Dagblad voor Schiedam en Omstreken.
"2om-eau Jioogsfraaf <S 317.
15de Jaarg.
Dinsdag 4 October 1892.
No. 4401.
Parijsche Kroniek.
Feuilleton.
PRIJS VAN DIT BLAD:
PRIJS DER ADVERTENTIËN
Waarin baas Vincent Gueffès genoodzaakt
wordt, het bestaan der Toovergodin
van het Strand te erkennen.
Voor Schiedam per 3 maanden 1.50
Franco per post door geheel Nederland - 2.
Afzonderlijke Nommers- 0.05
Het auteursrecht van den inhoud dezer courant is verzekerd
volgens de Wet van 28 Juni 1881 StsblNo. 124.)
iiiiiiiiiiniiiiimiiiiiiiiiiiiuuii
S3BSjmz
Van 16 regelsf 0.60
Elke gewone regel meer- 0.10
Voor herhaalde plaatsing worden billijke overeen
komsten aangegaan.
Had ik reeds sedert jaren de gewoonte
om het fête nationale van den 14den
Juli te ontvluchten, omdat het altijd
hetzelfde te zien en te hooren geeft en
er jaarlijks banaler hij wordt, ditmaal
heb ik mijne nieuwsgierigheid niet
kunnen bedwingen, en hen ik met
zoovele honderdduizenden, men zegt
1.800.000 ooggetuige van het eeuwfeest
der Republiek geweest, zonder echter
een oogenblik in geestdrift over die ver
vlogen dagen te -zijn geraakt. Hoe
ontzagelijk de menschentoeloop ook
was, toch werd de optocht met koel
heid ontvangen, en vruchteloos zocht ik
naar vroolijke groepjes, die de openbare
feesten in mijn Vaderland zooveel leven
en aantrekkelijkheid geven.
De twee akten waaruit de feest voor
stelling bestond, waren zeer verschillend
van aard. De eerste akte is in het
ontheiligde Panthéon afgespeeld en had
den president met eenige radicale minis
ters en hoofdmannen, zooals Floquet tot
akteurs. Deze gedwongen plechtigheid
was eerder aristocratisch, want niet
meer dan 6000 personen konden haar
hijwonen. Evenals in de grancl opéra
beantwoordden de kooren der Académie,
de musique, de redevoeringen der heden-
daagsche .Tacobijnen in zwarte rokken
en witte dassen met de Marseillaise en
le Chant du depart. President Carnot
heeft tot verwondering van iedereen
niet gesproken, en liet de loftrompetten
der republiek vrij schetteren, terwijl hij
zich haastte na afloop van deze corvée
naar het heerlijk rustige Fontainebleau
terug te keeien. Naar sommige ge
ruchten zou Carnot de reden die hij
moest uitspreken, te radicaal gekleurd
bevonden en daarom liever gezwegen
hebben. Hoewel Floquet zeide, dat het
politieke werk der Fransche revolutie
moet voltooid worden met do begin
selen van vrijheid en gelijkheid die zij
der wereld verkondigd heeft, ten uitvoer
55)
NAAll HET FrANSCH.
De etoet hield plotseling op twintig pas
sen afstan ls van de vluchtelingen stil.
Broeder Bruno streek eens over zijn Jose
phine, die hjj zich wel gewacht had in het
fort te laten.
Een mijner honden is weg, zei Bellissan
ik heb er maar elf meer aan den hand. Ho
ho ho Noirotho
Hij kreeg een soort van zucht ten antwoord.
Ho ho ho Noirot 1 ho riep de jager
weer.
Ditmaal kreeg hjj geen antwoord.
Als wij hier blijven staan, zei Méloir,
zakken we in het zandde pooten van mijn
paard zitten er al drie duim diep in. Voorwaarts
De ruiterstoet zette zich in een draf.
De bemanning van onze karavaan verkeerde
volkomen in denzelfden toestand als het paard
van Méloir. Langs de geheele lengte van het
te leggen, toch voegde deze, reeds be
jaarde heethoofd er bij, dat deze oplos
sing in vrede, zonder geweld moest ge
schieden en zoo het tijdperk van
broederschap onder de burgers voorbe
reiden. De tweede akte was daarentegen
geheel aan de democratie gewijd. Reeds
van twaalf ure 's middags begon do
mensclienstroom in de straten die naar
de groote Boulevard leiden, toe te ne
men en toen ik tegen half twee in de
rue Scribe aankwam, besloot ik maar in
het „Grand Café" te zien een plaatsje
machtig te worden. Spoedig had ik de
voldoening goed gedaan te hebben, want
daarbuiten stonden de toeschouwers op
elkander gepakt als sardines in een
doosje.
