of juist van géén beeld meer zijn,' zo schrijft scout Ad de Jong over dit werk. Hij draagt Esther een kleur zijn die zichzelf graag geheimhoudt: dit bunkergroen. Maar Van Luit trekt het pigment juist naar voren. In de video Removing and Storing Pigments, Hürtgenwald (2012) zien we zijn hand, die zorgvuldig, als de hand van een restaurator, verf van de bunkermuur krabt. Het geluid is rauw: metaal schrapend op beton, als een metafoor voor de geschiedenis die schrijnt. De video past bij de muurschildering Monochrome (2012- 13): een metersgrote groene rechthoek van pigment en bindmiddel. Geometrische abstractie? Zeker, maar hier wordt ook de camouflagekleur in het daglicht gezet. Behalve een Chaim van Luit de Graaf voor, omdat zij 'op een nieuwe en pure manier met simpele materialen fragiele beelden maakt, die een sterke en vooral visuele indruk wekken.' De Graaf zet zelden of nooit kant en klare beelden op een tentoonstelling neer. Zij bouwt haar sculpturen op in de ruimte waar zij exposeert en relateert ze aan de architectuur ter plaatse. De Jong: 'Haar sculpturen staan in contrast met dat spierballengedoe, met die bouwwerken die met grote schroefmachines in elkaar worden gestampt, of met die dingen die al veel eerder door anderen werden gedaan. 1985) Genomineerd door Stijn Huijts, directeur Bonnefantenmuseum Maastricht 'Mijn werk lijkt misschien formeel,' vertelt Chaim van Luit, 'Maar het ontstaat spontaan, in wisselwerking met mijn omgeving. Ik ga veel naar buiten voor bosbezoek, in de omgeving van Limburg. De sporen van de geschiedenis, speciaal die van de oorlog, kun je daar niet ontwijken. Kort over de grens met Duitsland stuitje op bunkers uit de Tweede Wereldoorlog, die gecamoufleerd zijn met een oxidegroen dat mij als schilder erg interesseert.' Het moet restaurator, is Van Luit een kaper van het verleden. Van Luit trok Huijts aandacht voor het eerst op de eindexamenexpositie van de kunstacademie in Maastricht. En Van Luit wist die aandacht gaande te houden. Huijts; 'Hij werkt in een traditie die wat verder gaat in de kunstgeschiedenis. Hij zet formele middelen in om een bepaalde mood op te roepen. En hij gaat in dialoog met modernistische tradities. Zoals hij dat doet, heb ik in lang niet gezien.

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Musis | 2013 | | pagina 35