Dagblad voor Schiedam en Omstreken.
eerste blad.
sy v,n ,e" »»s
bureau ISofersfraaf 50.
19de Jaar or.
Zondag 6 September 1896.
No. 5585.
DE ZEGELS.
r.irijsclic Kroniek.
Feuilleton.
- 0.05
PRIJS TAN DIT BLAD:
^oor Schiedam per 3 maanden
Franco per post door geheel Nederland
Afzonderlijke Nommers
PRIJS DER ADTERTENTIËN:
Van 16 regelso.60
Elke gewone regel meer- 0.10
Voor herhaalde plaatsing worden billijke overeenkomsten
aangegaan.
in het altifd'd^e'f V6l biij{ van eenige weken
goed deed Va(Wland' het
en vrienden t midden van verwanten
°r*s lipftv m 6 vertoeven en Weer eenige
te zien en teT P'?atSen en plekjes terug
heel onder der ®Z n' keerde lk> noS Se"
bewo i" zen aangenamen indruk, in de
vond 1Jke Planscbe hoofdstad terug en
belief aa' vooral hij de stortbui, van wat
ontval)6' Waarmede vvij bij onze aankomst
gewnn'^ru Werden> n'et zoo aanlokkelijk als
Warp i'e". reismaand "iet voorgevallen en
paar ek Va" het Russische Keizers-
in vT 'n aanh°cbt, dan leefden wij nog
geho.,° .etl- komkornmertÜd. De heugelijke
dochtSniS' dat de Czaar> Czarina en hun
ken ifJ6 °lga °°k Frankr«k zullen bezoe-
en d 1 de harten met vreugde vervuld
zuil 6 6nkeIe anarchisten en vaderlandsloozen
aa 6n met hun schelden en protesten de
a)o,S aande beesten niet bederven, daar de
On°zi^?ene °pinie bePaald zeer gunstig ten
js e yan dit officieel bezoek gestemd
dén6 h men a"6S Z£d 'n 1 werk steHen om
ondgenoot waardig, ja schitterend te
ontvangen.
Nefi60) Zonder'ing samengaan, hoorde ik in
aiiererand biJ herhaling zeggen; de.Czaar
alle autocratisch vorst, despoot,
ver6n eerscher en paus, alles in één persoon
hareeniSd> en daartegen de Republiek, met
,jere onderlinge vrijgevige regeering, waar
het h" Ean a'len en dus aan niemand in
de I"ldZonder toebehoort. Zeker eene won-
na' :'ke alliantie van twee zoo verschillende
'dn, waarvan de temparementen bijna
enveel verschillen als het klimaat en de
°nd waarop zij geboren werden.
(Vendeesche Geschiedenis.)
l3) (Slot.)
VoGaat naar beneden, alle deuren zullen
uwen doorgang geopend zijn, loopt
"ter achter u te zien tot de rotsen van
«enaguetgij zult er mijn Pieter met eene
SJ*?e sloep, levensmiddelen en uwen schat
j, den. Gij zult weldra in den doortocht van
°ur zijn, en daar kan men u niet meer
cütervolgenvoor het overige zal ik hier
ujven om uwe vlucht te beveiligen.
.Wat! gij gaat niet met ons mede,
nekin zeiden te gelijker tijd mevrouw
e Tréseguidy en de markies.
a "T Neen, ik moet hier blijven tot de dag
"breekt, ten einde te beletten, dat men
u Vervolgt.
Maarzeide de grijsaard.
e Het moet zoo zyn, hernam Janekin op
eerbiedigen en te gelijk vasten toon.
De Franschman, de sterke sprekende
uitdrukking van het Latijnsche ras onge
duldig, opvliegend, enthousiast, dapper en
soms overmoedig, spoedig vol hoop doch
ook dadelijk ontmoedigd, zenuwachtig en
zoo voor indrukken vatbaar dat zijn vreugde
en verdriet veel van de wijn, dien hij drinkt
ot de zon die hem beschijnt, afhangen wat
ongeloovig, doch minder dan hij het wil
schijnen soms naief (doch dit zal men hem
niet gemakkelijk doen bekennen) vindingrijk,
goed van aard, vroolijk en het leven licht
opnemend, omdat op zijn vruchtbaren bodem,
die in sommige gedeelten een aardsch para
dijsje gelijkt, het leven gemakkelijk is,
terwijl in dit gelukkige land de natuur
slechts een paar maanden van het jaar slui
mert en nooit geheel inslaapt.
