Vlaardings Filmtheater maakt doorstart
Zo kwam het dat Vlaardingen het negen jaar
zonder eigen filmhuis moest stellen. Liefhebbers
van het genre waren in die periode aangewezen
op Schiedam of Rotterdam.
IÏM »is
Peter de Lange De uitreiking van de allerlaatste Akerboom in 2002 had een spannend verloop.
Foto's Arie Wapen Naar verluidt hielden verschillende potentiële winnaars tijdens de ceremonie in
het Visserijmuseum een uitgeschreven dankwoord in hun binnenzak gereed
en waren ze voorbereid op het uitspreken ervan. Zo vast waren zij ervan
overtuigd dat de toenmalige Vlaardingse cultuurprijs aan hen ten deel zou
vallen. Ze keken bepaald op hun neus toen de begeerde bronzen sculptuur
van beeldhouwer Leen Droppert werd toegekend aan iemand die daar abso
luut niet op had gerekend en die zelfs met moeite tijd had vrijgemaakt om het
feestje bij te wonen omdat ze andere dingen had te doen.
Harriet Weststrate
wekt Het Zeepaard
weer tot leven
et bronsgroene beeldje staat, een beetje
onder het stof, op de schoorsteen thuis bij
Harriet Weststrate. De "Diva achter het Witte
Doek" zoals zij door sommigen liefkozend
wordt genoemd, bekijkt het gestileerde eiken
boompje nog altijd met een zekere verbazing.
Harriet Weststrate, in het dagelijks leven do
cent Frans, kreeg de prijs omdat zij de Vlaar
dingse filmliefhebber een eigen filmhuis be
zorgde en dat grotendeels in haar eentje ja
ren achtereen met succes wist te exploiteren.
Maar zelf vindt ze het niet echt een verdien
ste. "Ik heb dit altijd puur gedaan vanuit mijn
eigen passie, niet om er een onderscheiding
voor te krijgen."
De jury kende haar indertijd de prijs toe uit
waardering voor haar jarenlange inzet om be
halve volwassen Vlaardingers in een boven
zaaltje van de Harmonie, ook de plaatselijke
schooljeugd met aparte voorstellingen inte
resse bij te brengen voor de niet-commerciële
film, Toch bleek de betekenis van de prijs be-
perkt. Het winnen van de onderscheiding kon
niet voorkomen dat Filmtheater Het Zeepaard
(vernoemd naar het logo dat architect Sybold
van Ravesteijn voor de Stadsgehoorzaal be
dacht) een paar jaar later bij de renovatie van
de Stadsgehoorzaal/Harmonie moest sluiten.
Naar het zich liet aanzien voorgoed, Voor
Weststrate was het een bittere pil: "Zo had ik
de Akerboom, zo was ik weg."
Alle pogingen om Het Zeepaard elders
onder te brengen mislukten. Aan goodwill
ontbrak het niet: de Vrije Academie wilde wel
een ruimte beschikbaar stellen in het Hollan-
diagebouw, het Delta Hotel deed een vrien
delijk aanbod, bedrijfskantines en gymzalen
werden op hun mogelijkheden onderzocht,
evenals een zaal in een verzorgingshuis. Maar
er was één probleem: geen enkele accommo
datie beschikte over een cabine voor een per
manente opstelling van de projector. Dat be
tekende dat het logge apparaat voor iedere
voorstelling moest worden aangevoerd en op
gebouwd en na afloop weer moest worden
afgebroken en elders opgeslagen. Dit scena
rio kon incidenteel wel eens worden toege
past, maar bood natuurlijk geen structurele
oplossing. Zo kwam het dat Vlaardingen het
negen jaar zonder eigen filmhuis moest stel
len. Liefhebbers van het genre waren in die
periode aangewezen op het filmhuis Schie
dam (tegenwoordig Wenneker Cinema) of de
Lantaren/Venster-bioscoop in Rotterdam.