Het was ruim drie uren, toen de hon
derden bezoekers allen op stoelen, banken
en tafeltjes sprongen. Daar naderde de
optocht, die ten 2 ure van de Place de
la Concorde moest vertrekken, en de
gardes te paard van het jaar 1792, ge
heel in 't wit gekleed, openden waardig
de cavalcade. Zij werden door de cava
lerie uit de XVIIIde eeuw gevolgd. Het
leelijke spottende gezicht van Voltaire,
die op een der uitspringende hoeken
van de eerste zegekar „de Voorloopers
der Revolutie" voorstellende, was ge
plaatst, vergalden mij den eersten indruk,
die door frissche costumes en door de
ferme houding der militairen zeer gun
stig was geweest. Het middengedeelte
van dezen wagen was een theatre met
de hoofdpersonen uit de blijspelen van
Beaumarchais.
De corporatiën en ambachten mot
hunne banieren volgden in bonte ver
scheidenheid tot de zegenwagen der Mar
seillaise weder de aandacht trok. Vrou
wen, kinderen en soldaten heffen het
zoo opwekkend nieuwe volkslied aan.
Eene reusachtige genius staat op den
achtergrond en voert het volk ter over
winning.
Hierna volgen het volk, de burgers
en de vrijwilligers van '93, waaronder
strand, maar vooral in de nabijheid.der water
kopen, waar zich het drijfzand bevindt, is stil
staan allergevaarlijkst.
Het zand wijkt onder de voeten, het onder-
aardsche water stijgt door den druk naar bo
ven, en men zakt langzaam aan dieper.
Niets kan een denkbeeld geven van die
weeke, trillende zelfstandigheid, die men drijf
zand noemt.
De oppervlakte biedt tamelijk goed weer
stand, mits de druk kort en snel is.
In het eerste oogenhlik drukt zich de voet
nauwelijks afhij verwekt een soort van zan-
digen en betrekkelijk droogen zoom, terwijl op
de plaats, waar de drukking- plaats heeft, het
water in de hoogte komt en het zand vervangt.
Als de voet luchtig den grond raakt, zooals
dit bij snellen gang het geval is, ziet men zijn
ondiep spoor een plasje vormen, dat weldra
verdwijnt, omdat het drijfzand gemakkelijk tot
den evenwichtstoestand terugkeert.
Maar als de voet blijft staan, zakt hij on
eindig dieper en zulks te sneller naarmate de
zuiging sterker is.
Men zegt, dat een mensch wel een kwartier
noodig heeft om geheel in het drijfzand te
verdwijnen.
vooral de blauwe huzaren veel succes
hadden triomfwagen die tot de vijfde
verdieping van de hooge huizen der bou
levards reikte en le Chaent du depart
voorstelde. Boven op een zegenboog
verheft zich de godin des oorlogs met
de vertrekkende strijders aan hare voe
ten. Deze monsterwagen verwekte eene
algemeene verbazing zoodat men bijna
de soldaten en burgers van 1794 over
het hoofd zag en men eerst weer naar
hetgeen volgde kon gaan zien, toen
de vertegenwoordigers der kunsten en
wetenschappen verschenen, waaronder
een groep oude Romeinen moedig op de
cornet 4 piston bliezen, alsof dit instru
ment reeds vóór Christus, tijden be
speeld werd. Do overwinning der Repu
bliek was in den vorm van een schip,
het Parijsche wapen, weergegeven. Jube
lende personen strekten hunne handen
uit naar het beeld der Republiek dat,
met eene hand op den aardbol leunende
in de andere een ontplooide vlag hield.
Jammer dat de muziekkorpsen, die een
groote plaats in den optocht innamen,
maar zeer weinig speelden, zeker omdat
zij viermaal onderweg de koralen en
liederen moesten accompagneeren, doch
het geheel kreeg hierdoor een wat te
doodsch en saai aanzien vooreen vreugde
feest. De laatste wagen, die tot slot
nummer diende, was de Verheer lij king
der Eendracht van den Arbeid en van
den Vrede, en geleek veel op den voor-
gaanden. De tocht werd gesloten door
een batterij rijdende artillerie. Van op
rechte geestdrift was geen sprake, en ik
geloof niet, dat het het gouvernement
nog dikwijls zoo'n Mi-Carêm.e vertoo
ning, die ongeveer 280,000 francs kost,
zal herhalen.
Toen do boulevard weer begaanbaar
werd, haastte ik mij liet Café te ver
laten en naar de Champs Plysées te
wandelen. Op het balcon van de Jockey-
Club, die hare lokalen boven liet Grand
Café heeft, stond een vijftigtal harer le
den. Hoevelen onder dezen uit de oud-adel-
XXX.