Hiertegen de Rus de godsvruchtige mys-
tische, fatalistische slaaf, droomer en gemak
kelijk te leiden; langzaam in zijneentoonig
leven en zoo geduldig, dat de tijd het alleen
van hem winnen moet, waarvan hij dan ook
slechts een flauw begrip heelt, omdat ge
durende den zomer, de nachten zoo helder
zijn als de dagen en gedurende den winter,
de dagen zoo mistig en duister als de nach
ten. Ook bij hem is de aarde vruchtbaar,
doch anders dan in Frankrijk van af October
begint het reeds te sneeuwen en bedekt
haar met een onmetelijk groot laken, daar
zeer poëtisch »de begrafenis van het jonge
meisje" geheeten.
Gedurende negen maanden slaapt er de
natuur en ziet men zoo ver de gezichteinder
zich uitstrekt niets dan sneeuw en daar
boven een grijze lucht waardoor geen zon-
nenstraal dringt, doch na deze lange ver-
dooving komt eensklaps een krachtig ont
waken in drie maanden bloeit en rijpt alles,
en nauwelijks is de oogst binnen, of de
sneeuw begint weer te vallen.
Het Russisch ras is sterk en moedig en,
Men hoorde de deur der eetzaal openen.
Een verwijderd gerucht van gezangen weer
klonk in de kamer.
Zij zijn beschonken, vervolgde de vis-
scher, dat maakt onze taak minder moeilijk
Maar daar zijn zij in den gang. Vaarwel,
meester, voegde er de getrouwe dienaar biji
zich op de kieën werpende, terwijl hij de
hand van den grijsaard wilde kussen.
Gij, onze redder, op de knieën, riep
de markies uit. Omhels mij, waarde vriend
Janekin wierp zich in de armen van den
grijsaard.
Maar stiltedaar zijn ze, zeide hij,
een grooten traan wegvegende, die langs
zijne gebruinde wangen vloeide.
Iedereen had zijne plaats hernomen op
het oogenblik, waarin Rignard met Romgoet
en Prichon, de twee personen, gekozen om
dien nacht te waken, binnentraden. De vis-
scher stond voor het venster, de markies
zag in het vuur om den blik zijner vervol
gers te ontgaan. De gravin doorliep met
Raoul, aan hare zijde gezeten, een boek
met platenniets verried uitwendig het
groote plan, waarvan hun leven afhing. De
commissaris der republiek, die insgelijks in
beschonken toestand verkeerde, wierp een
tevreden blik op dezen onschuldigen groep.
Het is wel, zeide hij in zich zei ven,
nog éen nacht van hongersnood voor de
zoo als de boeren, vol vertrouwen op God
waartoe de eenzaamheid hen nog nader
brachten in hun mystieken aard ligt zeker
de rede dat zij tusschen God daarboven en
hun Czaar, die volgens hen zijne vertegen
woordiger op aarde is, eene zekere verwar
ring maken want een groot gedeelte hunner
is nog weinig aan de vrijheid en gelijkheid
gewend en zijn het best bij groote kinderen
te vergelijken.
De sympathie tusschen deze twee zoo
verschillende volken is bijna plotseling ont
staan. Bij de Franschen is zij geheel berede
neerd en uit de noodzakelijkheid van niet
langer alleen in Europa te staan geboren
gewordendoch bij de Russen kan men
haar meer instinkmatig noemen en van hun
kant is het bepaald »un manage de raison,"
waarin de beide partijen dit voordeel hebben,
dat, hoewel zij elkander bij herhaling be
vochten, toch nooit heftige vijanden gewor
den zijn of gebleven. De volgende aardige
anekdote die van het jaar 1855 dateert en
voor Sebastopol moet voorgevallen zijn, doet
dit al bijzonder sterk uitkomen.
Een I< ransch officier, thans gepensionneerd
generaal, verhaalde het volgende. »Ik zat
als een konijn in mijn hol goed tegen de
kogels der Russen beschut, mits ik de punt
van mijn neus niet vertooonde, want vlak
over mij zaten zij achter hunne verdedigings
werken op den loer en kon ik hunne stem
men zelfs duidelijk hooren. Het was koud
de avond begon te vallen en ik verging van
den lust een sigaar te rooken ik had er
goede bij mij, beet van een de punt af en
stak haar in den mond. Doch jawel, ik had
geen lucifers noch vuursteen, noch zwam
en zonder vuur is het moeielijk rooken. Ik
tuurde moedeloos in de verte en de lucht
zag er niets naar uit dat er ook soms hemel
vuur te wachten was. Op het zelfde oogen
blik zag ik een witte muts zich op eene
twee aristokraten van het kabinet, en ik
laat ze naar Nantes vervoeren.
Vervolgens scheidden die menschen, wier
hart door zulke tegenstrijdige gevoelens be
roerd werden.
