Dagblad voor Schiedam en Omstreken.
H)de Jaar^.
Zondag 25 October 1896.
No. 5627.
bureau ^Sofersteaaf 50.
EERSTE blad.
Anna van Untenhove.
Parijsche Kroniek.
Feuill e ton.
PRIJS TAN DIT BLAD:
Voor Schiedam per 3 maanden1.50
Franco per post door geheel Nederland - 2.
Afzonderlijke Nommers- 0.05
PRIJS der adyerte;nti;ëN:
Van 16 regelsf 0.60
Elke gewone regel meer0.10
Voor herhaalde plaatsing worden billijke overeenkomsten
aangegaan.
Nu
roes
terug;
eeniE'
bezig
de Parijzenaars weder uit de feest-
°ntwaakt en tot hun gewoon leven
ceri) *fikeerd zijn, is het niet onaardig eens
t0e bijzonderheden aan te stippen, waar-
Zee 6 Ze^S V00r ParÜs ongekende menschen-
^eb'b WaaroP WÜ een kleine week lang
^en rond gezworven, aanleiding gaf,
intej ''et ^ournal des Transports las ik eene
liet 6SSante statistiek waarvan de juistheid
dit .^twijfeld behoeft te worden, omdat
sluit Z'C^ sPec'aa'' voortdurend
I end met het onderwerp svervoer
schr 611 a'S ne'00*waardig staat aange-
sch 6Ven' en waar'n betreffende de men-
enmassa, welke voor het bezoek der
k^ische souvereinen aan Parijs, daar aan-
ana en er weder uit vertrok, breedvoerige
^rs en opgaven worden medegedeeld,
dr i°^ n°°it 's die beweging, zelfs in de
u ste weken der tentoonstelling van 1889,
aa^araan de spoorwegmaatschappijen zulke
.oo^name herinneringen bewaard hebben,
groot geweest als in deze tweede week
Van October.
Vo^e spoorwegmaatschappijen gaven de
gende cijfersDe Oosterspoor vervoerde
den 2n tot den 8sten October, behalve
yju gewone reizigers, 140.000 en zijn lijn
^erUeui|_yincennes-Parijs 90.000 perso-
De lijn van Orleans bracht 100.000
estv'erenden aan de Westerspoor of Gare
aitlt Lazare er. Montparnasse 210.000 de
are de Lyon 270.000 en eindelijk de Noor-
erspoor 120.000, waaronder 10.000 buiten-
die^6rS' ^°^aa' dus 930.000 personen
e den Czaar wilden zien.
v n de stations was de drukte meer dan
rc'ubbeld. Den 6n October arriveerden in
morgen ongeveer 65.000 reizigers aan
6 Noorderstation, en met de terugreizen
®Schiedkundig verhaal uit de Kruistochten.
2)
j03et buis was in dien tijd bewoond door
er ^gehuwdenClaes van Uutenhove had
4 aedert een jaar zijne jeugdige echtgenoote
1 'la van Messem binnengeleid, en reeds
er)Ute een schoon kind de engelen tegen
strekte zijne armpjes naar de moeder uit.
gel i?n. daS was de jeu8d'?e moeder, de
een bige vrouw, een weinig treurig. Bij
ter -er booge vensters harer kamer gezeten
|as*ljl haar zoon rustig aan hare zijde sliep,
lSo, 2lj een handschrift, dat op hare knieën
Va°- Het was het leven der H. Elisabeth
get Dongarjje, door Theodorus van Thurin-
w geschreven. Zij was die plaats genaderd,
veri.r<?.P de jeugdige prinses de zekerheid
'ligt, dat haar echtgenoot voor een
mede gerekend, organiseerden die Maat
schappij op dien Dinsdag alleen 82 extra-
treinen.
De Omnibus-Maatschappij, die den 6n
's avonds na zes ure veler zijner rijtuigen
niet meer mocht laten rijden, en niettegen
staande de vele verstoringen door de muren
van menschen op de straten en boulevards
gedurende den dag, maakte nog prachtige
zaken en ontving van 30 September tot en
met 6 October f81.192.05 meer dan gedu
rende dienzelfden tijd in 1895.
Den 6n Octobèr alleen werden 883,335
reizigers door deze Maatschappij vervoerd
met een ontvangst van fr. 159.000, dat is
ruim fr. 50.000 meer dan op een gewonen dag.
En nu de fiacres. Vooral de koetsiers
moeten den Czaar voor zijn bezoek dank
baar zijn. Zjj maakten fantastische recettes.
