bij neergelegd dat de belangstelling
voor cultuur en politiek fysieke
grenzen heeft. Musea trekken ook
maar een beperkt aantal bezoekers.
Maar de inhoud beantwoordt wel aan
mijn doelstelling. Hoewel een aantal
thema's onderbelicht zijn gebleven. Ik
had bijvoorbeeld graag meer gedaan
aan onderwijs en aan jongerencultuur.
Daar kwam het niet van, niet alles is
mogelijk met een beperkt budget.
Je noemt jongerencultuurIs Musis wel
met z'n tijd meegegaan? Het blad is
op internet alleen te raadplegen via het
Gemeentearchief, het heeft geen eigen
website, geen eigen Facebookpagina,
geen Twitteraccount. De sociale media
lijken niet jouw eerste belangstelling.
Komt dat door jouw achtergrond? Kind
van de jaren zestig, opgegroeid tussen
kranten en tijdschriften?
De discussie over wel of niet
aansluiten bij de sociale media loopt
al een aantal jaren. Maar voor al die
voorzieningen moet je geld en vooral
tijd hebben. Ik had geen van beide.
Ik geef toe dat ik ook niet echt kennis
heb van dat onderwerp. De bedoeling
is dat mijn opvolger er aandacht aan
gaat besteden. Misschien had het
eerder gekund als ik eerder was
gestopt, iets wat Laurens Priester
(eindredacteur Musis, red.) me ook
altijd heeft aangeraden. Ik wilde
vijfjaar geleden al weg. Maar Musis
zat vast aan een ingewikkeld en
tijdrovend boek: de biografie van
Cornelis Haga. De verschijning stond
gepland voor 2012, bij het jubileum
van 400 jaar betrekkingen tussen
Nederland en Turkije. Dat boek is
er nu. Het heeft de weg voor mijn
vertrek vrijgemaakt.
Is het ontbreken van een brievenrubriek
waar lezers kunnen reageren op eerdere
artikelen eigenlijk geen groot gemis?
Ons lezersapparaat is uitstekend
gebekt. Lezers die wat op hun lever
hebben, pakken de telefoonDat
houdt ons bij de les. Wij krijgen heel
veel telefoontjes..
Dan hebben lezers blijkbaar ook veel op
hun lever.
Dat hoort toch ook zo? Kritiek moet
kunnen. Ik lig er niet wakker van.
Ik kan me maar één gelegenheid
herinneren dat ik twee dagen heb
lopen razen en tieren, en dat was
om dat boek over Cornelis Haga. De
fondsredacteur had een hele
waslijst aan kritiekpunten. Na
die twee dagen dacht ik: die
man heeft gelijk, ik moet die
punten aanpassen. Maar bij
het blad heb ik iets dergelijks
nooit meegemaakt. Ik heb wel
eens maagpijn gehad omdat ik
me afvroeg of ik iemand niet
te hard had aangepakt. Ik heb
in Musis zeer onaangenaam
geschreven over sommige mensen.
Bijvoorbeeld over Ben van der
Velde (ex-wethouder voor Groen
Links in Vlaardingen, red.) of Jan
Willem de Boer van Look tv.
Veel tijdschriften leggen het loodje
doordat de nieuwsvoorziening
digitaliseert en de
advertentieomzetten dalen. Musis
is overeind gebleven. Het lijkt een
wonder.
Wij hielden het twintig
jaar geleden ook niet voor
mogelijk dat we zolang zouden
bestaan. We hebben er altijd
streng voor gewaakt om onze
inhoudelijke bandbreedte niet te
overschrijden. Misschien is dat
de kracht. Wij zijn en blijven een
lokaal blad. En blijkbaar is dat
blad nog steeds zo interessant
en levensvatbaar, dat anderen er
graag en met plezier mee verder
willen. Ik stap er na twintig jaar
met een gerust hart uit. Ik kijk
terug op een fantastische tijd. Ik
heb veel lol aan Musis beleefd en
met een heleboel leuke mensen
samengewerkt. Zij vormen de
kwaliteit van het blad. Dat is
bepaald niet de privéverdienste
van de hoofdredacteur."
