Dagblad voor Schiedam en Omstreken. "2om-eau Jioogsfraaf <S 317. 15de Jaarg. Dinsdag 4 October 1892. No. 4401. Parijsche Kroniek. Feuilleton. PRIJS VAN DIT BLAD: PRIJS DER ADVERTENTIËN Waarin baas Vincent Gueffès genoodzaakt wordt, het bestaan der Toovergodin van het Strand te erkennen. Voor Schiedam per 3 maanden 1.50 Franco per post door geheel Nederland - 2. Afzonderlijke Nommers- 0.05 Het auteursrecht van den inhoud dezer courant is verzekerd volgens de Wet van 28 Juni 1881 StsblNo. 124.) iiiiiiiiiiniiiiimiiiiiiiiiiiiuuii S3BSjmz Van 16 regelsf 0.60 Elke gewone regel meer- 0.10 Voor herhaalde plaatsing worden billijke overeen komsten aangegaan. Had ik reeds sedert jaren de gewoonte om het fête nationale van den 14den Juli te ontvluchten, omdat het altijd hetzelfde te zien en te hooren geeft en er jaarlijks banaler hij wordt, ditmaal heb ik mijne nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen, en hen ik met zoovele honderdduizenden, men zegt 1.800.000 ooggetuige van het eeuwfeest der Republiek geweest, zonder echter een oogenblik in geestdrift over die ver vlogen dagen te -zijn geraakt. Hoe ontzagelijk de menschentoeloop ook was, toch werd de optocht met koel heid ontvangen, en vruchteloos zocht ik naar vroolijke groepjes, die de openbare feesten in mijn Vaderland zooveel leven en aantrekkelijkheid geven. De twee akten waaruit de feest voor stelling bestond, waren zeer verschillend van aard. De eerste akte is in het ontheiligde Panthéon afgespeeld en had den president met eenige radicale minis ters en hoofdmannen, zooals Floquet tot akteurs. Deze gedwongen plechtigheid was eerder aristocratisch, want niet meer dan 6000 personen konden haar hijwonen. Evenals in de grancl opéra beantwoordden de kooren der Académie, de musique, de redevoeringen der heden- daagsche .Tacobijnen in zwarte rokken en witte dassen met de Marseillaise en le Chant du depart. President Carnot heeft tot verwondering van iedereen niet gesproken, en liet de loftrompetten der republiek vrij schetteren, terwijl hij zich haastte na afloop van deze corvée naar het heerlijk rustige Fontainebleau terug te keeien. Naar sommige ge ruchten zou Carnot de reden die hij moest uitspreken, te radicaal gekleurd bevonden en daarom liever gezwegen hebben. Hoewel Floquet zeide, dat het politieke werk der Fransche revolutie moet voltooid worden met do begin selen van vrijheid en gelijkheid die zij der wereld verkondigd heeft, ten uitvoer 55) NAAll HET FrANSCH. De etoet hield plotseling op twintig pas sen afstan ls van de vluchtelingen stil. Broeder Bruno streek eens over zijn Jose phine, die hjj zich wel gewacht had in het fort te laten. Een mijner honden is weg, zei Bellissan ik heb er maar elf meer aan den hand. Ho ho ho Noirotho Hij kreeg een soort van zucht ten antwoord. Ho ho ho Noirot 1 ho riep de jager weer. Ditmaal kreeg hjj geen antwoord. Als wij hier blijven staan, zei Méloir, zakken we in het zandde pooten van mijn paard zitten er al drie duim diep in. Voorwaarts De ruiterstoet zette zich in een draf. De bemanning van onze karavaan verkeerde volkomen in denzelfden toestand als het paard van Méloir. Langs de geheele lengte van het te leggen, toch voegde deze, reeds be jaarde heethoofd er bij, dat deze oplos sing in vrede, zonder geweld moest ge schieden en zoo het tijdperk van broederschap onder de burgers voorbe reiden. De tweede akte was daarentegen geheel aan de democratie gewijd. Reeds van twaalf ure 's middags begon do mensclienstroom in de straten die naar de groote Boulevard leiden, toe te ne men en toen ik tegen half twee in de rue Scribe aankwam, besloot ik maar in het „Grand Café" te zien een plaatsje machtig te worden. Spoedig had ik de voldoening goed gedaan te hebben, want daarbuiten stonden de toeschouwers op elkander gepakt als sardines in een doosje. Het was ruim drie uren, toen de hon derden bezoekers allen op stoelen, banken en tafeltjes sprongen. Daar naderde de optocht, die