Een hunner, zoo schrijft het Journal des
Transports, verzekerde ons den 6n, 7n en
8n October fr. 50 per dag verdiend te heb
ben. Wel was de prijs, welke zij aan de
compagniën of verhuurders per dag moesten
betalen, van fr. 12 a 15 tot fr. 21 gestegen,
doch dit belette niet dat zij mooie zaken
maakten en het publiek het kind der reke
ning werd, het bekende refiein bevestigend
van»Wat den eenen een pleizier kan
doen, is den anderen soms tot plaag".
In plaats van den gewonen prijs van fr. 2,
per uur vergden de meesten dezer in 't
algemeen onaangename sinjeurs fr. 5.— en de
slechte controle over de huurrijtuigen kwam
zelden zoo sterk uit als in die drie a vier
overdrukke dagen waarin menig hartelijk
woordje tusschen het Parijsche publiek en
de koetsiers gewisseld werd. De strijd
tusschen hen zal zeker eens een hevig con
flict, in de vorm van een algemeene werk
staking, doen ontstaan, dat even als een
flinke onweersbui de lucht voor lang van
al die ongerechtigheid zal zuiveren en de
politie zoodanige maatregelen zal dwingen
te nemen dat die heeren zich in 't vervolg
aan een vastgesteld en aangenamer tarief
kruistocht vertrekt, en waarop zij bezwijkt,
terwijl zij het kruis in de hand houdt, dat
zij in de beurs van den hertog heeft ge
vonden. Tranen vloeiden op het handschrift,
toen de jonge vrouw de treffende woorden
las, die Elisabeth tot haren echtgenoot richt
te Waarde broeder, als het niet tegen den
wil Gods is, blijft dan bij mij
Zij kon niet verder lezen en deed het
boek dicht, maar zuchten welden in haren
boezem op, en zij zeide op zachten toon
Helaasnimmer heeft zij hem weder
gezien En zal ik indien hij vertrekt, hem
immer wederzien O 1 mijn dierbare echt
genoot moet ik u ook met het kruis op
den schouder zien, en gelijk Elisabeth aan
de zijde van een vaderloos kind in tranen
wegkwijnen
Hij die gedachte, teekende zich een le
vendige smart op haar gelaat, dat, zoo
jeugdig en onschuldig, nog tot de kindsch-
heid scheen te behooren. Zij was gelukkig
boven velen, maar haar geluk was broos
en werd bedreigdeene donkere wolk,
waarin een on weder lag opgesloten, stoorde
de helderheid van haren schoonen hemel.
Men sprak van een nieuwen kruistocht te
gen de Turken, door sultan Bajazet aan-
voor eens en voor goed zullen te houden
hebben.
Bij het hervatten der staatkundige werk
zaamheden op Dinsdag aanstaande zullen de
aanvallen tegen het ministerie niet ontbreken
en de regeering zal dan, naar mijn inzien,
niet beter kunnen doen, dan de kwestie
van vertrouwen op de Fransch—Russische
alliantie te brengen welke bij de discussie
over de credieten der feesten zeker zal
besproken worden. De mooie prater Jaurès
zal dan gemakkelijk tot zwijgen gebracht
kunnen worden, daar er in het geheele land,
op onbeduidende uitzonderingen na, geen
ernstige
bemerkingen of afkeuringen over
groote
de zeker groote sommen welke aan die
feesten werden ten koste gelegd, gemaakt zijn.
In afwachting dezer parlementaire scherm
utselingen wil ik in korte trekken eene
gerechtelijke dwaling verhalen welke veel
besproken wordt en nu binnen eenige dagen
voor goed geregeld zal worden.
Den 15den November 1887 veroordeelde
het hof der Seine Inferieure Pauline Dela
croix, weduwe Druaux, te Malaunay bij
Rouen, wegens vergiftiging van haren man
en broeder tot levenslange dwangarbeid.
Alles was tegen haar en toch hebben de
experts, rechters, het parket, de juryleden
het hof en het publiek zich bedrogen en de
debatten welke thans voor het hof van
Amiens gehouden worden, zullen dit duidelijk
aan het licht brengen.
De heldin dezer noodlottige vergissing
hield een herberg de sKalkoven" genaamd,
en deze naam vond zijn rede in het feit
dat een kalkoven naast haar huisje gelegen
was. De beide mannen werkten in een
margarinefabriek te Malaunay en bij de
vroegere beschuldiging werd de vrouw
Druaux als wat veel aan het glaasje ver
slaafd en wat galant met een harer klanten
te zijn geweest, voorgesteld. Wat daar van
zij, deze minder prijzenswaardige eigen
schappen werden haar zeer zwaar aange
rekend en toen op Paaschdag van 1887 tegen
gevoerd, en de Vtaamsche en Bourgondische
adel maakte zich gereed, om den jongen
graaf van Nevers te volgen, die sedert Jan
zonder vrees ger.oemd werd.
