7 Musis
Evert Hellebrekers
geaccepteerd.
Een bijzondere periode maakte de
onderneming door in de negentiende
eeuw toen door het vroegtijdig
overlijden van haar echtgenoot,
Maria de Kuyper-Blankenheym de
leiding op zich nam. Zij moet een
verstandige en krachtdadige vrouw
zijn geweest, want met deze aan
twee distillateurfamilies gelieerde
dame maakte De Kuyper een van de
meest succesvolle perioden uit zijn
geschiedenis mee. Waarbij zij de tijd
mee had, volgens haar nakomeling uit
de twintigste eeuw: ,,Zij stond aan
het roer tussen ruwweg 1840 en 1870
en dat was een behoorlijk stabiele
en welvarende periode in Europa.
Van die situatie wist zij optimaal te
profiteren."
Met het vertrek van Bob de Kuyper in
2009 nam de tiende generatie afscheid
van het familiebedrijf. Inmiddels is de
elfde generatie aangetreden om zich
het vak eigen te maken in de gedaante
van Bob de Kuypers zonen Mare en
Remi.
Elet verhaal van Evert Elellebrekers
(1931) grijpt in zekere zin terug op
dat van
Wittkampf
en van
Bols. Ook
Hellebrekers
is nazaat
van een
immigrant
die in het
gedistilleerd
ging. Ook
hij komt
voort uit dat
familiebedrijf en ook zijn verhaal
krijgt reliëf door economische
tegenslagen.
Everts voorvader vond in
Rotterdam werk als sjouwer en
brandersknecht, een zoon werd
kuiper en later knecht bij Jan Ozy,
een wijnkoper en fijnstoker, waar
hij het distillateursvak leerde. In
1839 opende Henricus Hellebrekers
een slijterij, een tweede zaak volgde
en daarna werd een complex aan
het Haagsche Veer en de Gedempte
Sloot gekocht, waar Distilleerderij-
Likeurstokerij H. Hellebrekers
Zonen en Wijnhandelaren zich
vestigde. Volgende generaties
ontwikkelden de onderneming tot
een bloeiend bedrijf met meerdere
filialen en een flinke export. Bommen
legden op 14 mei 1940 legde de
zaak in puin en Hellebrekers week,
na tijdelijk onderdak te hebben
genoten bij Hulstkamp en Zonen,
uit naar Delft. In een voormalige
brouwerij begon de wederopbouw
en in 1950 ook de carrière van Evert
Hellebrekers. ,,U kent dat wel,
beginnen in de emballageafdeling,
dan naar de spoelerij, leren stoken,
de administratie doen, eropuit als
vertegenwoordiger en filiaalhouder."
Het werk beviel goed, maar hij kon
de visie die hij op het bedrijf had niet
overbrengen. Hij nam ontslag. ,,Maar
mijn vader zei: Een Hellebrekers kan
geen ontslag nemen, alleen ontslag
krijgen. Dus bleef ik aan."
Een fusie waartoe de prijzenoorlog
Hellebrekers in de jaren zeventig
dwong, mislukte en het bedrijf in
Delft werd ontmanteld. „Toen heb
ik alsnog ontslag genomen. Ondanks
alle onzekerheid een goede stap.
Als Evert Hellebrekers Wijnkoperij
begon ik mijn eigen onderneming.
In het gedistilleerd viel niks meer te
verdienen."
In 1992 deed Hellebrekers deze
goedlopende zaak over aan een
ogenschijnlijk betrouwbare partij;
hijzelf zou nog ter ondersteuning
blijven meewerken. Op een ochtend
vond hij een briefje op de deur: Deze
vestiging is gesloten. Bestelauto's
van de compagnon hadden de hele
voorraad meegenomen.
De affaire haalde het landelijke nieuws
11 mm mafa