ten 2 ure van de Place de la Concorde moest vertrekken, en de gardes te paard van het jaar 1792, ge heel in 't wit gekleed, openden waardig de cavalcade. Zij werden door de cava lerie uit de XVIIIde eeuw gevolgd. Het leelijke spottende gezicht van Voltaire, die op een der uitspringende hoeken van de eerste zegekar „de Voorloopers der Revolutie" voorstellende, was ge plaatst, vergalden mij den eersten indruk, die door frissche costumes en door de ferme houding der militairen zeer gun stig was geweest. Het middengedeelte van dezen wagen was een theatre met de hoofdpersonen uit de blijspelen van Beaumarchais. De corporatiën en ambachten mot hunne banieren volgden in bonte ver scheidenheid tot de zegenwagen der Mar seillaise weder de aandacht trok. Vrou wen, kinderen en soldaten heffen het zoo opwekkend nieuwe volkslied aan. Eene reusachtige genius staat op den achtergrond en voert het volk ter over winning. Hierna volgen het volk, de burgers en de vrijwilligers van '93, waaronder strand, maar vooral in de nabijheid.der water kopen, waar zich het drijfzand bevindt, is stil staan allergevaarlijkst. Het zand wijkt onder de voeten, het onder- aardsche water stijgt door den druk naar bo ven, en men zakt langzaam aan dieper. Niets kan een denkbeeld geven van die weeke, trillende zelfstandigheid, die men drijf zand noemt. De oppervlakte biedt tamelijk goed weer stand, mits de druk kort en snel is. In het eerste oogenhlik drukt zich de voet nauwelijks afhij verwekt een soort van zan- digen en betrekkelijk droogen zoom, terwijl op de plaats, waar de drukking- plaats heeft, het water in de hoogte komt en het zand vervangt. Als de voet luchtig den grond raakt, zooals dit bij snellen gang het geval is, ziet men zijn ondiep spoor een plasje vormen, dat weldra verdwijnt, omdat het drijfzand gemakkelijk tot den evenwichtstoestand terugkeert. Maar als de voet blijft staan, zakt hij on eindig dieper en zulks te sneller naarmate de zuiging sterker is. Men zegt, dat een mensch wel een kwartier noodig heeft om geheel in het drijfzand te verdwijnen. vooral de blauwe huzaren veel succes hadden triomfwagen die tot de vijfde verdieping van de hooge huizen der bou levards reikte en le Chaent du depart voorstelde. Boven op een zegenboog verheft zich de godin des oorlogs met de vertrekkende strijders aan hare voe ten. Deze monsterwagen verwekte eene algemeene verbazing zoodat men bijna de soldaten en burgers van 1794 over het hoofd zag en men eerst weer naar hetgeen volgde kon gaan zien, toen de vertegenwoordigers der kunsten en wetenschappen verschenen, waaronder een groep oude Romeinen moedig op de cornet 4 piston bliezen, alsof dit instru ment reeds vóór Christus, tijden be speeld werd. Do overwinning der Repu bliek was in den vorm van een schip, het Parijsche wapen, weergegeven. Jube lende personen strekten hunne handen uit naar het beeld der Republiek dat, met eene hand op den aardbol leunende in de andere een ontplooide vlag hield. Jammer dat de muziekkorpsen, die een groote plaats in den optocht innamen, maar zeer weinig speelden, zeker omdat zij viermaal onderweg de koralen en liederen moesten accompagneeren, doch het geheel kreeg hierdoor een wat te doodsch en saai aanzien vooreen vreugde feest. De laatste wagen, die tot slot nummer diende, was de Verheer lij king der Eendracht van den Arbeid en van den Vrede, en geleek veel op den voor- gaanden. De tocht werd gesloten door een batterij rijdende artillerie. Van op rechte geestdrift was geen sprake, en ik geloof niet, dat het het gouvernement nog dikwijls zoo'n Mi-Carêm.e vertoo ning, die ongeveer 280,000 francs kost, zal herhalen. Toen do boulevard weer begaanbaar werd, haastte ik mij liet Café te ver laten en naar de Champs Plysées te wandelen. Op het balcon van de Jockey- Club, die hare lokalen boven liet Grand Café heeft, stond een vijftigtal harer le den. Hoevelen onder dezen uit de oud-adel- XXX. Een kwartier om te sterven op een