II.
Het vertrek.
Drie maanden daarna vereenigde zich een
schitterende stoet, uit schildknapen en rid
ders samengesteld, op de Vrijdagsmarkt.
Het was het militaire huis van de» graaf
van Nevers, vergroot door de voornaamste
ridders, wier leengoederen van het graaf
schap Vlaanderen of van het hertogdom
Bourgondië afhankelijk waren, en die allen
den zoon van hun opperleenheer op zijn
kruistocht tegen Bajazet vergezelden. De
Gentsche bevolking, zoo vatbaar voor geest
drift, juichte luide die dappere krijgers toe,
begroette de doorluchtige namen, die hen
voorbijtrokken, en was op het gezicht der
ongehoorde weelde, in die toebereidselen
tot den oorlog aan den dag gelegd, zeer
verwonderd. De tijden van Peter den klui
zenaar en Godfried van Bouillon waren lang
verdwenen, toen de strenge en dappere
krijgers van het noorden en het westen
12 ure 's middags eenige klanten in de her
berg kwamen, vonden zij er de twee lijken
van Druaux en zijn schoonbroeder Delacroix
op den grond uitgestrekt. Men constateerde
dat zij gebraakt hadden en beiden hielden
nog een ledige wijnflesch in hunne verstijfde
vingers.
De vrouw stond er met verwilderde oogen
bij te staren en als door den drank bevangen
sprak zij dwaze onsamenhangende woorden,
welke niet weinig er toe bijdroegen haar
te doen arresteeren. Zij bekende haar man
en haar broeder 's morgens koffie geschonken
te hebben en daar de scheikundigen tot
vergiftiging besloten zonder het vergift be
paald te kunnen aangeven, werd de onge
lukkige, die zich buitendien slecht verdedigde
en zeer onhandig was, voor levenslang
veroordeeld. Haar verdediger, meester Julien
Goujou, van hare onschuld overtuigd, ver
zuimde niet de juryleden opmerkzaam te
maken, dat de beide mannen zich vroeger
bij herhaling onpasselijk gevoeld en daar
over geklaagd hadden en de oorzaak daarvan
zeker in de uitwasemingen, welke uit den
kalkoven kwamen, moesten gezocht worden
en dat kooloxyde de mannen best konde
gedood hebben, doch niets mocht baten en
hij kon de beschuldigde niet redden.
Na de veroordeeling werd de herberg
door een jong echtpaar betrokken en vanaf
den eersten dag gevoelden zij die zelfde
malaise; de jonge vrouw werd zelfs meer
malen in zwijm op den grond liggende ge
vonden en stierf in 1888.
Daar bij haar dezelfde verschijnselen als
bij de twee vroegere slachtoffers werden
waargenomen, trok dit reeds de aandacht,
en toen zich bij de volgende huurders der
herberg opnieuw brakingen en flauwten
voordeden, won de overtuiging veld, dat de
oven de vergiftiger moest zijn. De oven werd
gesloten en sedert viel er niets bizonders
meer voor. Wel een overtuigend bewijs.
De weduwe Druaux, die een meisje van
zeven jaar had, welk men in een gesticht
niets dan hunne linnen kleeding en hunne
lompe wapenrusting medenamen, en met
een verwonderd en verbolgen oog de weelde
van het Byzantijnsche hof aanschouwden.
Geheel de hoogmoedige trots van het huis
van Bourgondië straalde door in het gevolg
van den graaf en zijne ridders. Men zag
niets dan schitterende banieren met goud
en zilver doorwerkt, met wapenschilden en
zinnebeelden overladen, gedamaceerde wa
penen, waarvan het blauwachtige staal met
gouden versierselen was bezet, rijke klee
derdracht, en barbarysche paarden, uitge-
doscht alsof zij een koning in zijn hoofdstad
moesten binnenleiden. Nimmer zou men
gezegd hebben, als men dezen schitterenden
stoet aanschouwde, dat het krijgslieden van
het Kruis waren, die voor de verdediging
van het rijk van Christus uittogen. Hel
scheen veeleer eene vergadering van vor
sten, die voor een steekspel of een vrooiijk
tijdverdrijf van het hof vereemgd waren.
(Wordt vervolgd.)
ftóo---
"Sn
Di