Een kwartier om te sterven op een verschrik
kelijke manier.
Zeker, 'tis moeilijk zich een ontzettender
doodsangst voor te stellen.
Want als de beenen eenmaal tot op zekere
hoogte ingezakt zijn, zijn alle pogingen van
den gespierdsten man tevergeefs, en dienen
slechts om de volslagen wegzakking te ver
haasten.
Het lichaam maakt langzaamlangzaam
een gat
Het zand stijgt, omklemt de leden, en dringt
in alle plooien van het vleesch, de beenen, den
romp en het hoofd.
Men zegt ook want op die kusten treft
men veel men-zegt's aan - dat het voldoende
is, zjjn beide armen als een kruis uit te ste
ken, om de verdere verzinking ter hoogte van
de oksels te doen ophouden. Maar daar ginds
is de zee. Een halve voet water is genoeg
om dat hoofd, dat nog boven het zand uit
steekt en leeft, te verzwelgen.
Het gerucht waarop ridder Méloir stil was
blijven staan, was ook door de vluchtelingen
gehoord geworden.
lijke familiën van Frankrijk gesproten,
waren dazen optocht komen zien, terwijl
voor ongeveer honderd jaren de hoofden
hunner voorvaderen onder het mes dei-
guillotine gevallen, is en zij zelf van
af dien tijd steeds meer en meer op
den achtergrond gedrongen werden.
Dat de nieuwsgierigheid vele burgers
die deze tijden van gruwelen en moor
den afkeuren, toch verleidde, om hunne
verheerlijking te gaan zien, laat zich
nog begrijpen doch de klein- en achter
kleinkinderen der slachtoffers van die
dagen hadden zich niet moeten vertoo-
nen. De Gaulois verhaalt, dat een der
leden van wien verscheidene bloedver
wanten in 1793 geguillotineerd werden,
bij het zien der sansculottes van den
optocht zich afwendende, zeide„Dat
wordt toch wel wat erg. Den 14 Juli
kan mij niet ontstemmen of treffen, doch
dit maakt mijn bloed aan 't koken."
En dit was zeker het algemeen gevoe
len van deze Franschen, die bij het
zegevierend voorbijtrekken der beulen
hunner vaderen toch zoo veel philosoof
waren het met een minachtend schouder
ophalen te aanschouwen. De anderen
zouden het in hun geval zeker niet ge
weest zijn, en het bewijs hiervan gaf
op dienzelfden 22sten September de vuur-
roode gemeenteraad van St. Dénis. In
deze gemeente zijn de sociale revoluti
onairen baas, en met den maire aan hun
hoofd, weten zij niet wat maar uit te
denken om de „bourgeois" te ergeren-
en te grieven. Na aan de geestelijkheid
verboden to hebben voortaan de afge
storvenen naar hot kerkhof te mogen
vergezellen, hebben zij op 22 September
de plechtigheid van den burgelijken doop
ingesteld. De prefect had in Juni reeds
te kennen gegeven, hij zulk een doop
van wege de gemeente niet kon toe
staan, doch de woedende raadsleden van
St. Denis wisten er wel raad op. Zij
stichtten eene vereeniging onder hen
met den maire als president-directeur, ge
naamd de burgerlijke doop", en deze
Toen de stoet voorbij was, nam Jantje zeer
voorzichtig het woord.
Nooit heb ik zoo'n dier gezien! zei hij.
Welk dier! vroeg Aubry.
Kijk! antwoordde Jantje.
Maar kijken was zoo gemakkelijk niet.
Aubry naderde al tastende, en zijn hand
voelde op het warme lichaam van een verba
zend grooten zwarbonten windhond, die op het
zand lag uitgestrekt.
Mijn Loys was grooter en schooner dan
deze, mompelde hij.
Toen Méloir tot zijn jager gezegd had, de
honden los te laten, hervatte Jantje, deed die
daar, die beneden den wind van mij af stond,
slechts één sprong, en greep mij brommende
bfj de keel, maar ik vertrouwde het niet. Ik
had mijn hand aan zijn mes, dat ik hem in de
ribben stak.
En gij hebt daarbij niet eens gekikt,
mannetje! zei Aubry, hem op den schouder
tikkend; goed zoo, gij zult een pracht vaneen
soldaat zijn!
Jantje blaakte van genoegen.
Ja, ja, zei Broeder Bruno, ons schapen
vachtje zal een flink soldaat zijn, dat is waar.
Hij heeft een hond gedood, als ik het goed
begrfjp, meer er zijn er nog elf, en als mijn
heer Hue mjj veroorlooft te spreken, zal ik
een goeden raad geven.
Wordt cerrolgdj.