Toen het elf uur op de kerk te Conquet
sloeg, stond Janekin met voorzichtigheid op
en naderde het venster. De lucht was roet
wolken bedekt, maar de wind bleef gunstig
Het was, of men in het woud stamelende
klanken hoorde, en de bewogen golven uit
ten kreten, alsot schipbreukelingen in ge
vaar waren. De markies sliep, in weerwil
van het gevaar, gerust In de kamer der
republikeinen hoorde men de ademhaling
van twee mannen.
- Roemgoet doet zijn plicht, dacht Ja
nekin. ik zal den mijnen doen.
Hij trok een paar pistolen onder het bed
van mijnheer de Tréseguidy uit, en verliet
op zijne bloote voeten de kamer; hij ging
de gravin en haren zoon waarschuwen zich
gereed te houden, opende de kleine deur
van het kasteel en baande alzoo den weg
ter ontvluchting.
Ten half twaalf wekte hij den markies,
verbrak het zegel van de deur van het
kabinet en deed er de twee gevangenen
uitkomen.
Romgoet sliep echter niet voortdurend.
Vertrekt nu, vertrekt spoedig, zonder
heldhaftige doch onvoorzichtige wijze bloot
stellen en onder die muts een gelaat met
blonden baard waarin wat vuur flikkerde
het was een Russische officier die in zijn
casemat rookte hij had ten minste vuur.
De eerste beweging welke ik maakte was
hem bijna noodlottig, zoo ik hem een kogel
toezond maar ik dacht na en zeideNut-
telooze wreedheid, zoo'n geheimzinnig helden
feit geleek mij te veel op een moordaanslag.
Een dwaze gedachte kwam eensklaps bij
mij op indien ik hem eens wat vuur
vroeg? Ik was maar even twintig jaar oud
dan telt men het leven zoo weinig en ik
waagde den slag. Met mijne beide handen
vormde ik een roeper en schreeuwde zoo
forsch mogelijk, hé daarNa een oogenblik
aarzelen antwoordde mij een wederkeerig,
hé daarMen had mij begrepen ik hechtte
mijn witte zakdoek aan de punt van mijn
geweer en hier haar als een parlementaire
vlag in de hoogte. Mijn tegenpartij deed
hetzelfde en ik hoorde hem in het Russisch
een herhaald commando gevenik riep
evenzoo uit al mijn macht aan mijn man
schappen van niet te vuren, hetgeen met
veel gevaar gepaard ging.
De Rus sprong het eerst uit zijn case-
mat, ik volgde hem dadelijk na en wij
traden op elkander toe. Ik stond weldra
voor een gedestingueerd blond jongman,
met buitengewone zachte blauwe oogen.
Hij groette op militaire wijze en vroeg mij
in goed Fransch, zonder het minste accent
»Wat verlangt u luitenant
Niet veel, antwoordde ik en toch
is het iets van belang. Ik zoude gaarne wat
vuur hebbenIk heb daar eene uitmun
tende sigaar en zoude ze dol gaarne rooken,
doch kon nergens vuur vinden.
Steek aan, zeide hij op den eenvoudigsten
toon der wereld en bood mij zijn sigaar.
Was dit alles
eene seconde te verwijlen. Ik zou mijn
leven geven om u vleugels te verschaften.
De heeren de Tréseguidy ontmoetten de
gravin en Raoul aan den drempel der deur.
Ofschoon de jor.ge lieden, door den honger
uitgeput, zich nauwelijks konden staande
houden, zoo liep de gansche familie echter
zoo spoedig mogelijk naar den zeekant.
Janekin zag ze als schaduwen voor het
kasteel en achter de rotsen van Benaguet
verdwijnen.
Nu komt het er op aan, tijd te win
nen, zeide hij bij zich zeivenwanneer zij
vier of vijf uren ver zyn, zijn zij gered."
Hij opende zachtkens de deur van |de
kamer der republikeinen Romgoet zat over
eind in de houding van iemand, die luistert
Ofschoon half beschonken, was hij er in
geslaagd op zijne hoede te zijn, en hij had
gerucht gehoord.
Romgoet 1 fluisterde Janekin met eene
zachte stem, terwijl hij zich als een spook
naast het bed plaatste, dat deze man met
zijn medegezel deelde.
Romgoet verwonderd, zag Janekin bij het
schijnsel der maan, die thans uit de wolken
te voorschijn trad hij wilde Rignard roepen,
toen hij den kouden loop van een pistool
op zijn voorhoofd voelde.
Indien gij u beweegt, fluisterde hem
de visscher in het oor, indien gij een woord
NIEUWE SCHIEDAMSCHE COURANT