verschrik kelijke manier. Zeker, 'tis moeilijk zich een ontzettender doodsangst voor te stellen. Want als de beenen eenmaal tot op zekere hoogte ingezakt zijn, zijn alle pogingen van den gespierdsten man tevergeefs, en dienen slechts om de volslagen wegzakking te ver haasten. Het lichaam maakt langzaamlangzaam een gat Het zand stijgt, omklemt de leden, en dringt in alle plooien van het vleesch, de beenen, den romp en het hoofd. Men zegt ook want op die kusten treft men veel men-zegt's aan - dat het voldoende is, zjjn beide armen als een kruis uit te ste ken, om de verdere verzinking ter hoogte van de oksels te doen ophouden. Maar daar ginds is de zee. Een halve voet water is genoeg om dat hoofd, dat nog boven het zand uit steekt en leeft, te verzwelgen. Het gerucht waarop ridder Méloir stil was blijven staan, was ook door de vluchtelingen gehoord geworden. lijke familiën van Frankrijk gesproten, waren dazen optocht komen zien, terwijl voor ongeveer honderd jaren de hoofden hunner voorvaderen onder het mes dei- guillotine gevallen, is en zij zelf van af dien tijd steeds meer en meer op den achtergrond gedrongen werden. Dat de nieuwsgierigheid vele burgers die deze tijden van gruwelen en moor den afkeuren, toch verleidde, om hunne verheerlijking te gaan zien, laat zich nog begrijpen doch de klein- en achter kleinkinderen der slachtoffers van die dagen hadden zich niet moeten vertoo- nen. De Gaulois verhaalt, dat een der leden van wien verscheidene bloedver wanten in 1793 geguillotineerd werden, bij het zien der sansculottes van den optocht zich afwendende, zeide„Dat wordt toch wel wat erg. Den 14 Juli kan mij niet ontstemmen of treffen, doch dit maakt mijn bloed aan 't koken." En dit was zeker het algemeen gevoe len van deze Franschen, die bij het zegevierend voorbijtrekken der beulen hunner vaderen toch zoo veel philosoof waren het met een minachtend schouder ophalen te aanschouwen. De anderen zouden het in hun geval zeker niet ge weest zijn, en het bewijs hiervan gaf op dienzelfden 22sten September de vuur- roode gemeenteraad van St. Dénis. In deze gemeente zijn de sociale revoluti onairen baas, en met den maire aan hun hoofd, weten zij niet wat maar uit te denken om de „bourgeois" te ergeren- en te grieven. Na aan de geestelijkheid verboden to hebben voortaan de afge storvenen naar hot kerkhof te mogen vergezellen, hebben zij op 22 September de plechtigheid van den burgelijken doop ingesteld. De prefect had in Juni reeds te kennen gegeven, hij zulk een doop van wege de gemeente niet kon toe staan, doch de woedende raadsleden van St. Denis wisten er wel raad op. Zij stichtten eene vereeniging onder hen met den maire als president-directeur, ge naamd de burgerlijke doop", en deze Toen de stoet voorbij was, nam Jantje zeer voorzichtig het woord. Nooit heb ik zoo'n dier gezien! zei hij. Welk dier! vroeg Aubry. Kijk! antwoordde Jantje. Maar kijken was zoo gemakkelijk niet. Aubry naderde al tastende, en zijn hand voelde op het warme lichaam van een verba zend grooten zwarbonten windhond, die op het zand lag uitgestrekt. Mijn Loys was grooter en schooner dan deze, mompelde hij. Toen Méloir tot zijn jager gezegd had, de honden los te laten, hervatte Jantje, deed die daar, die beneden den wind van mij af stond, slechts één sprong, en greep mij brommende bfj de keel, maar ik vertrouwde het niet. Ik had mijn hand aan zijn mes, dat ik hem in de ribben stak. En gij hebt daarbij niet eens gekikt, mannetje! zei Aubry, hem op den schouder tikkend; goed zoo, gij zult een pracht vaneen soldaat zijn! Jantje blaakte van genoegen. Ja, ja, zei Broeder Bruno, ons schapen vachtje zal een flink soldaat zijn, dat is waar. Hij heeft een hond gedood, als ik het goed begrfjp, meer er zijn er nog elf, en als mijn heer Hue mjj veroorlooft te spreken, zal ik een goeden raad geven. Wordt cerrolgdj.

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Nieuwe Schiedamsche Courant | 1892 | | pagina 1