Spelende kinderen
in één van de
zijstraten van de
P.J.Troelstralaan,
Schiedam Nieuw-
land, 1953. Foto
graaf onbekend.
Gemeentearchief
Schiedam,
beeldnummer
06499
Wim Henkes
atuurlijk was hiervan officieel geen sprake, te veel en te groot
als de gevoeligheden waren. Bovendien was de historische
identiteit nog grotendeels intact. Vlaardings burgemeester Jan
Heusdens reisde nog jaarlijks met het eerste vaatje haring naar
Soestdijk en Schiedam was nog altijd de jeneverstad van
Louter Kabouter, Nolet 5, Spinnewiel, Olifant en Locomotief.
Bovendien - haast onvoorstelbaar in de huidige situatie - la
gen Vlaardingen en Schiedam vrijwel geïsoleerd van elkaar,
met slechts de smalle doorgang over de Vijfsluizen als verbin
dingsweg. En pas in de jaren 1950 werd Vlaardingen aangeslo
ten op het vervoersnet van de RET en dat dan nog met een
enkele bus die niet verder reed dan het station Vlaardingen-
Oost. Rotterdam lag daarmee nog een heel eind weg. Evenals
de perspectieven van de grote, zich bijna tot aan de Noordzee
uitstrekkende wereldhavenstad. Ook om die reden werd dat
Groot-Rotterdam in 1964 in de vorm van het Openbaar Lichaam
Rijnmond gegoten met zowaar een heuse 'bovenburgemees-
ter' of 'onderminister' op de voorzittersstoel. Het was maar net
van welke kant de eerste Rijnmondvoorzitter en oud-minister
president (1963-65) 'mooie' Vicky Marijnen, zich liet bekijken.
Schiedam noch Vlaardingen wisten hun ambities te realise
ren. Ook ondervonden de bestuurders van beide steden dat
tradities zich niet altijd lieten overdonderen door de megalo
mane ontwikkelingsplannen uit de naoorlogse jaren. Daarom
vormen de kleine huizen aan de Markgraaflaan in Vlaardingen
nog alfijd het stootblok van het grootstedelijk verkeer dat over
het Liesveldviaduct werd verondersteld te komen aangesneld,
en heeft Schiedam nog altijd een groot en voor de huidige
Schiedammers onverklaarbaar braakliggend terrein tussen
Schie en Noordvest. Hierop stond een hele stadswijk van huis
jes, bedrijfjes en winkels. Een halve eeuw geleden werd dit ge
bied volledig kaalgeslagen omdat een volkswijk nu eenmaal
niet past in het denkraam van een stadsbestuur dat zich in per
soonlijk in Uppsala en Minneapolis op de hoogste kwam stellen
over de stad van de toekomst.
Dit is slechts één overeenkomst. Andere betreffen de gere
aliseerde stedenbouwkundige plannen en architectuur, zoals
deze geplaatst kan worden in de grote matrix van wat 'weder
opbouwarchitectuur' heet. In Het Vrije Volkvan 19 april 1952 valt
te lezen dat het bureau Van Tijen Maaskant, dat ook het ste
denbouwkundig plan heeft getekend voor de desbetreffende
wijk in de Babberspolder, daar 517 woningen zou bouwen, die
op dat moment tot de modernste van Nederland werden gere
kend. De krant; 'Verschillende autoriteiten uit de wereld van
wederopbouw en volkshuisvesting zullen deze oplevering bij
wonen. Minister In 't Veld laat zich vertegenwoordigen door de
directeur-generaal voor de Volkshuisvesting, dr. Van der Meer,
terwijl ook ir. De Graaf, directeur van de Volkshuisvesting in
Zuid-Holland en de heer J. Scherens, secretaris van de Natio
nale Woningraad van hun belangstelling blijk zullen geven.'
Architecten van naam en faam
Natuurlijk speelde mee dat Willem van Tijen en Huig Maaskant
autoriteiten waren. Van Tijen had zijn naam gevestigd als
schepper van onder andere de Parklaan- (1932), de Bergpol-
MMS is 25
