Van Straaten koos ervoor zijn modellen arche
typisch te fotograferen. Ze verbeelden zichzelf
en daarmee meteen een leeftijdscategorie,
een milieu, een maatschappelijke klasse.
r.v« »is [13]
Het viaduct in
Vlaardingen,
dé passage voor
inwoners van
Ambacht en Holy
Peter de Lange
Foto's Brigitte Bot en Eric van Straaten
et viaduct onder de A20 aan de Lepelaarsingel viel ook in de
categorie tochtgat. Kil, kaal, lelijk. Geen plek om gezellig een
praatje te maken. Geen plek die vrolijke gedachten bij je los
maakt, Maar evengoed een plek die sinds hij in 1966 in gebruik
werd genomen, het leefpatroon van tienduizenden Vlaardin-
gers beïnvloedt. Want de passage is onmisbaar voor al die in
woners van Holy en Ambacht die over en weer in eikaars wijk
school, werk, kerk, familie, tennisclub of dokter bezoeken. In
2008 gaven de Vlaardingse wethouder voor kunstzaken Jan
Robberegt en de corporatie Waterweg Wonen de Stichting
Mooi Werk opdracht de plek op te frissen. De opdrachtgevers
wilden de onderdoorgang een eigen identiteit geven.
Mooi Werk (fotograaf Eric van Straaten en kunstenares
Ineke Hagen) begon met een oriënterend onderzoek naar het
gebruik van het viaduct en opende een website. Daar kon het
publiek de vorderingen van het onderzoek volgen en meningen
en adviezen achterlaten. Om bekendheid aan de onderneming
te geven, werden rond het viaduct ook verschillende evene-
mentjes georganiseerd. Zoais tijdens het verspringen van de
winter- naar de zomertijd in 2008, toen de stichting er in het
holst van de nacht een saxofonist en drie Vlaardingse dichters
liet optreden. Bij verschillende gelegenheden werden voorbij
gangers gelokt met koffie en speciale chocolaatjes en geïnter
viewd over hun opvattingen over het viaduct.
Het viaduct speelde eveneens de hoofdrol in korte filmpjes
die scholieren van het Lyceum Vos en het Groen van Prinste-
rerlyceum op verzoek van Mooi Werk en onder begeleiding van
enkele vakdocenten maakten over de plek die zij dagelijks op
de fiets passeren. „Door al deze activiteiten veranderde het vi
aduct steeds meer van een non-place in a place to be," aldus
Van Straaten.
Maar hoe moest het feitelijke kunstwerk er nu uit komen te
zien? Voorop stond dat er bij de uitvoering een rol voor omwo
nenden zou zijn weggelegd. Een voor de hand liggende oplos
sing was geweest, zegt Van Straaten, hun een verfkwast te
geven met de aanmoediging: leef je uit! „Maar we wilden er
beslist geen graffitigebeuren van maken. Dat had een romme
lige en op z'n best tijdelijke oplossing opgeleverd."
Uiteindelijk werden het de portretten die Van Straaten van
de geïnterviewde voorbijgangers had gemaakt, die de vormge
ving bepaalden. Besloten werd de zuilen te voorzien van 42 ver
lichte en in medaillons gevatte fotoportretten. Gewone Vlaar-
